Vorige keer schreef ik een blog over de verschillende vergunninghouders in Nederland.
Vandaag neem ik je verder mee in onze zoektocht naar "onze" vergunninghouder. We maakten afgelopen zomer kennis met A New Way en de Nederlandse Adoptiestichting.
Hoe dat verliep, lees je hier!
Kennismaking met A New Way.
Op een bloedhete zomerdag, afgelopen juli, reden we samen naar Nijmegen voor onze oriëntatiebijeenkomst bij ANW.
De locatie was verplaatst naar een ander pand, in verband met de hitte. Adoptie uit Amerika sprak ons erg aan, in verband met het open karakter en het feit dat je een jong kindje (babyleeftijd) kunt adopteren.
We waren dus erg benieuwd naar wat er ging komen vandaag!
Tijdens de bijeenkomst werd, aan de hand van een Powerpoint-presentatie, de procedure voor adoptie van een pasgeboren kindje uit de USA beschreven.
We volgden de bijeenkomst met een stuk of 10 andere stellen. De presentatie die gegeven werd door twee dames van ANW was helder, we kregen het gevoel dat bij deze organisatie de lijntjes kort zijn en qua structuur is het adoptieproces erg overzichtelijk.
De hele presentatie ademde voor ons een "no-nonsense" sfeer uit.
Ook werd duidelijk dat je bij adoptie vanuit Amerika zelf een belangrijke rol speelt: je legt zelf de contacten met de adoptiebureau's uit Amerika en kiest een partij waarmee je wil samenwerken, je stelt zelf een boek samen met foto's en tekst voor de geboortemoeder, etc.
Dat sprak ons erg aan: het zelf dingen kunnen doen, actief betrokken zijn bij het proces.
Wel liggen de kosten voor adoptie uit Amerika een stuk hoger dan bij andere landen, waardoor het niet voor iedereen is weggelegd.
Ook moet je om kunnen gaan met de onzekerheid dat de geboortemoeder zich nog terug kan trekken na de matching.
Maar een jong kindje adopteren en daarnaast ook nog eens de mogelijkheid van open adoptie, sprak ons erg aan.
Overall positief dus, over ANW.
Extra bonuspunten voor de adoptieouders die deze middag, samen met hun twee über-schattige kindjes, kwamen vertellen over hun ervaring met USA-adoptie.
Tegenvallertje was wel, dat ze bij ANW aangaven dat de Raad Rotterdam (waar wij onder vallen) de langste wachttijd had van alle raden in Nederland.
Ze gaven aan dat we er maar van uit moesten gaan dat we pas in 2019 aan de beurt zouden zijn, voor het gezinsonderzoek.
Oké dan...Dat gaf toch wel een beetje een domper op de middag, merkte ik
Maar, op de VIA-cursus zeiden ze dat de Raad Rotterdam hun achterstand had weggewerkt in 2017. Dus we gingen maar uit van het positieve.
De medische keuring.
Half augustus dit jaar kregen we een brief van de Raad. We mochten ons medisch laten keuren.
We zijn dus al in beeld, hoe tof!
Hopelijk betekende dit ook, dat we niet nog een half jaar hoefden te wachten op de gesprekken.
De keuring werd gepland op 21 augustus. We konden terecht in de huisartsenpraktijk in ons dorp, wel bij een andere huisarts dan onze vaste, want het moet een onafhankelijk arts zijn, die jou niet in behandeling heeft én die bevoegd is om dit type keuringen te doen.
Tijdens de keuring werden we eerst beiden om de beurt ondervraagt.
De vragen gingen over de reden van het onderzoek, onze medische voorgeschiedenis, huidige gezondheid, etc.
Daarna werden we lichamelijk onderzocht. De bloeddruk en hartslag werd gemeten en er werd naar de longen geluisterd. De standaard onderzoekjes dus.
De conclusie was dat we beiden helemaal goedgekeurd waren. Yeah!
De ingevulde en ondertekende formulieren gingen dezelfde dag nog op de post. Weer een stap gezet, weer iets dat kon worden afgevinkt op onze adoptie-to-do-lijst!
Bezoek aan de NAS.
Op opnieuw een warme zomerdag, eind augustus, reden we naar de NAS in Oudewater. Bij de Nas waren we vooral geïnteresseerd in Zuid-Amerika (Nicaragua, Peru) en ook wel in Portugal en Hongarije.
De laatste twee landen hadden onze interesse omdat we wellicht openstaan voor het adopteren van sibling (2 kindjes tegelijkertijd) en er uit Portugal en Hongarije regelmatig voorstellen voor siblings komen.
Zuid-Amerika had wel verreweg onze voorkeur, omdat de cultuur ons aansprak én omdat het Spaanstalige landen zijn.
En met onze voorliefde voor Spanje, het feit dat we al wat woordjes Spaans spreken én het warme gevoel dat we bij de Zuid-Amerikaanse cultuur kregen, leek ons dat een mooie match. Nicaragua had onze voorkeur.
Bij de NAS ging het weer heel anders dan bij ANW. We kregen een persoonlijk gesprek van een uurtje, met een bemiddelaar van de NAS. In dit gesprek kregen we informatie over de landen waar wij interesse in hadden.
Tijdens het gesprek kregen wij te horen dat je, na inschrijving, jezelf voor meerdere landen op een pre-wachtlijst kunt laten plaatsen. Daarna wacht je af voor welk land je als eerste aan de beurt bent om op intake te komen.
Als je dan wordt uitgenodigd, kun je altijd nog aangeven dat je toch wilt wachten op een ander land.
Voor ons op zich een fijne optie, omdat we er qua land zeker nog niet uit waren.
De bemiddelaar van de NAS vertelde, dat het voor Nicaragua niet mogelijk was om in te schrijven op dit moment. Er is nogal wat onrust geweest in het land en de adopties liggen hierdoor min of meer stil.
Ook hebben ze voorlopig genoeg aanmeldingen voor Nicaragua dus zodra het wel weer gaat lopen zouden we voorlopig ook nog niet aan de beurt zijn om op intake te komen.
Geen leuk bericht voor ons natuurlijk, maar wel fijn voor de kindjes daar dat er genoeg adoptieouders beschikbaar zijn.
Peru is in de opstartfase en ook voor dit land hebben ze voorlopig genoeg aanmeldingen, gaf de bemiddelaar aan.
Vanuit Portugal komen veel medisch complexe voorstellen en is de doorloop van voorstellen ook wat aan het afnemen.
Voor Hongarije geldt dat de wachttijd tot intake is opgelopen tot zo'n 1,5 jaar na inschrijving bij de NAS, vanwege de grote belangstelling voor dit land.
Ook voor de andere landen moeten we rekening houden met 1-1,5 jaar wachttijd tot de intake.
Het was een fijn gesprek, maar de informatie die we kregen, was niet echt waar we op gehoopt hadden. Zuid-Amerika werd blijkbaar een heel lastig verhaal.
Nicaragua zat zelfs helemaal dicht nu.
En 1,5 jaar wachten voordat je überhaupt voor een land op intake mag...
Wat een tijd! Daarna volgt dan nog eens een wachttijd van 2-3 jaar, tot er een voorstel komt.
Dus al met al ben je dan 3,5-5 jaar verder, van inschrijving tot voorstel.
Ook bij de NAS gaven ze aan dat we pech hadden dat we onder de Raad van Rotterdam vielen.
Ze gave aan recent een stel op gesprek te hebben gehad dat, na afronding van de VIA-cursus, ruim een jaar moest wachten op de gesprekken.
Wat? Een jaar wachten?
Ik moest wel even slikken, toen ik dat hoorde.
Ik voelde zelfs even een lichte paniek opkomen. Als zowel ANW als NAS aangaf dat we rekening moesten houden met een half jaar tot een jaar wachten op de gesprekken, was dat niet echt hoopgevend.
Morgen maar eens bellen met de Raad Rotterdam voor opheldering..
Contact met de Raad voor de Kinderbescherming.
Eind augustus had ik bel- en mailcontact met de Raad. Door de berichten van ANW en de NAS wisten we even niet meer waar we aan toe waren.
Na telefonisch contact met een medewerker van de Raad, kreeg ik te horen dat ik mijn vragen op de mail kon zetten en dat het dan zou worden doorgestuurd naar de juiste persoon.
Ik werd uiteindelijk terug gemaild door een mevrouw die de gezinsgesprekken voor adoptie coördineert.
Zij gaf aan dat ANW en NAS verouderde informatie hadden. Gelukkig!
We waren zelfs, voor zover de medewerkster nu kon zien, half oktober (over een kleine maand!) al aan de beurt voor de gesprekken. De wachttijd was dus nog maar enkele weken.
Wat een opluchting! We konden dus gewoon door. Man, wat een rollercoaster aan emoties, dat hele adoptietraject.
En dan moest het heftigste waarschijnlijk nog komen.
Maar voor nu zaten we in ieder geval weer in een "up".
En daar genieten we van, zo lang het duurt!
In mijn volgende blog lees je over de eerste Raads-gesprekken én over het contact met de derde vergunninghouder: Wereldkinderen.
En vanuit hier wil ik jullie graag de beste wensen, wensen voor 2019!
Liefs, Sophie
Reactie schrijven