Hi Charlot, hoe gaat het met je?
Hoe is het met je gezondheid? Normaliter lijkt me een baan als de jouwe in combinatie met 6 kinderen al een behoorlijke uitdaging.
Als je ziek bent, lijkt het mij onbegonnen werk.
Hopelijk gaat het inmiddels een stuk beter.
Regelmatig praat ik met mijn vriendinnen over moederschap, en alles er omheen.
Veel van mijn vriendinnen zijn net als ik, actief op Social Media.
Sommige meiden zetten ook, net als ik, foto's van hun kids op Social Media.
Ik deel veel. Heel veel.
Ook hebben we weleens Brandrep opdrachtjes, waarbij we toffe kleding promoten.
Bram heeft een paar keer een fotoshoot mogen doen.
Ik blog, ik post en deel.
Hij gaat graag op de foto.
Ik maak ze graag.
Als hij er geen zin in heeft of het niet leuk zou vinden, dan zou ik meteen stoppen, want dan heb ik er ook geen plezier aan.
Onlangs sprak ik hierover met vriendinnen.
Uiteraard is voor iedereen de afweging om wel of geen foto's van je kind te delen op Social Media een eigen keuze waar niemand zich voor hoeft te verdedigen.
Maar ik snap het wel, dat sommigen hier "tegen" zijn.
Je hoort tenslotte genoeg rare verhalen.
De gedachte dat er een pedofiel achter de computer foto's van mijn kind zou bekijken, maakt mij ook ziek.
Maar het idee dat er een pedofiel in het zwembad, in de speeltuin, bij het schoolplein of op het strand zit, terwijl mijn kind daar in zijn zwembroek rond loopt, maakt me niet minder ongerust.
In mijn blogs beschrijf ik veel over ons leven. Over dagelijkse kleine dingen, maar ook over adoptie en alles wat hiermee te maken heeft.
Ik vertel veel, maar ik vertel nog veel meer dingen niet.
Bij alles wat ik schrijf, houd ik in mijn achterhoofd dat de privacy van Bram zijn geboortefamilie gewaarborgd blijft.
Niet omdat ik me ergens voor schaam, maar omdat ik vind dat dit Bram's keuze is, om dit wel of niet te delen. Of de keuze van zijn geboortefamilie.
Ook tijdens onze deelname aan Met Open Armen, is dit onze hoofdregel geweest.
Als deze afspraak niet nagekomen zou worden, zouden we ons ook meteen terugtrekken.
En ook dan weet je niet wie jouw verhaal zit te bekijken, vanachter het scherm. Tussen die ruime miljoen mensen, zitten ook vast een paar gestoorden met rare intenties.
Ik ben super blij dat ons verhaal mensen inspireert en de reacties die ik mag ontvangen naar aanleiding van de blogs, zijn hartverwarmend, heel erg bijzonder.
Ik voel me super trots als moeder. En als voorbeeld van Hoe adoptie ook kan zijn. Zonder stigma, zonder schaamte.
Maar, waar trek je de grens?
Waar ligt die grens bij jou, lieve Charlotte?
Wat vinden jouw kids er van, dat jij hun foto's post en over hun leven schrijft?
En sta jij weleens stil bij engerds op het internet, of leg je dit naast je neer?
Ik hoor graag hoe jij er in staat.
Liefs en een fijn weekend alvast, Natas
Hi Natas,
Tja, wat zal ik zeggen. Rustig aan doen is niet iets waar ik erg gelukkig van word en dat moet ik nu wel echt doen.
De berg wasgoed is wat hoger, de maaltijden wat simpeler en ik schuifel rond als een 80-jarige maar verder gaat het eigenlijk wel goed.
Jij een leuke verjaardag gehad van Bram?
Met je vraag snijd je een punt aan waar ik veel over nadenk.
Net als jij post ik veel, doen mijn kinderen fotoshoots en deel ik ook veel over ons leven maar net als bij jou is dat maar een heel klein stukje van wat er allemaal speelt.
Niet omdat ik mij voor het gedeelte dat ik niet deel schaam of het er niet toe doet maar omdat ik daarbij de afweging heb gemaakt dat die keuze bij mijn kinderen ligt.
Je kunt je bij sommige van mijn blogs nog steeds afvragen moet je dit delen en heb je hier goed over nagedacht. Om met het laatste punt te beginnen, ja, dat heb ik altijd en met specifieke thema's bespreek ik dit ook eerst met de oudste kinderen.
Waarom ik bijvoorbeeld een blog deel over houden van, iets wat nog best een taboe is in Nederland, heeft een reden.
Ik zag mijn meisje worstelen.
Groot onbegrip.
Juist kinderen die heel hard liefde nodig hebben vragen dat soms op de meest onmogelijke manieren, simpelweg om te controleren of je wel écht van ze houd.
Ik ga niet de barricade op om dit onderwerp aan te snijden maar hoop wel met zo'n blog dat meer mensen gaan zien dat, ondanks dat een kind heel jong geadopteerd is, dit kan spelen.
Uit de vele reacties die ik ontving bleek wel dat heel veel mensen hier tegen aan lopen en dat herkenning en erkenning juist dan zo belangrijk zijn want als ouder voelt het alsof je faalt.
Zij hoeft zich hier nooit voor te schamen, zij kan enkel trots zijn op haar eigen kracht.
Ik zou niet snel een huilende foto delen, foto's maken terwijl ze boos zijn of foto's maken als zij daar geen behoefte aan hebben. Het moet leuk blijven.
Ik maak trouwens veel meer foto's dan dat ik deel, simpelweg omdat ik het fijn vind om momenten vast te leggen.
Het gebeurt wel eens dat mensen ons herkennen maar voor dat ik überhaupt op instagram zat of een blog had gebeurde het ook, dat mensen met ons in de Keukenhof op de foto wilden want het was zo'n "leuk gekleurd gezelschap" of dat mensen naar ons toe kwamen in een restaurant om te vragen hoe het zit.
Daar is dus eigenlijk niets aan verandert.
Wat ik wel heel erg moeilijk vind aan social media is je kinderen er op een goede en verantwoorde wijze er mee om te leren gaan.
Ik wil ze niet een schikbeeld aanjagen maar wil wel dat ze heel goed beseffen dat iemand niet hoeft te zijn, als wie hij zich online voordoet.
Ik las laatst een artikel hoeveel tijd een loverboy maar nodig heeft, na het verkrijgen van een naaktfoto, om een meisje in de prostitutie te brengen.
Ronduit schokkend!!!
Ik ga er van uit dat mijn kinderen geen foto's rondsturen maar dat gaat denk ik iedere ouder want waarom zou je iemand een naaktfoto sturen?
Toch doen heel veel kinderen dit wel en dat is de reden dat ik het er (tot vervelens toe) met mijn kinderen overheb.
Dat er leuke kanten van social media zijn: zo kunnen we contact houden met de biologische familie, kan je vrienden over de hele wereld makkelijk spreken en de mooiste foto's zien maar hebben we het ook over de verkeerde intenties die mensen kunnen hebben, dat je foto altijd terug te vinden blijft enz.
Ik ben met je eens dat het idee alleen al vreselijk is dat er ergens ter wereld een idioot blij wordt van je kinderen hun foto's om wel een heel verkeerde reden.
Dat die mensen er zijn werd afgelopen week nog pijnlijk duidelijk toen er in een facebook-groep gewaarschuwd werd, voor iemand, die mensen met kinderfoto's op hun instagram, volgde. De afbeeldingen die te zien waren op de screenshot waren ronduit walgelijk.
Ik had het liever niet gezien!
Niet omdat ik graag mijn ogen sluit maar omdat het beeld om mijn netvlies bleef staan.
Het arme kind, je zou haar willen opsporen en de juiste hulp aanbieden.
Toch ondanks dat ik nadenk over welke foto's ik plaats en wat ik schrijf kan het verkeerd gaan.
Er gaat al jaren een foto van Jeremiah rond op ome Ali. Zijn hoofd is op diverse outfits geplakt, soms zelfs met een totaal andere huidskleur als zijn lichaam.
De foto die ze gebruiken komt uit een shoot, die hij als heel klein mannetje, heeft gedaan voor Z8.
Het is gelukkig geen kinderporno of iets dergelijks maar wel iets waar ik niet achter sta.
Het namaken van ontwerpen en die voor een fractie van de prijs aanbieden, is niet iets waar ik graag mijn kind aan verbind maar er iets tegen doen bleek vrijwel onmogelijk.
Juist omdat het een foto is, die gemaakt is tijdens een shoot en de auteursrechten niet bij mij liggen.
Een andere valkuil van social media vind ik toch ook wel dat het lijkt alsof iedereen alles perfect voor elkaar heeft, ze kaboutertjes in huis hebben die alles opruimen, Leco van Zadelhoff s'morgens naast hun bed klaar staat om ze helemaal dressed to impress en vol in de make-up, aan een healthy maaltijd te laten beginnen in een smetteloze keuken.
Als ik wakker word heb ik het meest weg van een karakter uit Trolls, mijn huis is zodra de kinderen uit school komen 9 van de 10 x, binnen 10 minuten omgetoverd tot rampzone en we eten ook wel eens pizza en patat.
Ik deed er zelf ook aan mee hoor, tot ik vorig jaar over het verdriet, om het verlies van Jesiah schreef.
Niet omdat ik medelijden wou maar omdat ik er klaar mee was om te doen alsof het leven altijd en enkel leuk is.
Soms geeft het leven je gewoon een keiharde klap in je gezicht.
Die klap krijgen we allemaal.
Allemaal op onze eigen manier.
De een omdat een relatie wordt verbroken, de ander verliest zijn baan, die ene toets waar je zo hard voor geleerd hebt mislukt toch of die prachtige jurk waar je eindelijk al het geld voor bij elkaar had is nu uitverkocht.
Als we enkel delen hoe mooi en leuk alles is, ligt het gevaar op de loer dat we gaan denken dat het bij ons alleen, soms (flink) tegenzit.
Mijn conclusie is dat ik denk ik voorlopig zo door blijf gaan, zoals ik op dit moment doe. Het gesprek met mijn kinderen over social media enz. zal ik regelmatig (oké hun zullen zeggen "veel te vaak") aan blijven gaan, hopend dat het zijn vruchten afwerpt.
Zo lang ik achter een foto sta en die weloverwogen plaats moet ik op de koop toenemen dat er wellicht een idioot tussen zit voor een verkeerde reden. Helaas lopen die mensen ook in het "wild" en ik wil niet mijn stranddag, dagje zwemmen of pretpark laten verzieken, door met potentieel gevaar bezig te zijn.
Ik houd mij dus maar vast aan wat ik mijn kinderen ook leer: Je weet niet echt wie er meekijken en voor dat je iets plaatst denk dan goed na of dit iets is waar je over een paar jaar nog op deze manier aan herinnert wil worden, twijfel je daarover, plaats het dan niet.
Ga je morgen ook naar de intocht? Ik denk dat wij het dit jaar vanaf de bank bekijken.
Een heel fijn weekend gewenst!
Liefs, Charlotte
PS ik zal je binnenkort via instastories laten zien waar die kids van mij toe in staat zijn binnen 10 minuten. Geen #instaperfect maar wel #therealdeal en ook al mopper ik wel eens als ze alles weer op stelten zetten, wat vind ik het heerlijk om ze zo samen te zien spelen #perfectforme.
Reactie schrijven