Wat vooraf ging...

Vandaag lees je deel 1 van wat vooraf ging aan de start van ons adoptie-avontuur!

 

Adoptie. Het was iets waar mijn man Jack en ik het 10 jaar geleden al over hadden. "Als het later niet lukt, adopteren we er gewoon eentje!", zeiden we wel eens tegen elkaar.

 

Want dat we een gezin wilden, daar waren we het al vroeg over eens. Twee, of misschien drie kindjes. "Zolang het maar op de achterbank van een normale auto past!", riep Jack altijd. Hij vond van die XXL familieauto's maar niks, wilde wel gewoon in een snelle wagen kunnen blijven rijden.

En als kinderen krijgen niet vanzelf zou gaan, was adoptie voor ons een logisch alternatief. Een kindje helpen dat zonder adoptie geen toekomstperspectieven had, leek ons mooi.

We trouwden jong, ik was toen nog bezig met mijn opleiding psychologie. Ik genoot in die periode van mijn studententijd. Af en toe een college of werkgroep volgen, maar vooral heel veel lol hebben met vrienden. Ik deed mijn best voor tentamens en maakte de opdrachten (als ze ook gecontroleerd werden tenminste), maar was van mening dat je studententijd vooral was om van te genieten. Ik had liever een 6 en een leuk leven, dan een 8 en altijd mijn neus in de boeken. Een zorgeloze, heerlijke tijd!

 

Na een relaxte studietijd, begon het serieuze leven. Het zoeken van een eerste echte baan, zorgen dat je daar mag blijven, het zoeken van een koopwoning, tijd zien te maken voor het bijhouden van sociale contacten. Afgewisseld met de nodige vakanties natuurlijk, om het ook een beetje leuk te houden.

 

Gelukkig verliep dat allemaal soepeltjes. Een echte kinderwens speelde nog niet, op dat moment. We hadden het heerlijk samen, kregen uiteindelijk een leuk huisje en een super schattige pup. Living the good life!

 

Een aantal jaren later, begon het bij ons toch wat meer te kriebelen. De gesprekken tussen Jack en mij over kinderen krijgen, werden steeds serieuzer. Waar we eerst vooral nadelen zagen (zoals gebroken nachten, poepluiers, een krijsend kind in het vliegtuig), zagen we nu ook steeds meer voordelen. We concludeerden dat we het allebei eigenlijk al wel graag zouden willen.

 

Vanaf najaar 2015 waren we er helemaal klaar voor. Vaste baan, koophuis, de juiste leeftijd...

Eindelijk, zo spannend! Op naar 2016, met wie weet een baby in dat jaar!

Want dat een zwangerschap er snel zou zijn, daar waren we wel van overtuigd. Dat ging namelijk in de rest van onze families ook zo.

De eerste maanden gebeurde er niets. Dat vond ik wel bijzonder, want van mijn zussen wist ik dat ze binnen 3 maanden zwanger waren. Maar ach, we hadden toch geen haas. Wel merkte ik, dat ik wat meer vragen kreeg. Ik had nog met niemand gedeeld dat we waren "gestart, dus leek Google in dit geval mijn beste vriend.

 

Ongelooflijk, ik ontdekte een geheel nieuwe wereld, daar op het world wide web! Ik typte alleen maar "zwanger worden" in op Google en kreeg bijna 1 miljoen hits.

Pagina's met titels als "Snel zwanger worden: tips en trucs", "Gezond zwanger worden", en "15 fabeltjes over zwanger worden op een rij!", verschenen op ,mijn beeldscherm.

Ik ontdekte tijdens mijn zoektocht ook allerlei fora over zwanger worden. Echt over elk thema dat je kunt bedenken, was wel een forum te vinden.

 

Bizar vond ik het. Hoe massa's vrouwen online met elkaar delen hoe je het beste seks kunt hebben om zwanger te raken. Hoe je, je eisprong kunt voelen of meten. Waaraan ze voor het eerst merkten dat ze zwanger waren. Hoe lang ze al bezig waren.

 

Ik merkte al snel dat op veel fora in een soort codetaal werd gesproken. Een voorbeeldje:

 

Forumlid A: "Gisteren was mijn NOD. Maar ik ben nog steeds niet ongi! Mijn ei was twee weken geleden en toen hebben we netjes om de dag geklust (want elke dag is minder goed voor de zwemmers natuurlijk!). Wat denken jullie, zou ik zwanger zijn of niet? Liefs A".

 

Forumlid B: "Lieve A, wat spannend! Maar je weet zeker dat je ei twee weken geleden was? Misschien moet je nog ongi worden, omdat je ei wat later was? Dan is je NOD dus misschien pas over een paar dagen. Wij klussen overigens gewoon elke dag hoor, straks mis je net het juiste moment! En als je twijfelt, gewoon even een testje doen over een paar dagen. Hoeveel rondes zijn jullie al bezig? Liefs, B".

 

Ik leerde zodoende heel wat nieuwe termen. Grappig om te lezen, maar wel erg dramatisch allemaal, vond ik. Ik kon me daar op dat moment helemaal niets bij voorstellen en vond dat ze daar op die fora nogal obsessief bezig waren.

 

Er zaten ook altijd vrouwen bij die al meer dan een jaar bezig waren. Dat vond ik zo zielig. Het leek me verschrikkelijk, die onzekerheid en dat wachten. Ik wilde zelf het liefst nu al weten welke maand het raak zou zijn. Maar natuurlijk zou het bij ons snel goed komen.

Ik nam mezelf voor om in ieder geval nooit wanhopig online advies te gaan vragen. En zeker nooit het woord "klussen" te gebruiken voor seks.

Langzaam gingen we richting 2017. We waren nu een jaar bezig met "proberen". Best al een tijd. Ik had me nog net niet aangemeld als forumlid, maar het enthousiasme dat er in het begin was, was er echt niet meer zo. Ik merkte dat ik steeds meer ging balen wanneer mijn menstruatie kwam. Dat ik soms zelfs heel emotioneel werd op die momenten.

 

De kans om zwanger te raken is 20% per cyclus, las ik ergens. Dat zou betekenen dat je toch gemiddeld na zo'n 5-6 maanden zwanger zou moeten zijn.

Maar dat gebeurde bij ons niet.. Zou er iets mis zijn?

Waarom lukte het nou niet bij ons?

Benieuwd naar het vervolg? Volgende week lees je deel 2. Tot dan! Liefs Sophie.