We gaan terug!

We gaan terug!

 

Sinds een jaar ongeveer, begon het te borrelen.

Ik betrapte mezelf steeds vaker, als ik via Google plaatjes zat te bekijken van de straten waar we liepen, de hotels waar we sliepen.

 

Dagenlang kon ik wegdromen bij het opzoeken van accommodaties op Booking.com, bij live webcams op het strand van Miami en bij het zien van aanbiedingen voor vliegtickets.

En nu is het zover!

We hebben tickets geboekt en in november gaan we terug naar waar ons verhaal als gezin begon.

Dit is 1 van de dingen die ik van te voren nooit verwacht had.

"Als hij oud genoeg is (16? 18? ) dan sta ik daar best voor open", had ik van te voren bedacht.

Hoe anders kan het lopen?!

Maar waarom zou je nu, met een peuter van 3 terug gaan naar zijn roots?

Sterker nog; hij wordt 4 tijdens ons verblijf in Amerika.

 

Ten eerste spelen er praktische overwegingen.

Bram hoeft nu nog (net) niet naar school, waardoor we lekker buiten het hoogseizoen kunnen gaan.

Dit is uiteraard heel fijn met oog op de kosten, maar ook vinden wij het een fantastische afsluiting van het "Voordat hij naar school gaat"- tijdperk.

 

Nog even lekker extra genieten.

Nog even lekker 24 uur per dag dat gekwebbel om me heen, voordat hij straks 5 dagen per week (oef! Mijn moederhart!) aan de bak moet.

Niet meer eindeloos uitslapen of vrijdag. Niet meer elke week de mannen-maandag. Geen koffiedates meer. op een doordeweekse middag als het zonnetje schijnt, op een terrasje in een willekeurige stad.

Niet meer spontaan naar het strand rijden, zodra de temperatuur boven de 20 graden komt.

 

Ik ben er zo ontzettend nog niet aan toe!

 

 

We zien het dus ook als een hele fijne en bijzondere familie vakantie.

Natuurlijk hebben we op en top genoten, toen we er waren en wij Bram voor het eerst ontmoetten.

Maar Bram was een pasgeboren baby, die net amper weekjes oud was. En net uit het ziekenhuis was ontslagen.

 

Dit zijn niet de ideale omstandigheden om eens een roadtripje te plannen, een dag naar het strand te gaan of de stad te ontdekken.

 

Niet alleen omdat wij dat persoonlijk veel te spannend vonden die eerste weken, maar ook omdat we gewoon enorm veel moesten doen daar.

Bijna dagelijks stond er een afspraak met een cardioloog, met een kinderarts, met het adoptiebureau, met het paspoortkantoor en noem maar op.

 

Natuurlijk hebben we soms wel een uurtje aan het zwembad gelegen, als we "vrij" waren.

En natuurlijk is een kraamtijd met een decor van palmbomen en flamingo's een sprookje, maar een pasgeboren baby mensen, dat is ook gewoon hard werken hoor ; -)!

De meeste herinneringen die ik heb van de omgeving, beginnen bij het parkeerterrein van het ziekenhuis en eindigen bij de 25 vierkante meter om het hotel.

 

Het was pas de laatste 3 dagen van ons verblijf in Florida, dat het echt als vakantie ging voelen bij ons.

Deze dagen hebben we doorgebracht in Miami, wat ongeveer 450 kilometer verderop lag.

 

We moesten namelijk Bram's paspoort ophalen in Miami.

Dit waren de laatste dagen voor ons in Amerika. 

Alles wat gedaan moest worden, was gedaan.

Alle doktersafspraken, alle ziekhuisafrondingen, alle adoptie gerelateerde zaken.

Zijn geboortefamilie hadden we ontmoet.

Vanaf dat moment voelden we ons vrij en opgelucht.

 

Hoewel ik normaal een enorme controlfreak ben, moest ik het nu maar op me af laten komen, wanneer we het paspoort op konden halen.

1 dag van te voren kregen we groen licht en konden we de afspraak voor het paspoort maken en daarna ook de terugreis boeken.

 

We vonden een fantastische aanbieding en besloten een kamer te boeken in het Hilton Bentley Hotel, pal aan de Ocean Drive gelegen, met uitzicht op de oceaan.

Tsja, als je dan toch moet, dan maar gelijk goed.

 

De weg naar Miaimi was een belevenis. We reden langs de Everglades.

We stopten voor verschoningen en koffiepauzes bij picknickplaatsen waar enorme gieren ons nauwlettend in de gaten hielden.

We reden langs alligatorkooien en na een uur of 10 rijden, zagen we de skyline van Miami.

In mijn ogen (na 2,5 week in een heel rustig stukje van Florida gezeten te hebben) was dit ongeveer DE voorstelling van hoe een wereldstad eruit ziet.

 

Duizenden lichtjes, wolkenkrabbers, mega jachten en cruiseboten.

Dat alles met een dikke vette laag onvervalste Amerikaanse waanzin.

Dure auto's, zien en gezien worden, jetset, villa's, glitter, glamour en ook een hoop gekkigheid.

Ik kan me herinneren dat ik Bram de fles zat te geven. Arjan stond buiten op het balkon de Ocean Drive bij nacht te bekijken.

Hij liep naar binnen met een verbaast gezicht en zei: "Tas, ik geloof dat ik nu echt alles heb gezien. Het is midden in de nacht. Er fietste net een man over de boulevard met een bloot bovenlijf. Op een versierde fiets. Met een levende aap op zijn hoofd".

Deze gebeurtenis is denk ik een mooie omschrijving van het Miami gevoel.

Je kunt je voorstellen: Daar wil ik meer van zien, want gekkigheid: Daar ben ik dol op!

 

Als ik Miami van Will Smith hoor, moet ik stiekem huilen.

Gevalletje heimwee.

Miami staat dus op de lijst met To Do in Florida. Dat KLM rechtstreeks vliegt naar Miami, komt ons dan ook buitengewoon goed uit. Dit is het begin- en eindpunt van onze reis.

Naast Miami zullen we ook terugkeren naar de streek waar Bram geboren is. 

Iets meer van de omgeving zien dan de parkeerplaats bij het ziekenhuis en de omgeving van het hotel.

Even de sfeer proeven.

Even weer Florida voelen.

Want naast dat het een droomvakantie is, is het voor ons ook een manier om Bram te laten zien waar hij vandaan komt. En het klopt, hij is mega jong.

Hij heeft nu echter een leeftijd waarop hij dingen wel degelijk snapt.

 

Hij weet dat hij in Amerika is geboren. Er hangen foto's van Amerika in ons huis. Hij herkent het.

Als hij de Amerikaanse vlag ziet, roep hij: "Daar ben ik geboren! In Amerika!"

Natuurlijk zal hij het niet helemaal bevatten. Natuurlijk is het voor hem een leeg begrip.

Zijm geboortefamilie kent hij alleen bij naam. Hij noemt hun naam als hij hun foto's ziet.

Het is voor ons niet zwaar beladen of confronterend.

We willen hem laten zien, waar hij vandaan komt.

 

Deze leeftijd is een bijzondere leeftijd. Bram neemt alles in zich op en lijkt soms dingen niet te snappen, totdat hij 's avonds voor het slapen gaan ineens nog even de dag doorneemt en feilloos herhaalt wat er gezegd of gebeurd is.

Ik denk en hoop dan ook, dat deze reis een klein zaadje in zijn geheugen en zijn hartje zal planten.

Dat hij nu met volle teugen zal genieten van deze mooie reis langs zijn roots.

Dat het meehelpt om al zijn latere vragen te beantwoorden.

Dat het zijn trots nog groter maakt, op zijn afkomst en zijn verhaal.

Dat hij nog meer beseft hoe geliefd hij is, hier en daar, in zijn geboorteland.

 

We gaan in ieder geval weer prachtige herinneringen maken, dat is voor nu onze Amerikaanse droom!