Mom 2 Mom Waar doe je goed aan?

Hi Charlot!

 

Alles goed bij jullie?

En de verbouwing?

Hier gaat alles goed, we gaan weer richting de belachelijk drukke maanden, gezien we in november en december al onze verjaardagen hebben + Sinterklaas, Kerst en Nieuwjaar. Daarbij vieren we ook Thanksgiving, dus we hoeven ons niet te vervelen de komende maanden.

Dat brengt me meteen op het volgende...

Afgelopen week werd er een grote doos bij ons bezorgd, uit Amerika.

Het zijn verjaardagscadeautjes voor Bram. Van zijn Geboortefamilie.

Ook dit begint een traditie te worden.

Wij sturen naar hen jaarlijks kerstcadeautjes en kaartjes, naast het contact dat we hebben met elkaar.

 

We zijn voorzichtig aan het rondkijken naar bestemmingen voor volgend jaar: dan willen we namelijk heel graag een aantal weken terug naar Florida, om daar op ons gemak met Bram nog eens te gaan genieten van zijn geboorteland.

 

Onlangs stelde iemand mij de vraag "Maak je het niet ingewikkelder voor je kind op deze manier? Misschien zit hij helemaal niet op contact te wachten. Misschien is hij niet benieuwd naar zijn afkomst".

 

Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik er geen antwoord op kon geven.

Het laatste dat je wilt, is het lastiger/complexer of moeilijker maken voor je kind.

En ja, natuurlijk denk ik hier ook regelmatig over na.

En uiteraard doen we, zoals hopelijk elke ouder, hetgeen waarvan jij denkt dat dit het beste is voor je kind.

Maar zeker weten doe ik het eerlijk gezegd niet.

 

Ik ben niet geadopteerd. Ik ben geen kind meer. Ik ben Bram niet.

Ik kan dan ook niet met zekerheid zeggen dat we het juiste doen.

 

Misschien vindt hij het nu fantastisch, maar denkt hij er als puber totaal anders over.

Misschien vindt hij het wel ingewikkeld, of gedoe.

Misschien zit hij er helemaal niet op te wachten of neemt hij het ons zelfs kwalijk, dat we altijd zo open zijn geweest over een aantal zaken.

 

Het is allemaal nog wat he, dat opvoeden.

Nergens een handleiding. Geen instructieboekje te bekennen, dat echt werkt en net als je denkt dat je lekker op weg bent en je al wat vlieguren er op hebt zitten als ouder, dan komt straks die puberteit om de hoek, die zomaar alles weer door de war kan gooien.

Waar doe je goed aan? En hoe weet je dat nou, dat je het goed doet?

 

Hoe sta jij daar nu in?

Ik ben benieuwd!

Liefs en alvast een goed weekend, Natas.

 

 

Hi Natas,

 

Hier een week van uiterste.

Alles liep even anders doordat Kyana afgelopen vrijdag onverwachts geopereerd moest worden aan haar oog en hier heel veel last van bleef houden.

Dus van verbouwingsperikelen, laatste week voor de herfstvakantie, druk met werk naar leuke afspraken maar ook tussentijds weer naar het ziekenhuis.

 

Ik begrijp je probleem volkomen. Ook ik wil namelijk volgend jaar richting Florida met de kinderen. Dezelfde twijfels passeren ook regelmatig mijn gedachten.

 

Joshua is al twee keer terug geweest maar dat had iedere keer als hoofddoel, het ophalen van een nieuw broertje of zusje. Ondanks dat die in een totaal andere plaats als hem geboren zijn, bezocht ik de laatste keer dat we er waren zijn moeder, het ziekenhuis waar hij geboren is en het kindertehuis waar hij heeft gewoond.

Hij had zelf hele enge ideeën over het kindertehuis en die wilden ik graag ontkrachten. Bij het overstappen van de drempel zei hij opgelucht "Oh, er zijn hier ook transformers". Het feit dat er speelgoed aanwezig was, was voor hem voldoende om de hele kwestie kindertehuis te laten rusten, tot op de dag van vandaag.

 

Toch kan ik niet met de grootste overtuiging zeggen dat het echt een aanrader is want het kan ook allemaal anders lopen dan dat jij in je hoofd hebt. Dat bleek toen we een afspraak hadden met zijn biologische moeder. Hij was er helemaal klaar voor en ik ook, voor hoever je er klaar voor kunt zijn.

Daar stonden we, helemaal klaar, voor een mooi moment, voor de deur van een restaurant.

Het werd steeds drukker, ik tuurde naar iedere auto die het parkeerterrein op reed. Zou ik haar soms niet herkend hebben. Het was nu al 40 minuten later dan de tijd die we hadden afgesproken.

Toch nog maar een appje sturen en daar was snel een reactie. Ze kwam niet! 

Ik begreep haar helemaal, wat als ze enkel kon huilen, wat als hij haar afwees, wat als...

Maar nu stond ik met een kind die zich WEER afgewezen voelden.

"Ze wil mij niet eens zien als ik helemaal naar haar toe kom", die woorden waren zo vol verdriet. Verdriet dat ik niet kon oplossen. 

 

Gelukkig kregen we de volgende dag een herkansing. En die pakten heel goed uit. Wat was en is hij trots op haar maar hij heeft ook met zijn ogen gezien dat zij niet voor hem kan zorgen.

Hij heeft hier een berusting in gevonden. Het is niet dat ze niet wil, ze kan het niet.

Of zoals hij zegt "Zij is een goede buikmama, jij een goede zorgmama, ik had er dus gewoon twee nodig".

 

Hij heeft een grote wens en dat is zijn biologische zus ontmoeten. Die droom hoop ik volgend jaar voor hem uit te laten komen. Hoe het zal gaan en of ik er goed aan doe, ik weet het niet.

Maar dat weet ik bij heel veel dingen niet zeker, die ik doe, als het op opvoeden aan komt.

Opvoeden doe je naar beste kunnen. Over sommige dingen denk ik nu heel anders als tien jaar geleden, simpelweg omdat tijden veranderen. 

 

River en Jeremiah kunnen zich de ontmoeting met hun biologische moeder niet herinneren. Wat ze weten is van foto's. 

Jeremiah heeft de behoefte nog niet echt. River daar in tegen heel sterk. Ze heeft samen met haar biologische moeder één wens, samen pannenkoeken eten.

Als ik die wens zo opgeschreven zie staan, maakt mij dat emotioneel. Zo'n simpele wens, die zo moeilijk tot uitvoering is te brengen.

 

De kinderen weten van de plannen om naar Florida te gaan. We praten daar heel open en eerlijk over. Wat ze willen doen, wat ze willen zien maar ook wat ze niet willen. Wat ze niet willen, weten ze ook heel goed en ja, daar horen ook dingen met de familie bij.

Ik ben heel duidelijk, wat je niet wilt, hoeft niet. Ook al staan we voor de deur en jij bedenkt je, dan gaan we en niemand zal je dat ooit kwalijk nemen maar juist trots op je zijn omdat je voor je eigen gevoelens durft uit te komen.

 

Jij zegt dat je rustig aan het kijken bent, nou ik niet hoor.

Ik lijk meer op een doldwaze havik die iedere ticket-site afspeurt naar aanbiedingen. Afgezien van het aantal tickets dat ik nodig heb, ben ik ook gebonden aan bepaalde datums door schoolgaande kinderen, kinderen die examen doen (en waarvan ik toch wel hoop op een diplomering te moeten/mogen verschijnen) en dan komt er echt een angstaanjagende totaalprijs in beeld te staan.

Een prijs waarbij je echt denkt "Hé, is er ergens iets mis gegaan?". 

Gelukkig kan ik inmiddels koopjes op speuren als de beste en dat ga ik nu dan ook zeker ten uitvoer brengen. De wens er heen te gaan is grappig genoeg ook niet enkel een wens vanuit de kids die daar hun roots hebben liggen.

Nee, het zijn ook de andere die hun dit zo gunnen.

Niet omdat ze zelf graag naar Amerika, wat uiteraard ook gewoon tof is maar omdat ze zich in kunnen denken hoe het moet zijn als je een deel van jezelf, niet zo maar kunt zien. 

"Mam, we kunnen ook kijken of jij met de kleintjes gaat dan gaan wij ergens logeren. Een jaar niet op vakantie is echt geen probleem hoor. Hun hebben hun moeders al 5 jaar niet gezien en hun broers en zussen"

Hoe lief dat ook is en hoe trots mij dat ook maakt, we gaan met zijn allen!

Samen zijn we een gezin, samen gaan we deze momenten delen en zoals Joshua zo mooi tegen Zinsy van de week zei "Ik vind het fijn om met mijn familie naar mijn buikmama te gaan want wat kan er mis gaan als je, je familie bij je hebt".

 

Bij het naar bed brengen zei River afgelopen week; "Mama, het zou fijn zijn als we naar Florida gaan hé, dan kan ik tegen buikmama zeggen dat het goed is, dat ze domme dingen heeft gedaan maar dat ze altijd mijn mama zal zijn en dat ik blij ben dat ze jou heeft gekozen".

 

Lieve Natas, al maak ik nog zo veel fouten in het opvoeden en twijfel ik 1000x of ik iets anders had moeten aanpakken op zo'n moment voel ik tot in het diepste van mijn hart, zolang je opvoed vanuit liefde, loopt het allemaal wel los. Maak je dan een inschattingsfout dan zal die je ook vergeven worden want ze voelen dan, dat je die maakten vanuit liefde.

 

En die puberteit, ik ben er 1 keer heelhuids doorgekomen, ben er met één over de helft en de volgende staat te trappelen voor de poort die puberteit heet.

Die puberteit, het is net zo erg als dat het leuk is. Het is waar wat ze zeggen: Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen maar wat kun je een lol hebben met een puber!

Afgezien van de sporen die ze achterlaten, raad ik ze absoluut aan!