Hi lieve Natas,
De eerste echte werkweek zit er hier weer bijna op.
De kinderen zijn weer een week naar school en ik moet bekennen dat ik het wel prettig vind dat alles weer een beetje in het ritme komt.
Waar ik wel nog altijd erg aan moet wennen is die roosters van Djimon en Kyana.
Denk ik s'morgens het huis voor mezelf te hebben, blijken ze op eens uitval te hebben en pas om 12 uur te beginnen.
Op een ochtend die wel écht rustig was in huis en ik al enkele uren aan het werk was ontving ik een berichtje van een oude bekende.
Een berichtje waarbij mij de tranen in de ogen schoten.
Ze was als vrijwilliger naar de mijnen in Congo geweest en wat zei beschreef en naar welke artikelen ze mij doorverwees, was ronduit schokkend.
Kleine kinderen van soms nog maar 4 jaar oud die de hele dag met die vieze troep werken, uitgeput zijn, geslagen worden omdat wij een smartphone hebben.
Dat is echt niet het grootste probleem schreef zij. Op het moment dat iedereen een elektrische auto gaat rijden ontstaat er pas echt een probleem. Voor een smartphone is "slechts" 10 gram kobalt nodig voor een elektrische auto is 15 kilo nodig.
Berichten over kinderarbeid lijken steeds vaker op te duiken.
Vooral in de kledingindustrie lijkt het wel aan de orde van de dag.
Ook ik koop bij de Zara, naast dat ik er vaak hele leuke dingen vind is het ook nog eens goed betaalbaar.
Maar als dat leuke prijskaartje komt doordat dat leuke jurkje onder erbarmelijke omstandigheden is gecreëerd dan vind ik het jurkje acuut niet meer leuk.
Het liefste zou ik per kledingstuk even kunnen zien hoe het vervaardigd is en of niemand er voor heeft moeten lijden.
Want het kan toch niet zo zijn dat een jurkje dat mij een lach op mijn gezicht brengt een ander heeft doen huilen toen hij het maakten.
Ik vind het ingewikkeld want het blijkt dat er zo veel is waaraan leed vooraf gaat voordat het bij ons in de winkel ligt.
Hier aan meehelpen wil ik zeer zeker niet maar doe ik wel onbewust daar ben ik van overtuigd.
Ik denk dat er weinig huishoudens in de westerse wereld te vinden zijn waarbij niets in huis te vinden is waarbij kinderarbeid of verkeerde werkomstandigheden een rol hebben gespeeld.
Ik weet hoe graag jij je inzet voor gelijke rechten en hoe slecht jij tegen onrecht kan. Daarom ben ik heel benieuwd hoe jij hier mee omgaat?
Liefs Charlotte
Hi Charlot!
Ook hier is het normale leven weer begonnen.
Werk, crèche en de dagelijkse race zijn weer in volle gang. Kerstboom ligt op de brandstapel, en de sale is weer van start.
Zoals ik al vaker aangaf, ben ik echt een shopaholic.
Ik koop veel en ik koop vaak.
Niet altijd sta ik dan stil bij Hoe en Waar de artikelen gemaakt worden, maar vaak let ik alleen op de prijs.
Heel fout, daar ben ik me van bewust.
Waar ik wel heel bewust op let, is dat mijn oude kleding nooit wordt weggegooid.
2 x per jaar heb ik grote kastopruiming. Alles wat ik niet draag (of niet meer pas), gaat in zakken naar vriendinnen (of kinderen van vriendinnen) voor een 2e ronde, of naar bijvoorbeeld het Leger des Heils.
De kleding van Bram verkoop ik vaak door. Of ik maak er iemand anders blij mee.
Wat mij echt een rotgevoel gaf, is het volgende: Vorig jaar heb ik tassen vol kleding meegegeven aan een vriendin, die vrijwilligerswerk ging doen op Lesbos, waar veel vluchtelingen zijn.
De kleding die ik meegaf, is misschien gemaakt door diezelfde vluchtelingen, onder vreselijke omstandigheden.
Dat kan toch niet waar zijn?
Net als jij kan ik slecht tegen onrecht, maar de Hollander in mij wil eigenlijk ook gewoon dikke vette korting en voor weinig geld toffe items scoren.
Daarnaast is het al vaak gebleken, dat ook duurdere ketens zich schuldig maken aan slechte arbeidsomstandigheden en uitbuiting.
Dus waar doe je goed aan?
En is het geen druppel op een gloeiende plaat inderdaad?
Want, tja dan is die jeans die je koopt onder goede omstandigheden vervaardigt, maar de hanger waar je hem aan hangt dan?
Of de kast waarin je hem legt?
En de verlichting in die kamer dan?
En die spiegel waarin je kijkt hoe die staat?
Waar is die gemaakt?
Zijn daar geen kinderhandjes bij betrokken geweest?
En de vrachtwagen waarin die jeans is vervoerd dan?
Ik vind het een lastige...
Ik wil me echt bewuster zijn van wat ik koop hoor. Ik heb alleen echt oprecht geen idee waar ik moet beginnen.
Op internet vond ik de volgende link:
https://www.webwijzer.nl/duurzaam/eerlijke-kleding
Je kunt via de link niet alleen duurzame en eerlijke kleding zoeken, je kunt labels checken en goede 2e hands shops zoeken.
Ook daar ben ik groot fan van!
Vroeger werd je enorm gepest als je in een tweedehandsje naar school moest. Tegenwoordig is het helemaal hot.
Hoe ouder, hoe beter.
Oude Gucci's ...Schoenen waar de zweetlucht van de vorige eigenaar nog romantisch in hangt.
Oversized oma jurken. De oude bril van Lee Towers op de neus van jonge hippe modemeisjes,
Het is Hot!
Maar goed, duurzaam en bewust als ik ben (dikke knipoog): stapte ik binnen in een winkeltje met Vintage kleding.
Ik scoorde er een superleuk jasje, voor een prikkie, 7,50 euro rekende ik af.
Helemaal blij met mijn aankoop was ik.
Ik keek op Google, uit nieuwsgierigheid, ik had zo'n soort jasje namelijk nog nooit eerder gezien.
Blijkt het een designers jasje te zijn, wat ruim 300 euro waard is.
Dat maakte mijn kringloop (of pre-loved zoals het tegenwoordig lekker hip genoemd wordt) vondst nog leuker.
Maar ja, blijkt het weer echt bont te zijn. Hoor ik dus weer gillende konijntjes in mijn hoofd, als ik het aantrek.
Maar ik eet wel vlees.
Ik bedoel maar....
Eigenlijk zou het ideaal zijn als er een label verplicht zou worden, met niet alleen de was instructies maar ook met een keurmerk.
Zodat men in 1 oogopslag kan zien: Dit artikel is niet door kinderhanden of onder slechte omstandigheden gemaakt.
1 ding is duidelijk, er is nog een lange weg te gaan.
Tot zondag lieve Charlotte! Dan zien we elkaar weer op de Sunday School Fair. Laten we hopen dat het in alle opzichten fair is.
Liefs, Natasja
Reactie schrijven