Waarom deed dit berichtje mij zo'n enorme pijn?!

Als je blogt krijg je reacties, soms onder je artikelen, soms openbaar onder je foto's maar veel vaker in een pb, dm of een mailtje.

 

Wat vind ik die leuk om te ontvangen, om te lezen wat jullie van een artikel vinden. Hoe jullie er in staan. Wat jullie mening is. 

 

Soms krijg ik een bericht dat mij echt enorm raakt. Bijvoorbeeld als iemand herkenning vind in een artikel en mij daarna mailt dat ze het nu eindelijk aan haar moeder heeft vertelt hoe ze het al die jaren heeft gevoeld en dat ze zich zoveel beter voelt en voor haar moeder eindelijk de puzzelstukjes op zijn plek zijn gevallen.

Dat doet mij enorm veel. 

Ik schreef wel vaker maar nooit regelmatig en al helemaal niet op een openbaar blog.

Wie zat er nu op mijn verhalen te wachten, zo interessant zijn die nou ook weer niet, riep ik altijd.

 

Ik doorliep een geweldig traject: Moms in Business en eigenlijk ging ik er met een andere insteek in dan dat ik er uit kwam.

Juist dat maakt Claire zo speciaal. Zij wist mij de route aan te wijzen die ik eigenlijk, uit angst, voorbij liep.

Soms zetten ik er een paar stappen op, om er vervolgens hard weer vandaan te rennen.

Want als je schrijft geef je, je bloot en dat vond en vind ik nog regelmatig, eng.

Toen ik weer eens zei "maar wie wil dat, dan lezen?!" gaf zij exact dat antwoord waardoor ik wist dat het er eigenlijk niet toe deed.

 

Die dag ontving ik ook een berichtje van een vrouw die mij schreef dat ze zelf haar kind had afgestaan, jaren geleden. Ze had dit nooit aan haar huidige man verteld, haar kinderen wisten er niets van en dat alles omdat ze de adoptie als een laffe stap van zichzelf zag.

Een stap die ze had genomen omdat zij het niet kon, als jong meisje.

Had ze niet gewoon de makkelijkste weg gekozen.

Wat als ze écht hard had geknokt, had ze het dan toch misschien niet gekund?.

Jarenlang worstelden ze met die gedachten en die grote schaamte. 

 

Ze schreef mij, dat ze via een totaal ander onderwerp dan adoptie op mijn blog was gekozen en terwijl ze wat zat te scrollen op het toilet, las dat ik schreef dat ik, adoptie de grootste vorm van moederliefde vind. Dat je zo onzelfzuchtig kunt zijn door je te beseffen dat een ander "beter" voor je kind kan zorgen. Dat je dan de titel moeder absoluut verdiend want dit is houden van.

Niets geen makkelijke keuze maar een enorme stap uit liefde voor je kind.

 

Ze kon niet meer stoppen met huilen en uiteindelijk kwam haar man vragen of het wel goed ging. Vanachter die wc- deur vertelde ze hem haar verhaal. Hij reageerde vol begrip en liefde. 

Haar mail eindigde ze met de woorden "Voor het eerst sinds 20 jaar ben ik echt, geen geheim meer dat ik met mij mee draag. Ik hoop dat je, je beseft dat wat voor jou misschien een gewoon blog is, voor mij mijn leven heeft veranderd".

 

Ik had nooit beseft en nooit gedroomd dat een blog dit voor iemand zou kunnen betekenen en besloot er dan ook voor te gaan. 

Eigenlijk krijg ik vrijwel alleen maar lieve, leuke en aardige berichtjes.

Berichtjes die ik met veel plezier lees en allemaal probeer te beantwoorden.

 

Soms zit er een berichtje tussen waarbij iemand het nodig vind om te zeggen dat hij een jurk of iets dergelijks niet mooi vind. Wat uiteraard mag, maar waarvan ik niet helemaal begrijp dat je de moeite neemt om dat te melden.

 

Afgelopen zondag kwam er echter een ander berichtje binnen en ondanks dat ik mij heel goed besef dat ik dit gewoon naast mij neer moet leggen, heeft dit mailtje (van een totaal onbekende) mij tot op mijn ziel geraakt.

 

In de mail stond dat ik als ondernemer eigenlijk niet zou mogen adopteren en de vraag of ik mijn eigen demonen had aangepakt voor dat ik ging adopteren. Ik vond het opmerkelijk maar had nog zo iets van, iemand kan een tegenstander zijn van adoptie, daarna kreeg ik allerlei berichtjes van een onbekend account.

 

Één van die berichtjes deed ronduit pijn."Je schrijft onze zoon maar dat jongetje waar jij het over hebt is niets, maar dan ook helemaal niets van jou. Je kunt haar buikmama noemen maar zij is zijn moeder en jij bent helemaal maar dan ook helemaal niets van hem!".

 

De tranen sprongen in mijn ogen want al ben ik genetisch gezien niets van hem en heb ik mijn drie jongste kinderen niet gedragen, er zit geen enkel verschil in hoe het voelt om moeder te zijn.

Natuurlijk kan ik verstandelijk beredeneren dat deze meneer of mevrouw niet weet hoe het zit, dat zij of hij niet voelt wat ik voel en al helemaal niet weet hoe ik en hun buikmama's om elkaar geven en elkaar respecteren, ieder in onze eigen rol maar ik kan je vertellen dat ik liever een tik in mijn gezicht had gehad, dan deze woorden te lezen.

 

Ik heb besloten om er die dag niet op te reageren en dit nu te doen via een post. Blijkbaar leest deze persoon mee en dan wil ik u graag laten weten dat het mij enorm pijn doet wat u mij schreef.

Het zal uw onwetendheid zijn. Moeder ben je niet alleen door een kind te dragen. De titel moeder verlies je ook niet door je kind over te dragen voor adoptie. 

Moeder ben je in je hart en dat is precies de reden waarom uw opmerking ook zo enorm pijn doet.

Moeders zijn vrouwen die door het vuur gaan voor hun kinderen, dat kunnen bonus-mama's zijn, adoptiemama's, buikmama's of de moeder die u voor ogen heeft. Net zo goed als een ouder van meer dan een kind kan houden kan een kind van meer dan één mama houden. Mijn kinderen houden van hun beide moeders en beide moeders houden van hun.

 

Al ben ik volgens u niets van mijn kind, want ja, zo noem ik ze en dat zijn ze ook, zij zijn aan mij toevertrouwd en ik zal er alles, maar dan ook alles aan doen om ze de jeugd te geven die ze verdienen, zoals een moeder dat wil voor haar kind. 

Uw mening mag u uiteraard hebben maar zou u zo vriendelijk willen zijn deze niet meer aan mij te melden, deze moeder doet dat namelijk heel erg veel pijn en dat kan toch haast niet uw bedoeling zijn, alvast bedankt!