Kerstgevoel.

December, het is de maand om terug te kijken, om de balans op te maken en om extra tijd door te brengen met dierbaren.

De tijd van kaarsjes, kerstboom en cadeautjes.

Tradities, oude en nieuwe. Familie. Dichtbij maar ook ver weg.

 

Het is de vierde kerst met onze Bram.

De eerste kerst waren we net een paar dagen thuis, in Nederland, en was Bram amper 6 weken oud.

Een heerlijke kerst, van genieten en eindelijk thuis.

 

 

In de afgelopen jaren is een mooie, nieuwe traditie ontstaan.

Vanaf oktober zijn we er al druk mee bezig.

Bram en ik gaan samen de stad in. We kopen mooi gekleurd papier. We gaan winkel in, winkel uit, op zoek naar mooie kerstcadeautjes.

 

We ruiken, we proeven, we testen, we smeren, we lachen en we shoppen.

Bevriende en bekende webshops eigenaars worden ingeseind, om originele cadeaus te maken, het liefst custom-made en zo persoonlijk mogelijk.

 

Bram weet het al precies. We gaan op cadeautjes jacht. 

En niet zo maar, nee het zijn cadeautjes voor zijn geboortefamilie.

Hij weet wie ze zijn. Hoe ze er uit zien. Hoe ze heten en waar ze wonen. We zijn daar vanaf het begin af aan heel duidelijk over geweest en we vertellen hem er regelmatig over.

 

Bram weet niet beter, het is zijn verhaal.

En zo struinen we samen op vrijdag de stad af, op zoek naar mooie dingen voor in het kerstpakket.

 

We knutselen en verven, we plakken en knippen.

We pakken alles in met mooi en feestelijk papier en schrijven een mooie kaart vol met onze mooiste kerstboodschap en de allerbeste wensen.

Bij alles wat ik inpak, realiseer ik me, dat over een paar weekjes zijn geboortefamilie deze spullen ook in hun handen zullen hebben. Een gekke gedachte, en op dagen als deze, voelt Amerika ineens veel dichterbij dan anders.

Eindelijk is het dan zo ver: het is af, de doos is vol. En alles is mooi ingepakt.

Het regent gigantisch en met de zware doos onder mijn arm en Bram aan mijn hand, rennen we naar het postkantoor.

Trots zetten we samen de doos op de balie.

"Waar mag het naartoe?" vraagt de dame aan de balie vriendelijk.

"Naar Merika!" roept Bram vol trots, als hij de doos met toch wel een beetje moeite afgeeft.

 

"Dat is lekker dan"- denkt hij waarschijnlijk- als hij die mooie gevulde doos, met al die lekkere dingen en zijn mooie knutselwerkjes ziet verdwijnen op een grote kar achter de balie.

Ik leg hem in de auto nog een keer uit, dat alle cadeautjes naar Amerika gaan, naar zijn geboortefamilie. 

En dat ze daar vast heel blij mee zijn.

Dat ze dan extra aan hem kunnen denken, en wij aan hen.

 

We komen thuis, hangen onze natte jassen aan de kapstok en meteen rinkelt de deurbel.

Het is de postbode met een enorme doos.

Ik herken het handschrift meteen, het is afkomstig van Brams geboorte familie.

In de doos zitten vrolijk gekleurde cadeautjes. En handgeschreven kaarten.

Voor Arjan, voor mij en een heleboel voor Bram.

 

Gelukkig is Bram de discussie die eventjes de kop op stak, over zijn knutselwerk meteen vergeten.

Met grote ogen bekijkt hij de doos vol met cadeautjes.

Het is 1 van de vele dingen die ik nooit maar dan ook NOOIT gedacht had, van te voren.

Open adoptie, ik vond het eigenlijk maar eng. We zouden foto's sturen, via de mail, via het adoptiebureau.

En nu-3 jaar later- zitten we dan rond de kerstboom, met cadeautjes en kaarten uit Amerika.

Ik had het nooit zo verwacht van te voren. Als iemand mij dit 6 jaar geleden gezegd had, had ik je waarschijnlijk uitgelachen.

Als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, is het wel om meer te luisteren naar mijn gevoel, en minder naar wat "normaal" is, of wat een ander daarvan vindt.

Of om 1 keer niet bang te zijn, voor de gevolgen hiervan.

Want, waar moet ik bang voor zijn? Wat heb ik te verliezen?

Bram is van ons.

Hij hoort bij ons, er is niemand die daar aan twijfelt.

Zijn geboortefamilie al helemaal niet.

Ze zullen echt niet bij ons op de stoep staan, met de mededeling "Bedankt he, voor de goede start, maar nu kunnen we het weer zelf". Uitgesloten, ondenkbaar.

Door deze mensen op afstand te houden, uit angst, uit bescherming of vanuit andere redenen, zou ik Bram, zijn geboortefamilie en ook onszelf heel veel mooie dingen en heel veel liefde ontzeggen.

Het gevoel is goed. Wij denken toch al extra aan deze mensen met de feestdagen.

Het is voor mij een fijn en warm gevoel, te weten dat zij met liefde en met vreugde onze zorgvuldig uitgezochte cadeautjes met een lach zullen openmaken op kerstavond.

Zoals wij ook dat hier doen, aan de andere kant van de wereld.

Het gaat niet om het materiële, niet om dure of grote cadeaus.

Het gaat om het feit dat we stil staan bij elkaar.

Aan elkaar denken.

Wij doen dit niet uit schuldgevoel, het is geen compensatie, geen pleister op een wond.

Niet voor hen, niet voor ons.

 

Wij doen dit uit liefde, en omdat we heel gelukkig worden van de gedachte dat zij zich blij zullen voelen, en dat we hier een kleine bijdrage aan kunnen leveren.

Dat is voor ons het kerstgevoel, dat is onze "eigen"  traditie geworden, met kerst.

Op kerstavond steken we een kaarsje aan, en denken we nog meer dan anders, aan zijn geboortefamilie in Amerika.

Is het ingewikkeld? Is het moeilijk?

Het enige dat hier moeilijk aan is, is de peuter uitleggen dat hij nog ruim 2 weken geduld moet hebben voordat hij ze eindelijk mag open maken.

 

Ik wens je mooie december herinneringen.

 

Met liefde,

Natasja

 

PS. Benieuwd naar de cadeaus die wij hebben laten maken? Hierover zal ik je na de feestdagen meer vertellen en laten zien!