Kan ik later wel voor mijn kindje zorgen?

Iedereen die kinderen heeft weet dat je huis binnen de kortste keren over genomen kan worden door speelgoed.

Het begint met een knuffel of een rammelaar en binnen no time struikel je over de duplo, Playmobil en de kookspulletjes.

 

Met zes kinderen is het gevaar, om in een huis te wonen dat overgenomen is door speelgoed, nog groter.

Daarnaast ben ik er van overtuigd dat overdaad in speelgoed niet bijdraagt aan speelgenot.

Ik ben dan ook selectief in wat er in komt.

Het is zeker niet zo dat mijn kinderen geen speelgoed hebben of zielig met één legofiguurtje moeten spelen maar het hebben van bijvoorbeeld 10 barbies vind ik niet nodig.

Toen River vier werd wilden ze heel graag een pop maar dan wel eentje die op haar leek.

Dat was makkelijker gezegd dan gevonden.

 

Ze heeft oog voor detail en de meeste poppen die ik aan haar liet zien vielen dan ook af.

Tot ik een pop liet zien van Our Generation, een prachtige pop en ze wist direct dit moest hem worden.

 

In mijn enthousiasme, dat ik eindelijk had gevonden wat ze zocht, was ik vergeten te kijken of hij leverbaar was.

En dat was hij dus niet.

Niet in Nederland, niet in België en niet in Duitsland.

 

In Amerika was hij er in overvloed maar hij zou dan nooit op tijd binnen komen.

Geen enkel cadeau en geen enkele pop zou deze pop kunnen evenaren. Een onmogelijke zoektocht begon en toen ik eigenlijk de hoop al had opgegeven, liep ik er per toeval tegen aan in een TK-MAXX in Engeland.

 

Ik had haar niet blijer kunnen maken en de pop was vanaf dat moment ook daar waar zij ging.

De haren van de pop werden gedaan, de pop moest wonderbaarlijke kunsten vertonen, werd achterop haar fiets geknoopt en lag naast haar als ze at.

Een echte poppenmoeder dus.

 

Ik vond het vertederend om te zien, hoe ze opging in haar spel.

Hoe groot haar fantasie was.

Hoe ze overduidelijk genoot.

 

En toen was het bijna Sinterklaas.

De reclames op de televisie lieten het ene speelgoed na het andere speelgoed zien.

Het een kon nog meer als het andere.

 

Het was in die weken dat ze bij mij kwam.

Het meisje dat eigenlijk nooit om iets vroeg.

Het meisje dat vorig jaar voor haar verjaardag een plantje vroeg, "want dat staat zo gezellig".

Het meisje dat vorig jaar voor Sinterklaas als grootste wens, een eigen tube tandpasta had, "dan heb ik écht een eigen en mag niemand er aan komen", stond nu voor mij met een vastberaden gezicht.

 

"Ik moet een échte pop hebben, eentje die het doet!"

We moeten niets, dacht ik nog maar al snel bleek dat dit heel diep zat.

Het was duidelijk dat dit veel dieper ging dan simpelweg iets op je verlanglijstje zetten omdat je het wel leuk vind.

 

Ik dacht nog "die reclames hebben in ieder geval het gewenste effect voor de makers".

Eigenlijk vond ik het niet nodig. Ze had een pop waar ze heel blij mee was maar net zoals je bij kinderen even gek kan zijn op alle zes, kan dat uiteraard ook bij poppen.

Dat de pop van alles kon zat mij meer in de weg want ze heeft zo'n heerlijke fantasie, die behoud ik graag.

 

Toch ging ik overstag want ik vind het ook belangrijk dat je een eigen mening leert hebben, je eigen wensen en dromen en hebt en bij haar was dat duidelijk deze pop.

 

Met een enorme vreugdekreet werd het cadeau geopend.

De tekst die daarop volgde was enigszins opmerkelijk maar door het Sinterklaasfeest wat nog in volle gang was, stond ik er niet te lang bij stil.

Enthousiast riep ze namelijk uit; "Nu kan ik het bewijzen!".

 

De weken ging verder en daar waar de eerste pop een echt maatje was en is, en haar overal mag vergezellen, is deze pop het niet.

 

Ze ging er krampachtig mee om. Stond bij het bedje om te zien of het goed ging, tilden de pop op en vroeg dan of je het bij een echte baby ook zo moest doen. 

Ondersteunde de nek, sprak zacht tegen de pop en wie er aan durfde te komen kreeg een uitbrander.

 

De pop lag meestal in bed, want baby's moeten veel slapen.

Dit was geen gewoon spel.

Maar waarom ze er zo mee om ging was mij niet duidelijk, tot die ochtend in januari.

 

We reden s'morgens naar school en terwijl zij vrolijk naast mij zit (want het was haar beurt om voorin te zitten) begon ze haar verhaal.

"Ik heb gehoord dat mensen vaak dezelfde fouten maken als hun ouders. Dat je vaker in de gevangenis komt als je ouders dat ook zaten. Dat je vaker gaat scheiden als je ouders dat ook deden en dat je vaker geen werk hebt als je ouders dat ook niet hadden".

Ik vraag haar waar ze dat gehoord heeft.

Het blijkt tijdens een gesprek tussen twee mensen, twee mensen die ze niet kent, maar op school met elkaar stonden te praten.

 

"Mijn buikmama kon niet voor mij zorgen en ik wil dat later wel voor de kindjes uit mijn buik. Als ik dus nu heel goed mijn best doe en heel hard oefen met mijn Baby Alive, denk je dan dat ik dat kan?

Dat ik kan zorgen voor mijn kindjes, want dat wil ik zo graag"  

Ze heeft het laatste woord nog niet uitgesproken of ze breekt.

En ik met haar.

 

Ik zet de auto langs de kant en houd haar vast.

"Lieve schat, jij wordt de beste mama die er op de hele wereld zal zijn. Je hoeft niet nu al te oefenen, als jij groot bent kun jij dat!"

 

Ze snikt nog wat na en zegt dan de wijze woorden: "Dit is wat buikmama bedoelde hé met ik stond je niet af omdat ik niet van je houd maar omdat ik heel veel van je houd. Toen ze zei dat ik alle kansen van de wereld zal hebben".

 

Ja schat, dat is precies wat ze bedoelde.

De sky is the limit voor jou, alles wat jij kan en wil kun je bereiken, precies om wie je bent!

 

De Baby Alive is sinds dit gesprek overigens snel weer gewoon een pop geworden. Een pop die meegesleept kan worden aan een arm of been en wat ben ik daar blij om.