Met open armen.

Bram heeft een nieuw favoriet televisieprogramma.

 

Na Juf Roos, Kikker en zijn vriendjes en Motown Magic is er nu iets nieuws, dat hij het liefst elke dag meerdere keren kijkt.

 

"Mama! Ik wil Baby Bram kijken op de televisie" klinkt het meerdere keren per week.

Hij heeft het over onze uitzending van Met Open Armen, waarvoor we gevolgd zijn tijdens onze bijzondere reis, naar Bram.

Hij krijgt er geen genoeg van!

Toen wij aan de adoptieprocedure begonnen, dat in 2012, was er lang niet zo veel bekend over adoptie. Ik wist totaal niet hoe het werkt.

Ik had werkelijk geen idee wat me te wachten stond.

Wat voor keuzes je moet maken. Waar je tegenaan loopt. Wat je kunt verwachten. Er was niet heel veel over te vinden en ik kende ook niemand aan wie we dit soort vragen konden stellen.

 

Instagram en Facebook waren toen nog niet zo uitgebreid als nu. Ik had geen idee waar ik het zoeken moest.

Heel eerlijk, bij het woord adoptie zag ik toch vaak van die geitenwollensokken mevrouwen voor me, die uit idealistisch oogpunt een kindje adopteren uit het land waar ze maandenlang waterputten hadden geslagen, als vrijwilliger. Gehuld in traditionele kleding met een kindje op de rug gebonden in een geweven draagdoek.

 

Bij adoptie kwam het echt niet in me op, dat er misschien wel heel leuke, moderne mensen zijn die adopteren.

Jonge stellen. Ongewenst kinderloze stellen. Hippe stellen. Hetero stellen, homo stellen.

Alle soorten en maten.

Tijdens het fertiliteitstraject heb ik me vaak hopeloos gevoeld.

Ik zag al onze dromen uiteen spatten en ik dacht vaak dat wij echt nooit ouders zouden worden.

Nooit heb ik geweten, wat er allemaal mogelijk was, qua adoptie.

Als ik er meer vanaf geweten had, zou ik misschien eerder dat sprankje hoop gevoeld hebben. Als ik zelf had kunnen meekijken, met stellen die gingen adopteren, was het voor mij persoonlijk veel eerder duidelijk geworden dat er meerdere manieren zijn om een familie te worden.

Misschien had ik andere keuzes gemaakt. Of bepaalde keuzes zelfs eerder gemaakt als ik er meer over had geweten.

 

Ook tijdens het adoptieproces was er heel veel onduidelijk, en niet alleen bij ons maar ook zeker voor de omgeving. Keer op keer moesten we uitleggen dat je een adoptiekindje niet koopt en niet mag uitzoeken (Godzijdank, laat dat duidelijk zijn).

Talloze keren hadden we het gevoel dat we ons moesten verdedigen, dat er ouders voor een kindje worden gezocht, in plaats van een passend kindje voor de ouders.

 

Tientallen opmerkingen hoorden we wekelijks, over hoe belachelijk het is, de lengte van de wachtlijst en de kosten van adoptie.

Om nog maar te zwijgen over de opmerkingen en vooroordelen over de geboortemoeder.

 

Toen we ja zeiden tegen deelname aan het programma, moest ik denken aan de stellen die kijken, die in dezelfde uitzichtloze put zitten als waar wij destijds in zaten.

Die mensen op de "reservebank". Die mensen wilden we mee nemen in onze belevenissen.

De "aspirant adoptie ouders". zoals dat zo mooi heet, die stellen die zo vurig wachten en nog op de "reservebank" zitten, tussen hoop en vrees, in het adoptieproces.

Als we die mensen nou een beetje hoop kunnen geven door ons verhaal te delen...Dat was voor ons een grote beweegreden om mee te doen.

Heel eerlijk. Het is natuurlijk wel een beetje het gevoel alsof je in je blote kont staat voor honderdduizenden mensen...

Voor zo veel mensen jouw verhaal, jouw tranen delen.

En iedereen vindt daar wat van.

Ook op social media. Dus een "klein beetje" spannend was het natuurlijk wel.

 

Maar waar we echt bang voor waren:

Wat er ook gebeurde om ons heen. televisieploeg of niet: het mocht ons niet belemmeren in onze beleving.

We wilden dat het mooiste moment van ons leven niet overschaduwd zou worden door een televisieopname. Lullig gezegd: het gaat om ons. Niet om het programma. We kunnen dit nooit meer overdoen. Het is onze adoptie. Het magische moment waarop wij dan eindelijk ouders worden. Van ons kindje. En dit moment gaan we maar 1x in ons leven meemaken!

Dus er mag niets bijkomen wat de magie van het moment ook maar enigszins kan wegnemen.

En dat is gelukt!

De crew die met ons is meegereisd, bestond uit allemaal onwijs lieve betrokken en hardwerkende mensen. Ze waren zich heel erg bewust van het feit dat het ons moment was.

 

We hebben ons geen minuut ongemakkelijk gevoeld. Regelmatig vergaten we zelfs dat ze er waren.

Ook hebben we het geen seconde als vervelend ervaren dat ze erbij waren.

We hebben met hen gelachen, gehuild, kinderwagens in elkaar gezet, biertjes gedronken, verjaardagen gevierd, papieren getekend, draagdoeken getest.

Eerlijk gezegd heb ik een potje gejankt toen ze naar huis gingen!

Ik ging ze missen. Zaken die wij niet besproken wilde hebben, zijn ook absoluut niet in beeld gekomen.

Onze privacy werd enorm gerespecteerd. Het team was ontzettend oprecht betrokken. En we hebben ons totaal niet ongemakkelijk gevoeld.

Er was geen sprake van geregisseerde gesprekken of van ongemakkelijke toneelstukjes.

Totaal niet zelfs!

Wij deden ons ding, en zij waren er toevallig, op de achtergrond bij.

 

Na het terugzien van de beelden wisten het zeker. Dit zijn wij. Dit is ons verhaal.

Zo is het helemaal gegaan, zo hebben wij het beleefd.

Geen visagisten, glamourpoezen en geen geregisseerde ongemakkelijke momenten. Het voelde vreemd genoeg gewoon alsof er een paar lieve kennissen mee waren gevlogen, die enorm met ons meeleefden en mee genoten met onze mooiste reis.

 

Natuurlijk was het in het begin eng om jezelf terug te zien, want: mijn stem klinkt raar, die ene pukkel ziet natuurlijk iedereen en mijn kont is veel te dik in die broek. In elke broek eigenlijk. Zeker op groot scherm. Niet te doen!

Maar alles went. Na een paar uur merkten we niet eens meer dat de camera aanstond.

 

Ook zorgde de aanwezigheid van zo'n televisieploeg soms voor grappige reacties.

In het hotel in Amerika dacht men dat we bekende Nederlanders waren. De buren waren tijdens de opnames benieuwd of Arjan een hele slechte klusser was, of dat we ruzie hadden in de straat en misschien boos op hen waren, toen ze Natasja Froger door de straat zagen lopen.

Inmiddels is het bijna 2,5 jaar geleden dat onze uitzending werd uitgezonden. Die week was het echt overal. 

Ons emotionele en o zo persoonlijke verhaal

 

Natuurlijk zat ik die avond op de bank, met mijn mobiel in mijn handen,

En natuurlijk zijn negatieve opmerkingen dan vervelend, omdat jij je op dat moment absoluut niet kunt verdedigen.

Het is bizar om te lezen wat wildvreemden over je schrijven.

Maar wij zijn ongelooflijk trots op onze zoon Bram en op ons verhaal.

We stonden en staan er 100% achter.

 

En wat heeft Nederland massaal meegeleefd!

Nog steeds krijgen we wekelijks opmerkingen over de uitzending.

Ongelooflijk en prachtig om te horen hoe mensen hebben meebeleefd, hebben genoten en hoe ons verhaal de meningen over adoptie soms heeft veranderd.

 

Opvallend is dat we vaak horen, dat mensen door ons verhaal anders zijn gaan denken over de geboortemoeder. Dat het duidelijk is geworden, dat dit geen vrouwen zijn die hun kind "afstaan".

En er niet om geven. Het is juist heel zichtbaar en voelbaar geweest dat adoptie juist een beslissing is, die uit liefde voor het kindje wordt gemaakt.

Het blijft me ook nog steeds raken, als mensen vertellen dat ze door ons aan het denken zijn gezet over adoptie. 

Dat ze oor ons verhaal inderdaad een beetje hoop kregen.

 

En hoe gaaf is het nu, om samen met Bram samen (keer op keer) te kijken hoe ons gezin is ontstaan. 

Weer even die eerste momenten te herbeleven. En weer even terug gaan naar dat gevoel.

Het verveelt nooit!

 

We kunnen niet wachten om weer te gaan genieten van alle dappere stellen die zijn gevolgd in de afgelopen maanden.

Vanaf deze week, woensdag 16 januari om 20.30 uur, start het nieuwe seizoen Met Open Armen op RTL4 waarin we weer mee mogen kijken, hoe kindjes hun thuis vinden en families ontstaan.

 

Zet de tissues maar klaar!

Liefs, Natasja