Bye past, hello future!
De kerstvakantie is officieel voorbij.
Het jaar 2018 is afgesloten.
En wat een jaar was het voor ons!
Jack en ik startten, na lang twijfelen, begin 2018 alsnog met de vruchtbaarheidsonderzoeken.
In het voorjaar kregen we de uitslag, waar ik het zelf echt wel even zwaar mee heb gehad. Snel na de uitslag begonnen we met de VIA-cursus, waarna we besloten definitief voor adoptie te gaan en niet de medische molen verder te doorlopen.
De medische keuring volgde, de zoektocht naar een vergunninghouder begon en de raadsgesprekken werden eind 2018 opgestart.
In de tussentijd wisselden perioden van twijfel (willen we dit wel echt, kunnen we het wel aan?) en euforie (jaaaa, hier gaan we voor!) zich af.
Wat manisch-depressieve trekjes waren mij in 2018 niet vreemd, zeg maar.
En eerlijk gezegd, ook al is de knoop nu doorgehakt, die twijfel komt soms ech nog wel eens onverwachts naar boven.
Als ik een verhaal lees over een adoptie zonder happy end bijvoorbeeld.
Of als er iets tegenvalt in het adoptietraject, zoals dat het land waar je voor wilde gaan geen optie blijkt te zijn.
Of als ik hoor van een ander stel, dat na één IVF-poging zwanger werd.
Of wanneer ik weer eens onderdeel ben van een gesprek over zwangerschap, bevallingen en alles daar omheen.
Of als ik het zoveelste geboortekaartje door de bus valt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Blijkbaar kan het naast elkaar bestaan: volledig achter de keuze voor adoptie staan en daar erg naar uitkijken, maar tegelijkertijd soms moeite hebben met dit soort punten. Ik heb geen idee of dat "moeite hebben met" blijft, of dat het ooit weggaat.
Mijn goede voornemen is wel om de teleurstellingen van de afgelopen jaren, in 2018 achter te laten.
Om vooruit te kijken en hoopvol 2019 in te gaan.
Geen idee of het een haalbaar voornemen is, maar voor nu voelt het goed!
Nu ligt er een nieuw jaar voor ons, met weer nieuwe stappen die gezet zullen gaan worden.
In dit jaar zullen de raadsgesprekken afgerond worden, met hopelijk een positief advies. We zullen ons dit jaar, als alles volgens planning verloopt, gaan inschrijven bij een vergunninghouder.
Wie weet kunnen we zelfs dit jaar al ons dossier op orde maken en ligt dat later in dit jaar in een bepaald land. Zo spannend!
En natuurlijk is er meer in ons leven dan alleen adoptie. Zelf zal ik in 2019 starten met een vervolgstudie, een tweejarige specialisatie in de ontwikkeling van het jonge kind (0-5 jaar).
Daarnaast ben ik bezig om, naast mijn werk bij mijn huidige werkgever, ook zelfstandig als kinderpsycholoog te gaan starten.
Verder staan er natuurlijk ook dit jaar weer een aantal leuke vakanties op de agenda.
Plannen genoeg dus, voor het komende jaar.
2019, we hebben er zin in!
Het eerste raadsgesprek.
In oktober 2018 stond ons eerste raadsgesprek gepland. Per post ontvingen we vooraf een uitnodiging met de datum /tijd/locatie en de naam van de raadsonderzoeker.
Ik was benieuwd wat we konden verwachten.
Via internet had ik al wel wat verhalen gelezen over de raadsgesprekken. Op basis daarvan concludeerde ik dat het eerste gesprek waarschijnlijk vooral ging om een kennismaking, waarbij de raadsonderzoeker onder andere zou vragen waarom we willen adopteren, waarom we denken het aan te kunnen en alvast wat oriënterende vragen over aan welke leeftijd en landen we denken.
Voor het gesprek werd 2 uur gerekend.
Dan zou ze vast nog een hoop andere vragen stellen.
Maar daar konden we ons dus niet echt op voorbereiden.
Ach, het zou vast goed komen!
Ik was eigenlijk niet heel erg bezig met wat er gevraagd zou worden in het gesprek, omdat ik daar toch weinig invloed op had.
Ik was wel in mijn hoofd bezig met dat we écht op tijd in Rotterdam moesten zijn. Dat is nogal een dingetje bij Jack en mij namelijk, op tijd komen,
We zijn eigenlijk nooit ergens op tijd. Het is niet zo dat we altijd overal een uur te laat zijn ofzo.
Maar we arriveren meestal wel zo'n 10 minuten later dan gepland. Met daaraan voorafgaand vaak veel stress en het keihard overtreden van alle snelheidslimieten. We zijn beiden nogal hardleers blijkbaar, want dit patroon houden we samen al zo'n 10 jaar in stand.
Maar nu, voor dit gesprek bij de Raad, moesten we wel ECHT op tijd zijn!
Op de dag van het gesprek, ging Jack eerst nog even naar kantoor om te werken. Het gesprek zou pas in de middag zijn. Hij had me ervan verzekerd op tijd weer terug te zijn. Ik hoopte het maar.
Zelf was ik vrij die dag, dus kon ik s'morgens thuis lekker rustig opstarten.
Beetje uitslapen, douchen, een wandeling maken met de honden, de schapen vers water geven, de kippen voeren...
Tot zover een rustig ochtendje.
En warempel was Jack gewoon op tijd terug van kantoor. Mijn held.
We zouden dus gewoon zonder haast kunnen vertrekken en ruimschoots op tijd aankomen in Rotterdam!
Maar, zoals meestal bij ons, kwam er op het laatste moment nog iets tussendoor.
Ik ontdekte vlak voor vertrek dat er tussen onze kippen, een moederkip met 6 piepkleine kuikentjes liep. Zo schattig!
Maar het ontdekken van de kuikentjes, betekende ook dat er meteen actie ondernomen moest worden.
De kuikens moesten samen met de moederkip in een apart, afgesloten hok gezet worden. Alleen dan zouden ze veilig zijn voor ongedierte en katten.
Bij een eerder nestje waren we hier te laat mee, toen waren de kuikens dezelfde dag nog opgegeten door de buurtkat.
Dat wilden we nu zeker voorkomen.
Dus, raadsgesprek of geen raadsgesprek, het redden van onze kuikens ging toch echt voor.
Na een "kuikenjacht" van bijna een half uur, zaten moeder en kids veilig in het hok. We konden vertrekken!
Alleen waren we nu wel wat aan de late kant, voor het gesprek bij de Raad.
Story of our lives...
Dus reden we vol gas richting Rotterdam en kwamen we, een paar minuutjes te laat (maar ach, een paar minuutjes telt niet mee, toch?) aan op bestemming.
We werden na aankomst al snel opgehaald door de raadsonderzoeker. Ze liep ons voor naar een spreekkamer. Het gesprek verliep goed.
De raadsonderzoeker had een lijst met vragen voor zich, die ze afliep.
De vragen waren divers en gingen onder andere over onszelf (opleiding, werk, karaktereigenschappen), onze omgeving (familie, vrienden, netwerk), redenen voor adoptie (waarom denk je geschikt te zijn, hoe was je medische voorgeschiedenis).
Onderwerpen als landenkeuze, special needs, leeftijden, omgaan met gedragsproblematiek bij het kind en omgaan met eventuele discriminatie, werden alvast aangestipt.
Ook werd gepolst of we eventueel openstonden voor Nederlandse adoptie. We gaven aan daar open voor te staan. De raadsonderzoeker gaf aan dat er dan, aan het einde van de raadsgesprekken, een apart gesprek zou volgen voor Nederlandse adoptie.
De huidige gesprekken waren gericht op buitenlandse adoptie en omdat binnenlandse adoptie echt weer anders is, moet je daar weer apart voor (goed) gekeurd worden.
Het volgende gesprek werd 4 weken later gepland en zou bij ons thuis plaatsvinden. In de tussentijd moesten we ons levensverhaal schrijven. We kregen een papiertje mee met allerlei vragen en onderwerpen die in het verslag moesten komen.
Het verslag moesten we twee weken voor het volgende gesprek aan de onderzoeker mailen, zodat ze zich kon voorbereiden voor het gesprek.
Het tweede gesprek zou dus gaan over onze levensverhalen.
Het derde gesprek zou in december plaatsvinden en gaan over special needs.
Het vierde gesprek zou in januari 2019 zijn en was bedoeld om het rapport en advies door te lezen.
Verder zou het vierde gesprek meteen gebruikt worden voor het bespreken van Nederlandse adoptie.
We reden met een goed gevoel weer naar huis. Aardig mens, die raadsonderzoeker. Nu op naar het schrijven van ons levensverhaal!
De raadsonderzoeker merkte in het gesprek nog op dat we onszelf de komende periode nog wat verder moesten gaan verdiepen in de vergunninghouders en landen, omdat we er duidelijk nog niet uit waren voor welk land we wilden gaan.
Tja, dat beseften we zelf ook wel. Maar het was ook zo'n onmogelijke keuze...
Na de contacten met ANW en de NAS waren we er nog niet uit.
Maar, we hadden ook nog Wereldkinderen op de planning staan. Wie weet bracht dat nieuwe inzichten.
De zoektocht zet zich voort...Contact met vergunninghouder Wereldkinderen.
Zomer 2018 hadden we al het eerste contact gelegd met vergunninghouder Wereldkinderen.
De medewerker die ik destijds sprak, gaf aan dat we bij Wereldkinderen niet voorafgaand aan inschrijving op gesprek konden komen.
Dat was voor ons toen een reden om ons eerst te verdiepen in ANW en de NAS.
Omdat we echter toch Zuid-Amerika maar niet los konden laten en Wereldkinderen samenwerk met Colombia, nam ik najaar 2018 opnieuw contact op met Wereldkinderen.
Ik informeerde per mail naar Colombia en ook maar meteen naar wat andere landen waar de vereniging mee samenwerkt.
Een medewerker van Wereldkinderen reageerde uitgebreid terug per mail en gaf veel informatie per land. Ze noemde onder andere per land wanneer wij ongeveer op intake zouden kunnen komen, wat de gemiddelde wachttijd op een voorstel was per land, etc.
In haar mail liet ze verder weten dat Colombia een tijdje stil heeft gelegen. Er zijn veel veranderingen doorgevoerd in regelgeving en zo'n beetje de halve regering is gewisseld.
Maar nu kon Colombia weer opgestart worden, met nieuwe samenwerkingsverbanden.
Er waren dus tóch mogelijkheden in Zuid-Amerika, hoe leuk!
Na het verzamelen van alle informatie tot nu toe, twijfelden we nog tussen ANW en Wereldkinderen.
We hadden nog tot eind januari 2019 om de knoop door te hakken en definitief een vergunninghouder te kiezen.
We waren er nog niet, maar kwamen wel steeds een stukje dichterbij!
In mijn volgende blog lees je het vervolg. Tot dan!
Liefs, Sophie
Reactie schrijven