Een extra verjaardagsfeestje

29 september is een speciale dag.

29 september is de verjaardag van Joshua zijn biologische moeder.

29 september is een dag die we sinds een paar jaar niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

 

De eerste drie jaar van zijn leven was Joshua niet echt bezig met zijn adoptie. 

Hij wist dat er nog een mama was. Dat was die mevrouw op die foto, waar hij en ik samen op stonden. Die mevrouw had net als hem een bruin velletje en daar hield het eigenlijk wel mee op.

 

Net zoals de waarom-fase bij kinderen van de ene op de andere dag er blijkt te zijn, was dat ook zo met zijn interesse voor alles wat met zijn adoptie te maken had.

Het begon met vragen als "wat is haar lievelingseten? welke kleur vind ze mooi?,  vind ze de dierentuin ook leuk?".

Als snel gingen die vragen verder naar het waarom.

 

Hij weet inmiddels het waarom. Hij kent het verhaal zowel uit mijn als haar mond en snapt dat, in hoeverre sommige dingen te snappen zijn.

Het is zijn moeder, de vrouw die hem gedragen heeft en hij is super trots op haar, en terecht!

 

Hij was vijf jaar oud en had net zijn eerste kinderfeestje gehad toen hij heel erg verdrietig was en huilend uitbracht dat hij nooit bij buikmama op haar verjaardag kon komen en zij niet bij hem.

Een groot probleem waar geen "echte" oplossing voor is maar waar we wel een passende oplossing voor konden vinden.

 

Sindsdien vieren wij haar verjaardag en zij viert zijn verjaardag. Ieder jaar, ieder op ons eigen plek maar wel met elkaar in gedachten.

 

Bij een feestje hoort taart dus die wordt de die dag gebakken, of zoals dit jaar gekocht, in verband met tijdsgebrek.

 

Het moeilijkste moment is altijd het tijdsverschil dat er is. 

Terwijl hij wakker wordt en het liefste haar direct wil feliciteren, kan dat niet want dan slaapt ze nog.

 

Het eerste jaar feliciteerde we haar via een pb. Ik wilden haar niet ongemakkelijk laten voelen door het openbaar te doen.

Dit zag zij echter anders. 

Iedereen feliciteerde haar toch op haar tijdslijn. Daar hoorde ook de felicitatie van haar zoon tussen. Sindsdien zingt hij haar ieder jaar toe en aangezien zij zelf de kaarsjes niet kan uitblazen, doet hij dat voor haar.

 

Ik vind het belangrijk dat je altijd kritisch blijft kijken naar datgene wat je, je kind bied en of dat is wat het nodig heeft.

 

Het is al enkele jaren hetzelfde, je kunt het bijna een traditie noemen. Was dit wat hij nog wou. Is het nog steeds zo belangrijk om haar verjaardag met taart enz. te vieren.

Of leggen we wellicht hiermee ergens nadruk op terwijl dat inmiddels niet meer zijn behoefte is.

 

Het zijn dingen die, die week door mijn hoofd schieten.

Ik besluit het dit jaar zo te laten als het is en hem er later in het jaar eens voorzichtig naar te polsen.

 

Dat blijkt niet nodig!

 

Die ochtend kruipt hij bij mij in bed. Ik feliciteer hem met zijn buikmama en hij geeft mij een hele dikke knuffel. 

Tijdens het ontbijt vertelt hij aan zijn zus, dat een kindje dat hij kent twee playstations 4 heeft, maar ik heb een mama die mij feliciteert met mijn buikmama en daar heb ik eigenlijk meer aan. Dat geeft mij zo'n fijn gevoel want ik weet daardoor dat zij het fijn vind voor mij dat ik van alle twee houd.

 

Die verjaardag blijft hier voorlopig dus nog even vaste prik!