Wij weten wat de superkracht is van onze superheld.

Het is vandaag vijf jaar geleden dat jij ter wereld kwam, na een vreselijk angstige periode waarin je lieve, dappere buikmama vermist was.

Na een paar keer persen was je daar en binnen een paar minuten verscheen je op het scherm van mijn laptop.

Wel duizend keer heb ik gecheckt of je tien vingertjes had, of ik dingen zag die anders zouden "horen" te zijn maar ik zag ze niet.

Het enige wat is zag was mijn zoon. Een prachtig dapper kereltje dat de wereld met ogen vol argwaan in keek.

 

Er volgde spannende dagen want er moest eerst uit de bloeduitslagen blijken dat je geen Downsyndroom had. Niet dat ik je dan niet in mijn armen had willen sluiten maar dan moesten er eerst meer dingen geregeld worden. 

De bloeduitslagen wezen uit dat er van Down geen sprake was en je mocht het ziekenhuis verlaten.

Je werd liefdevol opgevangen door dezelfde pleegouders die River ook haar eerste dagen hadden verzorgd.

Ik had niets aangeschaft voor je uit angst het te moeten zien staan, terwijl je nooit zou komen. Zo kwam het dat ik de dag voor kerst niet in de supermarkt stond om eten in huis te halen voor het kerstdiner maar rondreed door Nederland om overal babyspullen vandaan te halen.

 

De dag dat we naar je af mochten reizen zal ik nooit vergeten. Er was een enorme file waardoor we letterlijk 2 uur stil stonden. Geen auto bewoog en ik kreeg visioenen dat we het vliegtuig zouden gaan missen. Uiteindelijk deden we meer dan 4 uur langer over de autorit, naar het vliegveld, waardoor we al onze speling hadden verspeeld. 

Eerst konden we niet eens meer inchecken maar nadat de vrouw de wanhoop op mijn gezicht zag en ik nog net kon uitbrengen "Maar ik moet naar mijn zoon toe" checkten ze ons snel in en liet het vliegtuig weten dat we er waren.

Als een soort Home Alone-scene renden we over Schiphol, terwijl ik River op mijn arm had was ik continue aan het tellen of er nog steeds 4 kinderen achter mij aanrenden.

Het was letterlijk neerploffen in het vliegtuig en vertrekken.

Alle zorgen vielen van mij af op het moment dat ik je voor het eerst in mijn armen hield. Mijn kers op de taart, mijn onverwachte maar zo gewenste kereltje. 

Alles was goed gekomen en de wereld lachten als nooit tevoren.

 

Na een paar dagen ging ik twijfelen maar zeker niet aan hoeveel ik van je hield. Nee, ik twijfelde of alles wel zo goed met je was als iedereen zei.

In een gesprek met je pleegmoeder, die altijd verpleegkundige op de kinderafdeling in het ziekenhuis is geweest, kwam al snel naar voren dat zij mijn twijfel deelden.

 

Ze was al met je langs een dokter geweest om haar twijfels te uiten maar had mij niet ongerust willen maken. De arts had immers niets gevonden.

Ook ik besloot naar de dokter te gaan. Ik vergeet nooit meer zijn blik "Just enjoy the moment, he's a medical miracle, you know"

Ja, dat wist ik maar dit was iets anders. Iets waar ik de vinger niet op kon leggen maar wat zo sterk aanwezig was als onderbuikgevoel.

 

We genoten ondanks de twijfel in mijn achterhoofd enorm van onze tijd in Amerika. We zagen je biologische broers en familie en maakten herinneringen voor het leven. Bij thuiskomst vierden we na enkele weken je aankomst groots met een aankomstfeest waarop bijna 200 mensen langs kwamen. 

Snel daarna belandden je in het ziekenhuis. 

 

Je sliep bij mij op de kamer en die nacht, toen ik naar bed wou gaan, hoorden ik je kreunen.

Kreunen zoals oude mensen dat doen, vlak voordat ze hun laatste adem uitblazen. Je was drijfnat.

Terwijl ik je in de maxi cosi deed, belde ik het ziekenhuis dat ik er aan kwam. Achteraf denk ik waarom belde je geen 112 maar dat kwam niet in mij op. Ik wist dat het fout zat en dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis moest komen.

Ik scheurde over de weg en was er binnen 3 minuten. Bij de lift stonden ze ons al op te wachten.

 

Je was er al bekend maar voor hele andere dingen. Je had een bloedvergiftiging en je urine was inmiddels meer modder dan urine. 

Je was ziek, heel ziek. 

Toen het infuus erin zat, zakten de kinderarts neer op de verwarming. Ze legde haar hoofd in haar handen en sprak de woorden "Ik laat hem niet ontglippen". 

Natuurlijk kon ze dat niet garanderen maar dat ze daar zo zat, zo menselijk en dit zei maakten dat ik er vertrouwen in had. Hij was in goede handen.

 

Wat ik toen nog niet kon weten is dat dit slechts het begin was van een strijd die jij stiekem al veel langer bleek te voeren.

Na contact met je buikmama kwamen opeens dingen aan het licht, die het licht niet konden verdragen.

Mijn twijfel was al die tijd terecht geweest, helaas.

Je vocht en vocht maar bleef lachen.

Na iedere huilbui liet je een gulle lach zien, niets kreeg je klein en dat maakten dat ik leerde genieten van het moment.

Ook al zit het tegen er is altijd genoeg om dankbaar en gelukkig voor te zijn, bedankt voor die wijze les.

 

Fysiotherapie vond je vreselijk. Je deed simpelweg niets, om zodra ze het tuinpad afliep te doen wat ze zojuist de hele tijd had proberen te doen met je.

 

Praten deed je niet snel maar toen je eenmaal begon was er geen stoppen meer aan. Die achterstand, die had je zo ingehaald.

 

Na heel lang oefenen en tig keer vallen en opstaan waren daar die eerste stapjes. Niemand kon zeggen of je ooit zou lopen en daar ging je. Wankel maar je ging vooruit,

Een lach van oor tot oor, een echte overwinningslach.

 

Je haalden alle achterstanden in en eigenlijk verdween het hele drama op de achtergrond.

We hadden het veel te druk met plezier maken, samen spelen, knuffelen (want dat kan je als de beste), uren boekjes lezen, alle auto's die we tegen komen uitgebreid bekijken en datgene wat je het allerliefste doet, reizen.

We vierden het leven en hielden zelfs wij-vieren-het-leven-feestjes.

 

Je ging naar school en vond daar je weg. Je bent geen groot fan van school maar inmiddels kan ik weggaan na tien keer kusje-knuffel gedaan te hebben.

Tot dat het op ging vallen dat je steeds vaker wat vergat, dingen die je al zo lang wist opeens niet meer herkende of niet het goede woord kon vinden. Het lukte even om mijn kop in het zand te steken en het af te schuiven op grapjes maken en moe zijn maar al snel bleek hoe erg je het vond, hoe je in paniek raakt als je het even niet meer weet.

Achteruitgang in een ontwikkeling is altijd een alarmbel, dus die werd ingedrukt in het ziekenhuis. 

Onderzoeken volgden en afgelopen week was daar het fantastische nieuws dat er op de MRI geen enge dingen te zien zijn. De rest van de onderzoeken staan gepland en we weten allemaal dat je ook dit weer zal ondergaan zoals alleen superhelden dat kunnen.

Je bent nu vijf jaar en hebt mij in die vijf jaar meer geleerd dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Waar het om draait in het leven, hoe vergeven kan verrijken en dat er altijd een reden is om gelukkig te zijn en te lachen.

Niet dat ik niet boos ben om wat jouw is aangedaan, niet omdat ik het niet onrechtvaardig vind dat er altijd wat op je pad komt en het zo nooit kan afschudden maar dat laat ik niet in de weg staan van ons geluk.

Jij bent het die mij laat lachen na een ziekenhuis-afspraak door op je hardst het ziekenhuis uit te rennen en te roepen "Ik ga naar huis, iets lekkers eten!".

Jij bent het die je armpjes om mij heen slaat en de beste knuffels geeft. 

Jij bent het die enthousiast uit roept "kijk ik kan voetballen met mijn verkeerde voet" 

Jij ziet overal mogelijkheden tot geluk en dat is een gave die ik hoop dat je altijd zult houden.

Niet alleen maak je je eigen leven daar zoveel mooier mee, je brengt de mensen om je heen zo enorm veel.

 

Vandaag is het jouw dag!

Voor het eerst keek je enorm uit naar het jarig zijn. Je eerste kinderfeestje, trakteren op school, de taart, al weken heb je het over niets anders.

Je hebt Sinterklaas nog net niet zelf op de boot richting Spanje gezet. "Wanneer gaat hij nou terug, dan ben ik bijna jarig" was iets wat je veelvuldig bleef herhalen.

Eindelijk is het dan zover. 

In de eetkamer liggen je cadeautjes op je te wachten. De ballonnen hangen en de taart staat klaar.

Vanmiddag zullen we facetimen met buikmama.

Zij was het die mij gisteravond schreef "Bijna is onze superheld jarig. Hij leerden ons vanaf dag 1 angst omzetten in kracht.Tranen in een lach en bewees dat geluk nooit te klein is om uitgebreid te vieren. Batman, Spiderman, de Hulk allemaal hebben ze een superkracht, wij weten wat de superkracht is van onze superheld".

 

En zo is het!

Lieve, kleine, dappere kanjer we houden van je en gaan er een geweldige dag van maken.

 

Liefs,

Mama