Mijn prinses

Er zat al een langere tijd een onderwerp voor een blog in mijn hoofd en toen ik ook nog eens een bijpassende shoot kon doen en er een prachtige jurk en jas voor kreeg van Le Chic, stond niets het artikel in de weg.

 

Dat artikel zou hier nu gestaan hebben, maar alles liep totaal anders.

 

De jurk en jas kwamen binnen. Ik had het uitgepakt en op mijn bed neergelegd en was weer verder gegaan met werken. Eigenlijk was ik het door alle telefoontjes en mailtjes die ik die dag verder moest doen, helemaal vergeten dat het daar lag.

 

River kwam thuis vanuit de BSO, hing haar jas op en slingerde haar schoenen onder de kapstok om daarna naar de woonkamer door te lopen. Om daar te komen moet ze langs mijn slaapkamer (we wonen in een oude boerderij en de slaapkamers zijn daar beneden). 

Er klonk een soort gilletje, waarna ik snelle voetstappen mijn kant op hoorden komen. "Mama weet je wat er op je bed ligt!".

Ik knikte en het meisje dat tot voor kort weinig van echte meisjes-dingen moest weten en liever een echte tomboy was, keek mij met lichtjes in haar ogen aan "Er ligt een jurk en een jas van een prinses".

Aan de ladder in de gang hangen de jas en de jurk samen te wachten tot de shoot plaatsvind. 

Wachten is niet River haar sterkste kant, dat blijkt maar weer als ze voor de duizendste keer vraagt wanneer ze nou eindelijk die jurk een keer aan mag.

 

Eindelijk is het dan zover. Voor dat ik naar de locatie rijd moet ik nog snel even iets ophalen in Hoogezand. We lopen door het winkelcentrum.

Vrolijk kwebbelend over van alles en nog wat, stapt ze stevig door naast mij. 

Het is er druk.

Naast ons lopen twee jongens van een jaar of 17, ik vermoed dat ze Surinamers zijn. Beide hebben een enorm gaaf kapsel, dat River nauwkeurig bekijkt.

"Stoer hé mam!".

De jongens lachen naar haar terug.

 

Dan is hij daar uit het niets. 

Een man, normaal postuur, rond de 40 jaar. Zo'n man die je eigenlijk niet opvalt maar die ik nu nooit meer zal vergeten.

 

Hij komt naast ons lopen.

Steeds dichter naast ons. Ik ga wat naar links en hij gaat mee naar links.

Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel.

De beide jongens hebben ook in de gaten dat er een vreemde situatie aan het ontstaan is.

 

Dan uit het niets gaat de man voor mij en River staan en buigt naar voren. Hij kijkt haar strak aan en zegt dan "Ga terug naar je eigen land!".

River die nog niet echt veel mee krijgt van discriminatie en dan ook totaal niet begrijpt wat de man zegt, kijkt hem aan, lacht en spreekt dan de magische woorden: "Meneer ik zie er uit als een prinses, maar ik heb niet écht een eigen land hoor. Ik ben eigenlijk geen echte prinses maar gewoon een meisje met een mooie jurk en jas".

 

De man die blijkbaar van alles had verwacht, kijkt haar met openhangende mond aan. Ik trek haar nog dichter naar me toe. 

De twee jongens die er al die tijd bij zijn blijven staan, komen niet meer bij van het lachen. Ze lachen zo hard dat alle mensen zich omdraaien en het de man heet onder de voeten wordt. Hij zet het op een lopen.

 

Één van de jongens geeft haar een high-five, de ander maakt een buiging voor haar.

Zelf snapt ze nog steeds niet wat er aan de hand is.

De jongen kijkt mij vragend aan, ik knik.

Dan knielt hij en zegt: "Die meneer vind het een beetje moeilijk als mensen een andere kleur hebben als hij heeft. Daarom wil hij dat ieder land een eigen kleur mensen heeft. Door jou weet die meneer nu hoe dom dat van hem is. Je moet weten dat je voor mijn vriend en mij, een absolute prinses bent. De koningin van het winkelcentrum".

 

Ik doe snel mijn boodschap en rijd door naar de shoot.

In mijn hoofd passeren verschillende scenario's de revue. Dit had heel anders kunnen lopen. Deze man had echt haat in zijn ogen. Haat richting een klein meisje, simpelweg omdat ze een andere huidskleur heeft dan hij.

 

Dan klinkt het vanaf de achterbank: "Die meneer is echt bang hé?"

Ik vraag me af hoe ze hier bij komt en vraag haar naar het waarom.

"Hij is bang voor iets wat hij niet kent. Als hij wist dat ik gewoon hetzelfde ben als een meisje met een blank velletje dan zei hij dat soort dingen niet. Jammer voor hem, ik ken heel veel mensen die leuk zijn en ze zijn allemaal verschillend".

 

Ik rijd het terrein van de shoot op en denk: "Inderdaad jammer voor hem. Wat moet die man veel missen door zo kortzichtig te zijn".

Voor mij huppelt mijn prinses uit.

Blijf zoals je bent meisje. Open en oprecht, daar mee kun je zoveel ogen openen. 

Ik kan nog net "Kijk uit voor die plas! " roepen. 

Tijd voor de shoot. Een shoot waarin ze de echte prinses van het verhaal is, een met een enorme dosis girlpower!

 

Dat andere artikel dat ik eigenlijk zou schrijven, houden jullie uiteraard van mij te goed.