Het blijft een dingetje. Of toch niet?

"Ik ben zwanger!"

"Wat een verrassing! Wat tof, gefeliciteerd!" roep ik enthousiast uit!

 

Tot zo ver niks geks. Het is een gesprek wat tientallen keren gevoerd wordt.

Toch voel ik een paar gezichten mijn kant op draaien.

 

Vragende blikken, Misschien afwachtend, observerend.

Of met een lichte angst, ironie of met een licht gevoel van medelijden.

 

"Oeh, het zal voor jou wel een dingetje blijven zijn hé, zo'n zwangerschap" hoor ik vragen.

 

Plotseling wordt de aandacht afgeleid van de zwangere vriendin. Ik zie 5 gezichten vragend mijn kant opkijken.

Het wordt stil.

 

"Wat bedoel je precies?" vraag ik rustig.

In de loop der jaren heb ik geleerd om te vragen wat men precies bedoelt, zonder meteen als een stier op een rode lap op de vraag te springen.

 

"Nou, jij kan natuurlijk geen kinderen krijgen, dus het zal voor jou wel hard aankomen, zo'n zwangerschap".

 

Je denkt nu misschien daar heeft ze een puntje.

 

Hoewel dit voor iedereen anders is, is dat het voor mij niet.

Het is geen punt, zelfs geen klein puntje.

Het is namelijk zo dat we een kinderwens hadden.

Die is vervuld, met de komst van onze zoon, Bram.

Ik heb oprecht bijna nooit moeite met zwangerschappen.

Of met baby's of kinderen.

Echo's bekijk ik zonder jaloezie.

Bevallingsverhalen hoor ik allemaal geduldig aan.

Ik knuffel baby's, graag en veel zonder problemen.

Ik kijk aandachtig mee, als er gevraagd wordt of hij nu meer op de papa of op de mama lijkt. 

Het is voor mij geen issue.

 

Vreemd genoeg is dit het ook nooit geweest.

Niet voor Bram.

Niet tijdens de wachtperiode en niet tijdens het fertiliteitstraject.

"Het is geen baby-bingo, als jij er 1 krijgt, dan gaat mijn beurt dus voorbij" is een vergelijking die ik vaak gebruik.

Toch heb ik enkele jaren babyshowers en kraamfeesten vermeden.

Niet omdat ik jaloers was.

Niet omdat ik het niet leuk vond.

Wel omdat ik de opmerkingen zoals "Staat je goed, zo'n baby - wanneer beginnen jullie er eens aan?"  echt niet meer kon horen.

Het klopt dat ik inderdaad niet weet wat het is om zwanger te zijn.

Het gevoel van getrappel in je buik, ik ken het niet. En zal het hoogstwaarschijnlijk nooit gaan meemaken.

Bevallen. Bandenpijn. Kolven. Stuwingen. Pufclubjes. Het is allemaal een ver van mijn bed show. En heel eerlijk gezegd voel ik daar niets bij.

 

Jammer vind ik het niet, dat ik het gemist heb.

Ik vind het ook geen voordeel dat ik deze stadiums heb overgeslagen.

 

Er zijn talloze gevoelens die ik nooit zal meemaken, die me net zo veel of weinig doen als deze.

Zo zal ik waarschijnlijk nooit weten hoe het voelt om een penis te hebben.

Om lange dunne benen te hebben.

Of cup D.

 

Het zijn rare vergelijkingen, ik weet het, maar het gevoel is hetzelfde voor mij.

Het zou leuk zijn geweest zijn, (in sommige gevallen dan), maar het is niet zo, en dat is ook goed.

Maar is het dan niet lastig, dat Bram nooit op jou zal lijken?

Ook die een vraag die vaak gesteld wordt.

Hoewel dit misschien voor velen raar klinkt, zie ik juist veel van mezelf terug in Bram.

 

Ik zie het als hij me aankijkt, en zijn wenkbrauw optrekt als hij bijdehand doet.

Dezelfde sarcastische blik. Nu al!

 

Ik word met mijn eigen woorden, in dezelfde toon, om mijn oren geslagen als hij boos is.

Hij wordt van schoenen net zo enthousiast als ik. Dolgelukkig is hij, als ik thuis kom met een doos met nieuwe schoenen, uitgebreid worden ze gepast en geshowd,

Dat wordt nog wat later.

 

Bram is net zo gek op muziek als wij.

En ik ken weinig andere 2 jarige peuters die als favoriete nummers PennyLane van de Beatles en Lola van de Kinks hebben.

Typisch geval van Nurture of Nature.

Het is ergens heel logisch natuurlijk. Arjan (mijn vriend) is rustig. Ik ben druk. Dus er zijn altijd karaktereigenschappen die overeenkomen met 1 van ons.

Zijn er dan nooit momenten die ik jammer vind? Of situaties die ik lastig vind?

 

Absoluut!

 

Afgelopen zomer zat ik op het strand.

2 strandbedjes verder zat een dame.

Ze genoot zichtbaar van de zon. Heerlijk, een ijskoud biertje in haar hand.

Brandende sigaret in de andere. Ze was er duidelijk even lekker helemaal uit.

Ze knikte vriendelijk naar me, terwijl ze haar asbak liet rusten op haar duidelijk zichtbaar zwangere buik. 

En ja, ik weet zeker dat dit niet een "ik heb zwaar getafeld buik was.

Het was echt duidelijk en onmiskenbaar een 30 weken+ buik. En het was geen alcoholvrij biertje.

Dit is 1 van de zeldzame momenten dat ik dacht "Waarom jij wel. En ik niet?!".

Bij het lezen van berichten over vondelingen of kindjes die dood gevonden zijn, draait mijn maag om.

Ik kan letterlijk ziek worden van dit soort berichten, zoals waarschijnlijk elke ouder.

 

Het is heel dubbel, dat ook in Nederland nog steeds kinderen zijn, waarvoor niet gezorgd kan worden. We zouden dan ook best een kindje uit Nederland een fijn thuis willen geven. maar helaas.

De Nederlandse wet- en regelgeving heeft bepaald, dat je hiervoor beiden als ouders, niet ouder dan 40 mag zijn.

 

Dat is iets dat ik lastig vind.

Nog iets dat ik lastig vind:

Door de wet- en regelgeving maar ook door de kosten die aan adoptie verbonden zijn, zal het bij ons bij 1 kind blijven.

 

Is dat erg? Totaal niet.

Ik ben me erg bewust van de voordelen die er zijn nu, met 1 kind.

Had ik meer kinderen gewild? Misschien wel, misschien ook niet.

 

Ik had het echter fijn gevonden als we de keuze zelf hadden kunnen maken.

Op basis van wat we willen, niet alleen op wat we kunnen of wat we mogen.

Maar ook hierbij geldt: Count your blessings.

We zijn meer dan dolblij met Bram.

 

Als we ons hier niet aan vasthouden, dan zou het gras bij de buren altijd groener zijn.

En dat is niet eerlijk. Niet naar onszelf en zeker niet naar Bram.

 

We hebben de dubbele jackpot met ons kind. Hij is gezond.

We zijn gelukkig.

En hoewel we letterlijk ver hebben moeten gaan om tot ons uiteindelijke doel te komen, beseffen we des te meer hoe veel geluk we hebben.

Er is geen kind op de wereld dat beter bij ons past, meer eigen voelt of waar we meer van zouden kunnen houden, dan onze Bram.

Het is voor de meeste ouders niet weggelegd, om hun kindje voor het eerst te mogen ontmoeten, in 1 van de mooiste plaatsen ter wereld: Florida. 

Om je kraamtijd door te mogen brengen tussen de palmbomen op een droombestemming. Ver weg van alle drukte en dagelijkse beslommeringen.

 

Het is niet gebruikelijk om op slag verliefd te mogen worden op een kindje voor wie jij bent uitgekozen om ouders te mogen zijn.

 

Het is niet standaard om van het ouderschap zo intens te mogen genieten, juist omdat het niet vanzelfsprekend is.

 

Het is een uitzondering, om aan het moederschap te mogen starten, zonder lichamelijke ongemakken. Fit, niet vermoeid, zonder kwalen en zonder dat je net een lichamelijke prestatie hebt geleverd, waarvan je nog weken moet bijkomen.

 

De meeste moeders zullen nooit meemaken, hoe het is om een direct gevoel van wederzijdse liefde en respect te voelen bij het ontmoeten van de geboortefamilie van jouw kind.

 

Het is voor ons niet The next best thing, maar The best thing: ouders worden door middel van adoptie. Het is anders. Het is niet te vergelijken. Maar het is minstens zo bijzonder.

 

Dus nee, het is geen dingetje.

 

Ik ben gelukkig dat het is gelopen zoals het is gelopen.

Ik zou het voor geen miljoen anders doen. Er is geen sprake van oud zeer, of een wens dat ik het liever anders had gezien.

 

Als er een IVF-behandeling uitgevonden zou worden, met een 100% slagingskans, dan zou ik echt oprecht nou geen seconde twijfelen. Nu niet, nooit niet.

Het is zoals het is, en zoals het zo mooi omschreven werd door 1 van mijn favoriete bands:

 

You can't always get what you want

But if you try sometime you just might find

You get what you need.