Eindelijk daar

Het is 25 november. 12 dagen na de geboorte van onze zoon.

Ik kijk uit het raampje in het vliegtuig. Het is nacht en de lampjes van de stad verwelkomen ons als kleine vuurvliegjes onder ons.

 

Dit is het dus, het land, de stad waar ons kindje is geboren.

We zijn nu enkele uren en kilometers verwijderd van onze baby, waar wij al zoveel jaren op wachten.

Het is tegen 4 uur in de nacht als we eindelijk in het hotel aankomen. Ik wil eigenlijk meteen naar het ziekenhuis, maar uiteraard wordt dit afgeraden door mensen die nog wel kunnen nadenken in deze situatie, in tegenstelling tot ons.

 

We spreken af om de volgende morgen meteen naar het ziekenhuis te rijden.

We kunnen niet wachten.

Tijdens de reis en de nacht ervoor heb ik niet geslapen.

Het feit dat we eindelijk zo dichtbij zijn, geeft mij een gevoel van rust.

Het lukt me om mijn ogen een paar uurtjes dicht te doen. Als de wekker gaat, spring ik op.

Nog nooit heb ik me zo fit en uitgerust gevoeld na 3 uur slaap.

Het is zo ver. We gaan naar Bram!

Ik hoef geen ontbijt en zelfs de koffie kan me gestolen worden, ik wil naar het ziekenhuis. NU.

Een klein verschil tussen de Amerikaanse straten en de Nederlandse straten, is het feit dat men het handig vindt om alles dezelfde naam te geven.

Zo moesten wij bij het ziekenhuis aan de John F. Kennedy street zijn.

Navigatie aan en gas erop, zo dachten wij.

Het bleek echter dat er (veel!) meer straten waren met dezelfde naam. East, West, North, South, First, Second...Noem maar op.

Of de zenuwen al niet genoeg door onze kelen gieren, rijden we natuurlijk ook nog eens hopeloos verkeerd.

We komen te laat.

Op onze eerste afspraak met ons kindje.

Nou, dat begint al lekker, denk ik - terwijl de paniek nu lichtelijk begint toe te slaan.

 

Eindelijk vinden we het ziekenhuis en we rennen zo ongeveer naar binnen.

We moeten ons melden bij de beveiliging. want niet iedereen mag zomaar op de NICU afdeling komen, zo blijkt.

We kregen een naamsticker op en eindelijk is het moment daar.

Een vrolijke verpleegster wacht op ons en schudt ons de hand.

"What took you so long guys?!" Is het eerste dat ze zegt. Met een rood hoofd, leg ik uit hoe we verdwaald raakten met de auto en hierdoor 20 minuten later waren.

Dit bedoelde ze duidelijk niet.

"15 days you guys! He has been waiting for 15 days for you. Did you first have a vacation here in Florida?

 

Oh no!!! De dame die ons gaat helpen deze eerste dagen bij ons kindje, denkt serieus dat wij eerst een fijne vakantie hebben gehad om een beetje Florida te bekijken, voordat we de moeite nemen om naar het ziekenhuis te gaan om ons kindje te ontmoeten.

Goede start dit!

We staan nu dus al bekend als de meest waardeloze ouders ooit, bedenk ik me.

 

Ik heb duidelijk wat uit te leggen en stamelend begin ik te vertellen, dat de procedure anders is, in Nederland en dat we echt de eerste mogelijkheid hebben aangegrepen om te komen.

Dat we eergisteren pas konden tekenen.

 

Ze kijkt me aan met een blik alsof ze wil zeggen: Okay- Je krijgt het voordeel van de twijfel.

Ze loopt voorop, naar het kamertje waar onze Bram ligt. Hij ligt tegenover de zusterbalie, want-zo vertelt ze-meneertje heeft aan aandacht geen gebrek. Tijdens de pauzes en na het werk, zijn er veel dames, die even zijn kamertje inlopen, om met hem te kletsen of hem even uit zijn bedje te halen om met hem te kroelen.

 

Ze vertelt dat ze een foto van ons boven zijn bedje heeft opgehangen, zodat hij vast aan ons gezicht kan wennen. Ze vertrouwt ons toe dat de verpleegsters elke dag vertelt hebben, dat zijn ouders snel komen en dat hij een mooi leven in Nederland krijgt.

 

Ze vertelt dat ons profielboek in de personeelskamer heeft gelegen, omdat ze ons ook eerst een even wilden keuren, voordat ze hem zomaar uit handen zouden geven. Het ontroert me enorm.

 

Het doet ons zo goed te weten dat hij niet alleen was, en dat hij liefde en aandacht kreeg, ook toen wij er niet waren.

Dan is het eindelijk zo ver. We lopen naar binnen.

Daar ligt hij dan.

 

In een veel te groot bed, ligt een heel klein mannetje met een grote bos zwart haar.

Hij ligt ingebakerd en hij heeft het meeste weg van een kleine burrito. "Wat is hij klein!"fluister ik tegen Arjan, terwijl ik meteen met mijn vinger zijn kleine gezichtje streel.

 

Ik buig naar voren en snuif even zijn geur op.

 

De geur van een baby'tje is het lekkerste luchtje van de hele wereld. Ik ben meteen op slag verliefd, maar het voelt alsof we op kraambezoek zijn.

 

Terwijl ik plaatsneem in een stoel, pakt Arjan Bram voorzichtig op en geeft hem aan me.

Het gevoel is niet te beschrijven. Waarschijnlijk is dit hetzelfde gevoel als wanneer je net bevallen bent, en jij je kindje voor het eerst echt ziet.

 

Onwerkelijk. Het gevoel dat je bijna ontploft van liefde, de wereld stopt even met draaien.

Er is even alleen Wij en verder helemaal niks.

 

Het is een moment waar ik later vaak aan terug zal denken.

Dit moment, ik kan er soms echt heimwee naar hebben.

Het is het mooiste gevoel en het mooiste moment ooit.

 

Ik bekijk hem goed, zo klein en zo licht, zo kwetsbaar met al die slangetjes voor zijn hartje.

Het grote apparaat piept en licht af en toe op

"Is dit normaal? Hoort dit? Gaat het wel goed? " vraag ik bij elk piepje en lampje. De verpleegster knikt bemoedigend en legt rustig uit waar alles voor dient. Terwijl ik Bram observeer, kus en knuffel.

Plotseling wijst de verpleegster me op een mooie bos ballonnen, die zijn vastgemaakt aan de stoel waarop ik zit "Love you to the moon and back" staat er op 1 van de ballonnen.

 

Daarna wijst ze me op een stapeltje op het kastje. Ik zie een beertje en een dekentje staan, mooi ingepakt met een grote blauwe strik. "Zijn geboortemoeder heeft cadeautjes voor jullie achtergelaten" zegt de verpleegster. "Ze heeft de cadeautjes gekocht en ballonnen opgehangen om jullie een warm welkom te geven". Dit is de druppel. Letterlijk.

 

Tot dit moment ging het redelijk met de emoties, maar vanaf dit moment gaan alle sluizen open. Ik jank totdat mijn mascara zwarte kringetjes maakt op Brams' zorgvuldig gevouwen inbakerdoek.

Zo blijven we nog uren zitten, in het ziekenhuis, kroelend, knuffelend en totaal verliefd.

Bram blijkt een heel aanhankelijk mannetje dat enorm graag kroelt en meteen dankbaar zijn kleine gezichtje in mijn nek begraaft zodra ik hem oppak.

 

Als het avond is, gaan we terug naar het hotel, waar we voor het eerst sinds tijden heerlijk slapen en uitgerust wakker worden, om daarna snel naar het ziekenhuis te gaan.

 

Nadat ik "hoe doe je, je eigen kind in bad, zonder bad" instructies van de verpleegster heb gekregen, ben ik voor het eerst alleen met Bram. En dan pas, terwijl ik met hem op schoot zit, terwijl Arjan koffie haalt en de ballonnen nog aan mijn stoel hangen, komt het besef.

 

Ik ben moeder. Ik ben echt gewoon zijn moeder.

Hij hoort bij ons, voor de rest van ons leven. Ik mag gewoon zijn moeder zijn.

En dan, voor het eerst, komen er dikke tranen van blijdschap.

De verpleegster komt binnen en ziet het glimlachend aan "what's the matter honey, is he too handsome for you? " vraagt ze me met een knipoog.

Er wordt uitgelegd hoe we met een stethoscoop zijn hartslag kunnen controleren. 

We leren hoe we zijn medicatie kunnen toedienen. We leren wat normaal is, wat zorgwekkend is en alles wat hier tussen zit.

 

En dan, op vrijdag (mijn verjaardag) is het zo ver: Bram mag naar "huis". Ik dit geval is huis het hotel waar we de komende weken zullen verblijven. In de ochtend krijgen we een reanimatie-training, inclusief praktijk-examen.

En als we de babypop weer tot leven hebben kunnen wekken, zijn we klaar voor vertrek.

 

De monitor waar Bram aan ligt, wordt uitgezet. De plakkertjes worden losgehaald en alle attributen en stekkers die ons een stukje zekerheid gaven, worden weggenomen.

"Here's your boy" zegt de verpleegster terwijl ze Bram aan me geeft.

Voor het eerst heeft hij kleertjes aan, die wij meegenomen hebben.

Hij ruikt naar de baby olie, waar ik hem mee gewassen heb, en hij is vrij van snoertjes, stekkertjes, tuutjes en piepjes.

 

Dat klinkt fantastisch. Maar dat is hartstikke eng, kan ik je verzekeren.

De stethoscoop en de medicatie gaan mee.

De afspraken bij de kinderartsen en cardioloog staan gepland.

"Als er iets met hem gebeurd, als zijn hartslag oploopt, spring je in de auto - en bel je niet met 911 - want dat duurt te lang" wordt ons op het hart gedrukt. Wat een geruststellende gedachte, daar staan we dan.

Thuis had ik alles aangeschaft waar een sticker met een veiligheidsterm op stond.

Kidsproof, tegen wiegendood, mijten, bedbeestjes, tegen zijligging, tegen verstikkingsgevaar: Noem het op en het was aangeschaft.

Achteraf had ik het vermoeden dat die stickers waarschijnlijk niets meer betekenen dan "gefeliciteerd Dumb Ass, ook jij bent er in getrapt-miljoenen ouders gingen je voor-Join the club!

 

Helaas bleek het onmogelijk om de complete babykamer mee te nemen op reis, en zo kochten wij een plastic opblaasbaar babybadje in een grote Amerikaanse winkelketen.

Het is best behelpen. We zijn niet in ons eigen huis, zonder commode, badje, bedje en al die andere handige dingen die je normaal gesproken dagelijks gebruikt bij een pasgeboren baby.

 

Gelukkig zitten mijn ouders 1 deur verder en zo is er altijd een helpende hand in de buurt, als het nodig is.

Mijn vriendin Jessie, die in het verleden als kraamhulp heeft gewerkt, staat al onder de sneltoets in mijn telefoon, en zet ik in als Joker op het moment dat ik het niet zeker meer weet.

Zoals elke ouder, moeten wij enorm wennen de eerste nacht.

Elk geluidje dat je hoort is nieuw. En per definitie eng. Maar het enige dat nog enger is, is stilte. 

Het wordt een kort nachtje. Bezorgdheid, verliefdheid en het gevoel van "Nog steeds niet kunnen geloven dat hij er echt is" wisselen elkaar af.

 

Bram doet het fantastisch. hij is een rustige en lieve baby.

We dachten van te voren dat we tijd zouden hebben, om iets van het land en de omgeving te zien.

Dit bleek nog tegen te vallen. De eerste 2 weken zijn er slechts 3 dagen waarop we geen afspraken hebben. Voor de rest zijn de dagen grotendeels gevuld met ziekenhuisbezoeken, controles, afspraken en adoptie-gerelateerde afspraken.

 

De vrije tijd die we hebben, rusten we uit en genieten we vooral van het uitzicht boven de wieg.

 

Nadat mijn moeder- goed bedoeld- 2 x getracht heeft te koken en tot 2 x toe het brandalarm in het hotel heeft laten afgaan, inclusief security aan de deur, besluiten we dat buiten de deur eten toch een beter plan is. En zo gebeurt het, dat we uit eten gaan, de winkels in gaan, en soms zelfs even even een uurtje bij het zwembad gaan zitten.

Hier kunnen we wel aan wennen!

 

En daar zitten we dan. Net ouders geworden, op de mooiste bestemming waar we ooit geweest zijn. In het zonnetje met de mooiste en liefste baby van de hele wereld. Zonder nasleep van een bevalling. Zonder hechtingen, zonder lekkende borsten. Maar met uitzicht op zwembad en palmbomen. Adoptie heeft ook zo zijn voordelen, bedenk ik me, terwijl ik glimlachend om me heen kijk.

Amerikanen zijn erg geïnteresseerd en nieuwsgierig, zo blijkt in de dagen die volgen. Als er weer eens in de wieg gekeken wordt, en mensen vreemd opkijken als er een kindje in ligt, met een duidelijk ander kleurtje dan wij, komen er vaak bijzondere gesprekken op gang.

 

Zo krijgt Arjan spontaan een sigaar en een koud biertje aangereikt van een groep stoere mannen, die aan  het voetballen zijn op het strand, en die stiekem maar zichtbaar onder de indruk zijn van het verhaal.

Een nieuwsgierige vrachtwagenchauffeur komt ons een hand geven met de hartelijke woorden "God Bless Ma'am" als hij ons tegenkomt als we gaan lunchen en vraagt naar ons verhaal.

Medewerkers van restaurants, winkels, de receptie van het hotel, bij het zwembad, taxichauffeurs...Iedereen komt hartelijk zijn gelukswensen uitspreken en een hand geven. Het woord adoptie zorgt hier blijkbaar voor een heldenstatus, waar Dirk Kuyt in hartje Rotterdam jaloers op zou zijn.

 

Bij het hotel werkt een prachtige dame, ik vermoed een Latina.

Ze kijkt vertederd in de kinderwagen.

Dan kijkt ze me indringend aan.

"Did you knew he was black?" vraagt ze ineens.

Ik ben verbaasd en overrompeld door de vraag en vertel haar dat dit bekend was, voordat we hem voor het eerst zagen.

"And you still wanted to adopt him? That is truly amazing" is haar antwoord terwijl ze haar tranen uit haar ogen veegt.

 

Ik weet geen woord uit te brengen, ik kan mijn oren niet geloven. Ook dit is dus Amerika in 2015.

Nog nooit was het bij me opgekomen dat we vanaf nu dus blanke ouders zijn, met een gekleurd kindje, en dat we hierdoor extra opvallen. Niet alleen hier- maar ook thuis. En zo hebben we weer een wijze les geleerd, als kersverse ouders in de wereld die adoptie heet.

 

Voordat we na 3 weken naar huis mogen, moeten we eerst het paspoort van Bram ophalen in Miami.

Het is een afstand van circa 500 kilometer en we besluiten meteen 3 dagen daar te blijven, zodat we alles op het gemak kunnen regelen en meteen nog iets van Miami kunnen zien.

 

Terwijl ik tickets zoek voor de terugreis, krijgen we een berichtje van het adoptiebureau.

 

"Hi guys, how are you doing? Brams birthmom would love to see you before you go home, to say goodbye. Are you okay with that?" staat er in het bericht.

Of we daar okay mee zijn? Dolgraag zelfs!

Wanneer zou dat plaatsvinden dan?

 

"Morgenmiddag-hier op kantoor" luidt het antwoord.

Holy shit, denk ik, terwijl ik zo kalm mogelijk antwoord "Perfect, we will be there".

 

Ik pak pen en papier en begin te schrijven.

Ik weet zeker dat ik morgen van de spanning en de zenuwen amper wat kan uitbrengen, of dat ik juist aan 1 stuk door hersenloos ga zitten ratelen, dus laat ik nu maar opschrijven wat ik haar wil vertellen.

 

Op deze manier kan ik alles kwijt, wat ik wil. En kan zij het nalezen, later.

Binnen 10 minuten staat alles op papier.

In Nederland hebben wij cadeautjes gekocht, voor de geboortefamilie, als bedankje en als blijvend aandenken. Ik pak de cadeautjes in. Ik doe de brief in een envelop en stop hem in mijn tas.

 

De volgende ochtend sta ik een uur voor de kast, want natuurlijk wil ik niet te feestelijk, te formeel, te slordig, te zakelijk, te afstandelijk, te bloot, te lomp of te rommelig overkomen.

Ik trek Bram het mooiste pakje aan dat we hebben meegenomen.

Ik smeer hem extra in met de lekkerste baby olie, en ik kam voorzichtig zijn haartjes.

Ik geef hem een extra dikke kus, en ik vraag me af of hij hier iets van mee zou krijgen.

Die vertrouwde stem, die hij straks zal horen, de geur die hij kent, de vrouw die hem bijna 9 maanden gedragen heeft.

Zijn geboortemoeder. Misschien wel voor de allerlaatste keer ooit,

 

Ik doe Brams flesje in mijn tas.

Die mag zij straks geven, besluit ik. We stappen in de auto terwijl ik alle mogelijke scenario's nog eens afspeel in mijn hoofd.

Onderweg krijg ik een appje. Het is ons contactpersoon van het adoptiebureau "Don't worry honey, it will be great" stuurt ze. Ja, denk ik hardop, jij kan makkelijk lullen.

 

Honderdduizend gedachten schieten door mijn hoofd.

Zou ze verdrietig zijn? Zou het emotioneel worden? Zou ze bedenkingen hebben? Misschien heeft ze wel enorme spijt als ze ons "in het echt" ziet.

 

We stappen uit en nemen plaats in een aparte ruimte op kantoor bij het adoptiebureau. Ik zucht een paar keer diep, en dan hoor ik voetstappen op de gang.

Okay, here we go- denk ik, terwijl ik mijn hart in mijn keel voel kloppen en met klamme handen Bram uit de maxi-cosi pak.

Er is geen weg meer terug.

 

Hoe de ontmoeting met Brams geboortefamilie verloopt, lees je in mijn volgende blog.

Natasja is de moeder van Bram (2) voor Come on let's do this blogt zij regelmatig over moederschap, kids, lifestyle en adoptie.

Meer lezen? Via deze link  kun je haar eerder verschenen blogs teruglezen.

Ook kun je haar dagelijks leven volgen op Instagram