Wat vooraf ging (deel 2)

Najaar 2016 ging ik nadenken over het laten doen van een vruchtbaarheidsonderzoek. Dat wordt wel zo'n beetje geadviseerd, als na een jaar "proberen" een zwangerschap uitblijft.

Ik besprak dit met Jack. Hij gaf aan dat we gewoon wat langer geduld moesten hebben.

Het kwam wel een keer, we waren nog jong. Hij had achteraf gezien ook een beetje een ideaalbeeld in zijn hoofd.

Dat zwanger worden vooral vanzelf moest gaan, niet te ingewikkeld moest zijn. Een heel medisch traject trok hem niet.

We zaten dus niet op één lijn qua omgaan met de situatie.

Lastig..Want een medisch traject kun je niet ingaan als één van beiden daar niet voor openstaat, vond ik.

 

Een zonvakantie eind 2016 deed ons beiden goed. We spraken over het zwanger worden dat niet lukte.

We kwamen weer op één lijn en maakten samen een soort plan voor het vervolg. Ik zou begin 2017 langs een osteopaat gaan (ik had gelezen dat, dat zou kunnen helpen en ook vanuit mijn omgeving positieve geluiden gehoord over osteopathie en zwanger worden) en dan zagen we wel weer verder.

Stapje voor stapje.

Stiekem hoopte ik dat, dat hele bezoek aan een osteopaat volgend jaar natuurlijk niet nodig was, dat ik voordien al lang en breed zwanger zou zijn.

 

Gelukkig waren er in die periode ook genoeg leuke dingen!

Een grote droom kwam uit: we kochten een woonboerderij. We verhuisden vlak voor oud&nieuw. Een nieuw begin, met meer ruimte in en buiten het huis.

Van 1 naar 3 slaapkamers. Eentje voor ons, eentje die we gingen gebruiken als kledingkamer omdat de ruimte er nu eenmaal toch was. En eentje was er over, nog zonder bestemming.

Hopelijk werd dat snel een babykamer!

Begin 2017 plande ik een afspraak bij de osteopaat. Spannend!

Zou hij iets kunnen doen? Tijdens de behandeling gaf de osteopaat aan dat mijn baarmoeder scheef zat en niet kon bewegen. Om zwanger te kunnen worden, moet hij recht en flexibel zijn, aldus de osteopaat.

Het scheef zitten van mijn baarmoeder, zou volgens hem dus de oorzaak zijn van het niet zwanger worden.

Klonk logisch, vond ik.

Ik was allang blij dat er een oorzaak gevonden was!

Want als je de oorzaak vindt, kun je het probleem misschien ook oplossen.

 

De osteopaat gaf aan, mijn baarmoeder inderdaad weer los te kunnen maken. Tijdens de behandeling duwde hij hier en daar wat op mijn buik en daar bleef het eigenlijk bij. 

Toen ik opstond moest ik even door de kamer lopen. Ik zou me vast een beetje anders voelen, gaf hij aan.

Nou, ik voelde helemaal niks.

Ik vond het allemaal erg bijzonder, maar goed. Volgens hem zou ik nu binnen 3 maanden zwanger moeten zijn en mocht dit niet het geval zijn, dan moest ik nog maar eens terugkomen.

 

Ik geloofde hem.

Ik wilde hem ook heel graag geloven.

Het enthousiasme kwam weer terug. Over een paar maanden zouden we weer op vakantie gaan, naar ons favoriete stekje in Andalusië.

Zou ik dan zwanger worden of zijn? Ik rekende al verder.

Dat werd misschien wel een lange zomervakantie of kerstvakantie die jaar, met meteen zwangerschapsverlof eraan gekoppeld. Heerlijk!.

Een aantal maanden later zaten Jack en ik in het mooie Zuid Spanje.

Ik was bijna een week overtijd. Spannend!

Zou het dan toch, na 1,5 jaar? Zou de behandeling geholpen hebben?

Ik wilde nog geen test doen, want ik had er de afgelopen tijd zal zoveel gedaan. Ik was bang voor de teleurstelling.

 

De hoop vervloog na een paar dagen. Ik werd wéér ongesteld.

De emoties kwamen los, net zoals de afgelopen maanden wel vaker gebeurde, elke maand een beetje heftiger.

Ik was er dit keer helemaal klaar mee, Klaar met dat zwanger-worden-gedoe en die teleurstelling. Ik wilde geen kinderen meer. Of toch wel, maar niet op deze manier.

 

Toen de daaropvolgende maand een zwangerschap uitbleef, was ik er nog meer klaar mee dan de vorige keer. Telkens die hoop en dan weer de teleurstelling. 

En dan die krampen rond mijn eisprong die dagen aanhielden, de verschrikkelijk pijn rondom de menstruatie.

Op dat moment ging ik liever gewoon weer aan de pil, wilde ik gewoon even niet meer nadenken over zwanger worden en kinderen.

Maar ik besefte ook wel dat dat geen oplossing was, dan stelde ik alles alleen maar uit.

Maar hoe dan verder?

Ergens eind juni 2017 bedacht ik voor mezelf dat er echt iets moest gebeuren.

Deze situatie trok ik niet lang meer. Ik was zo klaar met die negativiteit die er omheen was gaan hangen. Die emoties, de teleurstellingen telkens weer....

Het vrat me op en ik werd er doodmoe van.

Dit is niet hoe ons leven moet zijn, bedacht ik. 

Maar opnieuw: hoe dan verder?

 

En opeens kwam het idee in mijn gedachten, op een warme zomeravond.

 

Adoptie..Adoptie!!

Daar hadden we het vroeger wel eens over, maar we waren zo bezig met zelf zwanger worden, dat we daar eigenlijk nooit meer aan hadden gedacht. We zouden ook voor adoptie kunnen kiezen, in plaats van stoppen of de medische molen in!