Al bijna 2 jaar verder....maar het gemis blijft

Oh wat houd ik van de decembermaand maar oh wat doet die ook enorm pijn.

Ik maak het huis gezellig, bedenk wat we gaan eten, leg cadeautjes onder de boom, verstuur kaarten, loop kerstfeestjes af maar sinds twee jaar heeft dat alles die echte glans verloren.

 

Twee jaar geleden stond alles in het teken van jouw komst.

Wat was je welkom en niet alleen bij ons.

Er waren zoveel mensen die hun hulp aanboden. 

Bedrijven, mensen die we goed kenden, mensen die we helemaal niet kenden, zoveel mensen droegen hun steentje bij om jouw op te laten groeien bij je buikbroer en buikzus. Bij ons als gezin.

 

Dat had ook allemaal zo mooi kunnen zijn.

Maar het ging zo vreselijk mis. Hier kan en wil ik niet in details treden maar het was zo onnodig dat je er niet meer bent.

Het is zo intens moeilijk te begrijpen en ergens wil ik dat ook niet want dan zou ik het accepteren en dat nooit.

Een kind hoort nooit te sterven maar als dat compleet onnodig is, als het gebeurt omdat alles mis gaat, omdat er dingen gebeuren die nooit mogen gebeuren dan is het niet te accepteren. Nu niet en nooit niet.

 

Toch wil ik niet boos door het leven gaan.

Ik wil ook niet huilend door het leven gaan, al komen de tranen soms zo maar opzetten. Totaal onaangekondigd zijn ze daar. Het kan zijn dat ik je naam hoor, het kan zijn dat ik bij het zoeken van iets stuit op iets dat voor jouw bestemt was, het kan ook zo maar zijn tijdens het klaarmaken van de broodbakjes voor school. 

 

Al heel snel spraken we hier thuis af dat we extra gingen genieten van het leven, speciaal voor jou.

Het was een van je zussen die zei "hij heeft de kans niet meer om te genieten, laten wij het dan extra voor hem doen, dan kan hij dat vanuit de hemel zien".

 

Dat genieten doen we volop maar soms lukt dat gewoon even niet. Dan voelt het niet goed om vrolijk en blij door het leven te gaan omdat er een stuk mist. 

De eerste tijd vocht ik letterlijk tegen dat gevoel. Inmiddels weet ik dat ik dat beter kan toelaten. Verdriet mag er zijn, mag ik voelen en hoort erbij.

 

Een docent van mij zei vroeger "Er is een ik van voor de brand en een ik van na de brand". (Zijn woning was afgebrand)

Ik kon mij daar weinig bij voorstellen.

Nu weet ik exact wat hij bedoelde destijds.

Er is een Charlotte van er voor en een Charlotte van erna. 

Beide hebben hetzelfde omhulsel maar een andere inhoud. 

 

Iemand zei laatst; heb je dan een soort van gebroken hart. Maar zo voel ik het niet. Voor mijn gevoel zit er een enorme kras op mijn hart en is er een stukje dat leeg is. 

Bij ieder kind waar je moeder van mag zijn in je leven gaat er een extra luikje open in je hart. Een luikje waar weer een nieuwe 100% liefde uit voorkomt. Liefde is het enige waarvan je iedere keer een veelvoud van 100% kunt krijgen. Ik heb 700% maar kan maar 600% liefde weggeven en dat is moeilijk. Dat laat een leeg gevoel achter.

 

Toch is het niet enkel kommer en kwel. We zijn als gezin sterker geworden. 

Ik ben bewuster van alles wat ik doe en denk. Ik ben vastberaden een weg te vinden zodat geen kind dit ooit meer mee zal hoeven maken.

Het mag niet voor niets zijn geweest. 

 

Tijd heelt wonden, verdriet raakt op de achtergrond, je leert er mee leven, heb je het al verwerkt, zijn allemaal dooddoeners want zo werkt verlies niet.

Iets wat je door de dood verliest kun je nooit meer terugkrijgen. Iets wat onbereikbaar is en in je hart zit kun je niet vergeten, raakt niet op de achtergrond, wordt niet makkelijker en je leert er niet mee leven, je moet er mee leven.

De dood van een geliefde breekt je en daarna krabbel je op maar de breuk blijft altijd aanwezig.

Dat is ook niet erg, want ik wil je niet vergeten. Dat ik je mis komt omdat ik van je houd.

 

Mijn liefde voor jou is oneindig, ik kan hem je enkel niet geven omdat je niet meer hier bent.

Op je verjaardag zullen we een taartje eten en proosten we op het leven.

Het leven dat wij wel mogen leven en waar we alles uit zullen halen wat er in zit, speciaal voor jou!

 

Lieve Jesiah,

Je bent niet meer hier maar iedere dag ben je bij mij.

Ik draag je mee in mijn hart en in mijn hoofd.

Als mensen mij vragen hoeveel kinderen ik heb dan antwoord ik 6. Niet omdat ik jou niet meereken maar omdat ik het niet op kan brengen om het uit te leggen, soms is een onvolledig antwoord makkelijker maar in mijn hoofd praat dan altijd een mannetje mee "Ik zeg 6 maar het zijn er 7".

Twee jaar zijn voorbij gevlogen en aan de andere kant heeft de tijd stil gestaan.

Nooit maar dan ook nooit zal ik je vergeten.

Zoals ik met je buikmama afsprak zal ik verhalen gaan opschrijven van mensen die verteld moeten worden. Verhalen die er toe doen omdat we veel vaak te makkelijk over situaties denken. De eerste stappen daarin zijn gezet. Ik krijg jou er niet mee terug maar ik kan wel laten zien dat lang niet alles is zoals we denken. Dat iedereen in situaties kan komen die hij nooit had verwacht in terecht te kunnen komen. 

Vannacht als ik slaap kom je vast weer even voorbij en is alles even zoals het had moeten zijn.

Lieve, lieve schat, mama houd van je!