Thanksgiving maar dan met kip.

Soms heb je van die weken, dat het lijkt alsof er een maand in 7 dagen gestopt moet worden.

 

Verjaardagsfeestje Bram, intocht van Sinterklaas, Thanksgiving, een huwelijksfeest, beste vriendin die 40 werd en tussendoor moest er ook nog even gewerkt worden.

Vandaag is het op de kop af 3 jaar geleden dat we Bram voor de allereerste keer zagen. 3 jaar is omgevlogen, en het voelt als gisteren, dat we het vliegtuig instapten om aan ons grootste avontuur ooit te beginnen.

 

Het blijft een bijzondere dag. Misschien wel specialer dan zijn verjaardag, daar was ik tenslotte niet bij, grapte ik vanmiddag nog tegen iemand.

Thanksgiving Day (dankzeggingsdag), oftewel Thanksgiving , is een nationale feestdag in de Verenigde Staten en Canada waarop dank wordt gezegd (traditioneel aan God) voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen.

Wij richten ons vooral op het laatste gedeelte, de andere goede dingen.

Dit zijn de dagen dat ik nog meer stilsta bij het feit dat we ons gelukkig mogen prijzen, met Bram, met zijn geboortefamilie. 

Maar ook zeker met onze dierbaren en naasten hier, in Nederland.

 

Zo vierden we afgelopen donderdag Thanksgiving, met een aantal van onze vrienden. Zo lang als Bram in Nederland is, vieren we the 4th of July en Thanksgiving.

We hangen niet heel strikt aan de Amerikaanse tradities, en doen alles met een flinke Hollandse slag, maar we komen wel even bij elkaar om lekker te eten en Bram's roots te vieren.

Geen van onze vrienden heeft ooit geroepen dat ze hier geen zin in hebben, of dat ze dit raar of onnodig vinden. De enige 2 vragen die gesteld worden zijn "Wanneer" en "Kunnen we nog wat meenemen?".

Heerlijk!.

Dus zo zaten we met 10 man aan onze keukentafel.

Op een doodgewone donderdagavond.

Met een volle tafel. Met vrienden.

Met kip. Want de traditionele kalkoen, dat was niet gelukt. Ik grapte dat ik het wel uit zou leggen, aan Brams geboortefamilie, dat dit Europese kalkoenen zijn, en dat ze door de strenge winter wat kleiner uitgevallen waren.

We sloten af met cheesecake.

 

Niet dat dit laatste erbij hoort, maar die traditionele pompoen desserts zijn niet te vreten (vind ik).

Ook in tradities is best ruimte voor verbetering, dus heb ik mijn vrienden wijsgemaakt dat cheesecake erbij hoort.

 

Bram mocht de Amerika slingers weer uit de kast halen en ophangen, en had wel weer zin in een feestje, het was tenslotte alweer 5 dagen geleden.

Mijn "Merika Feest" noemt hij het, zijn feestdagen.

Als hij de vlag ziet, roept hij dan ook "Feessie bouwen".

We hebben Thanksgiving meegemaakt, in Amerika. Het was de dag nadat we Bram voor het eerst hadden ontmoet.

Bram lag nog in het ziekenhuis. Wij werden verrast door de crew van Sky High TV (die meereisden voor opnames voor het programma Met Open Armen) met een heerlijke BBQ op het strand.

Het was onze eerste Thanksgiving en een traditie werd geboren.

Er was en is zo veel om dankbaar voor te zijn.

 

 

Eerder heb ik regelmatig beschreven hoe bijzonder en warm de band is met Bram's geboortefamilie.

Wat niet vaak genoemd wordt, maar wat minstens zo bijzonder is, is de band die Bram heeft met onze families en vrienden.

Vanaf het allereerste moment hebben zij Bram onvoorwaardelijk in het hart gesloten.

 

We krijgen regelmatig vragen over het Hoe en het Waarom in ons verhaal.

Deze vragen zijn gelukkig zelden afkomstig van onze naasten.

Nog nooit heb ik een rare, nare of misplaatste opmerking gehoord, afkomstig van onze vrienden.

 

Kenmerkend voor deze vrienden, is denk ik de vileine en sarcastische humor, die we allen bezitten.

En geen enkel onderwerp wordt gespaard. Het zijn dus geen makke schapen, met tere zieltjes, die bang zijn om mij op de tenen te trappen.

 

Blijkbaar (en gelukkig) voelen zij echter niet de behoefte om door te vragen, als ik geen antwoord wil geven op een vraag. Verbazingwekkend is echter wel, hoe weinig er gevraagd wordt.

Vrijwel iedereen in onze directe omgeving, respecteert dit meteen, zonder vragen. 

Zonder "maar". 

De zeldzame keer dat we een tikkeltje ongelukkige en ongenuanceerde, schaamteloze vragen krijgen, zijn dat vreemd genoeg bijna altijd mensen die juist ver van ons af staan. Die vragen krijg ik niet aan de keukentafel, maar juist als ik in de supermarkt loop.

Vanaf het begin af aan zijn we heel duidelijk geweest over de reden van de adoptie.

Waarom zijn geboortemoeder niet voor hem kon zorgen-Dat is privé. Dit is 1 van de zeer weinige dingen waar wij niet over praten. Nooit en tegen niemand.

 

Niet omdat het iets groots, iets raars of iets schokkends is. Maar dit stukje is echter voor Bram. Het is voor niemand van toegevoegde waarde om dit te weten.

Het voegt niets toe, het is niet relevant en het maakt geen verschil. 

Dat boek zit dicht en blijft dicht, totdat Bram de behoefte krijgt om dit te horen. Daarna is het aan hem om te beslissen wat hij doet met deze informatie.

Op het geboortekaartje van Bram stond de volgende tekst:

 

Er zullen altijd handen zijn,

die je willen dragen

En armen waar je veilig bent

En mensen die je zonder vragen,

zeggen dat je welkom bent.

 

Zonder dat we het wisten, hadden we geen toepasselijkere tekst kunnen kiezen.

 

Vanaf het moment dat wij de eerste foto van Bram deelden, werd Bram meteen in ieders hart gesloten. Toen we als gezin het vliegtuig uitstapten, kwamen we terecht in een warm bad, gevuld met onwijs veel liefde. Ook tijdens het wachten is dit onmisbaar geweest voor ons.

Ouders en de rest van de familie, die meteen net zo enthousiast reageerden op het adoptienieuws, als wanneer we een zwangerschap zouden aankondigen.

Vrienden en familie leefden enorm mee en beleefden met ons de pieken en de dalen in het proces.

Met ons, en naast ons.

Het is enorm waardevol om dit vangnet te hebben, ook als het even allemaal niet leuk is. Want ook die periodes zijn er echt, in het adoptieproces.

 

Ook dit is iets waar we op deze dagen extra bij stilstaan. Al die lieve mensen, die onze Bram zonder oordelen en zonder vooroordelen meteen in het hart hebben gesloten.

Dat is naast de wijn en de cheesecake en de roots, een mooie reden om 1 x in het jaar stil te staan bij dankbaarheid. En natuurlijk zijn we met deze dagen ook een beetje in Amerika, in gedachten.

Bij zijn geboortefamilie.

Maar wel omringd door een aantal van onze lieve vrienden.

Hier, thuis. In onze basis.

Dat vieren wij graag. En met trots. En als het even kan wijn. En cheesecake.

 

It was a Happy Thanksgiving!

 

Xx Natasja.