Adoptie: Wensen en grenzen, de keuze is reuze.

"Wat een mooie zoon heb je! Wat een geluk zeg, zo vrolijk en leuk om te zien, en dan ook nog een halfbloedje. Mazzelaar, mocht je hem zelf zo uitkiezen?

 

Het is heus goed bedoeld. En ergens snap ik de vraag hoor. Eerlijk is eerlijk: Als we Bram als bouwpakketje bij Ikea hadden mogen samenstellen, hadden we niets aan hem veranderd. Hij is bijzonder leuk gelukt, van binnen en van buiten.

We zouden hem zo uitkiezen.

 

Bij het adoptieproces kom je inderdaad voor keuzes te staan. Heel veel keuzes.

De keuzes die we moesten maken tijdens het traject, hebben mij behoorlijk wat slapeloze nachten bezorgd. En nee, die gingen niet over het geslacht of kleurtje.

Want net als bij de "natuurlijke wijze", kregen wij ook geen bestellijst, waarop we een roze of blauw vakje mochten inkleuren.

Kleurenstaaltjes, extra opties. Kies 2 voor krullen en kies 3 voor halfbloedje, het hoorde allemaal niet bij de afwegingen.

 

Voor welke opties, mag je dan wel kiezen bij het adoptieproces? Ik leg het je graag uit.

Het is een gewone maandagmorgen. Voor me ligt een keuzelijst van het adoptiebureau.

Lijsten, termen, namen en gradaties waar ik niet bekend mee ben.

Aarzelend bel ik met het Trimbos instituut.

Tot mijn grote opluchting klinkt de stem aan de andere kant van de lijn warm en vriendelijk.

 

"Goedemorgen, met het Trimbos Instituut

"Goedemorgen- u spreekt met Natasja. Ik heb een vraag. Of eigenlijk een paar vragen begin ik aarzelend. Wat zijn de gevaren voor de baby als er heroïne is gebruikt tijdens de zwangerschap? En is Crystal Meth erger dan Coke? Of kan een klein beetje Coke in de zwangerschap dan minder kwaad".

"Nou, antwoordt de dame in kwestie rustig, " ik zou sowieso ten strengste afraden om drugs te gebruiken tijdens uw zwangerschap".

 

Ik moet van de zenuwen een beetje lachten. Voer ik dit gesprek echt?

Nee, natuurlijk is dat het beste, geen drugs.

Ik snap het.

Voorzichtig leg ik de dame aan de andere kant van de lijn uit, dat ik niet zwanger ben, maar dat we zo goed mogelijk geïnformeerd moeten worden over drugs tijdens de zwangerschap en de gevaren die hierdoor ontstaan, voor een ongeboren kind, voor ons toekomstige adoptiekindje.

 

Ze is bereid om me zo goed mogelijk te helpen en ze geeft me duidelijk en zo goed mogelijk antwoord op alle vragen die ik heb.

De dame legt me uit dat het vaak een combinatie van factoren is in deze situaties. 

Denk aan het gebruik van verschillende soorten drugs, zoals bijvoorbeeld speed, heroïne, afgewisseld met cocaïne. Af en toe een biertje, een pilletje tegen een depressie en een stressvol leven en daarbij niet geheel ondenkbaar: ongezonde voeding en een ongezonde levensstijl/

 

Vertwijfeld staar ik naar de vragenlijsten die voor me liggen. Pagina's vol met drugs, medicatie en andere middelen. De lijsten die wij moeten invullen.

"Staat u open voor een kindje van een geboortemoeder die tijdens de zwangerschap de volgende soort drugs gebruikt heeft? En in welke mate? Incidenteel, vaak of regelmatig?"

Het duizelt mij. 

Al die informatie, de risico's. De achtergronden. Wat is dit moeilijk.

 

Toen we besloten te stoppen met de pil, stopte ik meteen met roken. Hoewel ik geen kettingroker was, wilde ik elk risico vermijden. Ik moest er niet aan denken om mijn ongeboren kindje aan die schadelijke stoffen en de bijbehorende gezondheidsrisico's bloot te stellen tijden een eventuele zwangerschap.

 

De wijn werd nauwelijks nog uit de koelkast gehaald, tijdens de fertiliteitsbehandelingen. 

Want stel je voor, dat het hierdoor niet zou lukken, dat dit invloed zou hebben.

En hier zat ik dan, nu mocht ik kiezen, of ik openstond voor een geboortemoeder die coke snoof of heroïne spoot tijdens de zwangerschap, en in welke mate.

Ik pak een pen en probeer per drug de risico's op een rijtje te zetten, zo droog en theoretisch mogelijk. Een hels karwei. Niet omdat wij een kindje met mogelijke lichamelijke of mentale schade niet zouden "willen". 

Zeker niet omdat wij niet open staan voor een kindje met een beperking of met een medisch dossier. Ook niet omdat we niet van ieder kindje ongelooflijk veel zouden houden en er vreselijk goed voor zouden zorgen.

Dit is echter nodig om ervoor te zorgen dat dit kindje de allerbeste ouders krijgt die het verdient.

En zijn wij dat? Met deze vraag in ons hoofd, beantwoorden we elke vraag op de lijst en kruisen we elk hokje aan. "Zijn wij de beste ouders voor dit kindje?"

 

Bij elk hokje dat je aankruist, gaan deuren open en gaan deuren dicht. Het is haast een onmogelijke klus waarbij gevoel en verstand een hoog oplopende ruzie voeren.

 

Op naar de volgende keuze dan maar. 

Sociale achtergronden. Staat er bovenaan het formulier. Nou, dit klinkt minder heftig dan de drugsproblematiek. Misschien valt deze mee.

"Sta je open voor een kindje dat is verwekt door verkrachting?

Ik laat de hoop varen, dat dit een makkelijkere lijst wordt en lees verder.

"Sta je open voor een kindje dat is verwekt door incest of prostitutie?

Hoe staan jullie tegenover een moeder die in detentie verblijft?

 

Ik kijk mijn vriend aan, terwijl ik een lichte vorm van paniek door mijn lijf voel schieten.

Deze kindjes hebben hier toch ook niet om gevraagd? Zij verdienen toch ook liefde en een warm gezin? Juist deze kindjes!

Tegelijkertijd denken we aan de gesprekken die je ooit met je kind moet gaan voeren in de toekomst. "Mama, weet jij wie mijn biologische vader is?"

De tranen rollen over mijn wangen. Hoe kunnen we hier nu ja of nee op zeggen?

Waar ligt de grens? Wat is dit onbeschrijfelijk moeilijk.

Door naar lijst nummer 3.

Medische beperkingen.

"Sta je open voor een kindje met een medische beperking?" Jazeker, natuurlijk, denken we.

Die kans heb je tenslotte ook als je zwanger raakt. Hartaandoening, Hepatitis, HIV, leveraandoening, FAS, hersenafwijkingen, erfelijke depressies, schizofrenie, levensbedreigende aandoeningen.

 

De moed zakt mij in mijn schoenen en verdoofd bekijk ik vele voorlichtingsfilms over kindjes met de meest gruwelijke aandoeningen. Ik huil normaal al bij het zien van een reclame van een kinderziekenhuis.

Nu zit ik op de bank en kijk ik de ene na de andere docu over de gevolgen van talloze ziektes en aandoeningen op het dagelijks leven, op je omgeving, op je gezin. Ik lees over levensverwachtingen en kwaliteit van leven.

 

De lijst lijkt eindeloos. Net als de voor- en tegenargumenten, die we openlijke en uitgebreid samen bespreken. En dan moet je het ook nog met je partner eens zijn of eens worden over ieder onderwerp. 

 

Het is niet zo dat alle adoptiekindjes een medische beperking hebben. Niet alle kindjes hebben "heftige sociaal belastende achtergronden" zoals dit mooi omschreven wordt.

Maar het feit blijft dat het voorkomt, dus dat je er over na moet denken.

 

Het is een groot misverstand, dat alle geboortemoeders per definitie drugsverslaafde tieners zijn. Of geen vaste woon- of verblijfplaats hebben,

Het komt echter wel voor.

Het is dus iets waar je ook over moet nadenken en waar je dus een keuze in moet maken.

Als aankomende ouders is het dan ook belangrijk om je zo goed mogelijk te laten voorlichten om zo tot een verstandige keuze te komen.

Want hoewel je bezig bent met het realiseren van je grootste droom, moet je soms ook door een nachtmerrie om je af te vragen: wat kunnen we aan?

En misschien nog erger: wat kunnen we niet aan?

Verstand, gevoel, hart en hoofd.

Ze voeren een constante innerlijke strijd waar bijna niet uit te komen is. Het is immers meer dan een hokje aankruisen.

 

Dit ene kruisje kan de rest van ons leven bepalen.

En niet alleen ons leven. Ook het leven van het kind, de geboorteouders, het is nogal een last op je schouders.

 

We spreken met artsen, verslavingsdeskundigen, het adoptiebureau, ervaringsdeskundigen en met veel adoptieouders.

Waar ligt onze grens?

Ergens heb je de neiging om op alles NEE te antwoorden. Want, eerlijk is eerlijk, bijna iedereen wil het liefst een zo gezond mogelijk kindje, als je mag kiezen, toch?

 

Maar aan de andere kant...Deze kindjes verdienen het zo!

Ze verdienen het om in een warm gezin op te groeien.

Zij verdienen een eerlijke kans in het leven. Zij verdienen een veilige omgeving.

 

Het zijn de moeilijkste dagen uit het hele proces, het zwaar. Het is emotioneel en het is dubbel.

 

Weken heb ik slecht geslapen van die lijsten. Nachtenlang heb ik wakker gelegen. Ik had nachtmerries over kindjes, aandoeningen en handicaps. Ik droomde over overvolle weeshuizen, ik droomde over tippelende zwangere vrouwen. Ik droomde over zwangere vrouwen die onder bruggen slapen en ik droomde over drugs.

 

Badend in het zweet werd ik wakker na absurde nachtmerries over kindjes en seriemoordenaars.

Ik droomde van kindjes die alles verdienen, maar waar wij niet genoeg zorg aan zouden kunnen bieden, zelfs niet met alle wil van de wereld.

 

Toen we net bezig waren met de adoptie voorlichtingsbijeenkomsten kregen we een lijst met landen waaruit we konden kiezen.

"Hoe kunnen we hier nou uit kiezen?!" riepen we. Het kon mij niet schelen, of het een kindje uit China of Afrika zou worden. Oost-Europa, Nederland: ik vond alles best.

Later tijdens de voorlichtingsbijeenkomsten leerden we dat op basis van onze achtergrond (zoals leeftijd, getrouwd of niet, geloof, wel/niet maanden in het land van herkomst kunnen blijven) al heel veel landen afvielen.

 

Daarnaast hadden wij als droom om een zo jong mogelijk kindje te adopteren.

Het was vanaf het begin af aan duidelijk dat dit een eenmalig traject voor ons was.

Ik zou hoogstwaarschijnlijk maar één keer moeder worden.

Van dit ene kindje wilde ik dan ook zo veel mogelijk meemaken. 

 

Er bleven uiteindelijk maar een paar landen over. Vervolgens bezochten we twee voorlichtingsdagen bij verschillende vergunningshouders, zoals dat heet.

 

Elke beslissing namen we op gevoel, want ons verstand werkte nog maar op halve kracht na de lange weg die we al hadden afgelegd om onze droom te verwezenlijken.

 

Het eerste bureau waar we langs gingen viel vreemd genoeg meteen af.

Puur op gevoel.

We voelden hier geen klik mee, we hadden "het" gevoel niet bij de stichting, hoe vriendelijk we ook werden ontvangen.

 

Na deze beslissing kwamen we uit bij adoptiestichting A New Way.

We schreven ons in voor een voorlichtingsmiddag en dit voelde meteen goed.

Het voelt als gisteren, hoe we binnenkwamen, stik nerveus op hun kantoor in Nijmegen.

Ik zie nog voor me hoe o.a. twee enthousiaste en trotse vaders gepassioneerd en liefdevol vertelden over hun adoptieavontuur, op weg naar hun prachtige dochter.

 

We ontmoetten hun dochter, een prachtig meisje met glimmende oogjes, dat naast mijn stoel staat en vol interesse naar mijn armbanden kijkt.

 

We hoorden hoe de geboortemoeders zelf de adoptieouders uitkiezen in Amerika. Hoe open adoptie en semi-open adoptie werkt en hoe er soms contact wordt gehouden met de geboortemoeder.

 

Ik herinner mij nog precies het moment waarop ik Arjan aankeek en we allebei wisten: "Ja dit wordt het".

 

We stappen de deur uit en zeggen tegelijk: : Dit wordt het, we gaan voor Amerika".

Op weg naar de parkeergarage, op weg naar huis loop ik langs een etalage van een kinderwinkel.

Een paar sneakers in mini-maatje met een USA vlag printje, staan te glimmen in de etalage, de eerste baby-aankoop is een feit.

In de jaren hier voorafgaand, hebben we dit nooit gedaan, uit angst. Nu voelen we dat het goed komt.

 

Eenmaal in de auto begint het een beetje te landen. Ik begin te huilen.

Niet eens uit blijdschap of uit opluchting.

Arjan kijkt me geschrokken aan.

"Wat is er schat, twijfel je?" vraagt hij voorzichtig.

"Nee", begin ik te snikken, "dit is echt wel wat ik wil. Maar hoe moet het dan met al die andere kindjes- uit al die andere landen? Die kindjes die al jaren wachten op een gezin, doe verdienen het toch ook allemaal?".

 

Arjan zucht en begrijpt mijn gevoel. Maar, zo relativeert hij nuchter, ons huis is echt niet groot genoeg om alle kindjes uit twintig weeshuizen uit veertien verschillende landen een warm thuis te kunnen geven, hoe groot ons hart ook is. Daar heeft hij een puntje, moet ik bekennen.

Net als iedere trotse ouder, zijn wij er van overtuigd dat ons kind de allerleukste van de wereld is.

Gelukkig is hij inmiddels zo gezond als een vis.

Hier hebben wij niet voor gekozen, hier hebben wij vreselijk veel geluk mee.

Het hele adoptieproces bestaat uit keuzes. Elke keuze die je maakt heeft een impact op de rest van jouw leven, op het leven van de geboortemoeder, en bovenal op het leven van een (ongeboren) kindje.

 

Dit is soms ongelooflijk moeilijk. Het breekt regelmatig je hart en het is soms bijna niet te doen. Maar de enige vraag die telt, is deze:

Zijn wij de beste ouders voor dit kindje?

 

Over adoptie wordt helaas vaak gedacht, dat er perfecte kinderen worden gezocht voor ouders. Vaak wordt gedacht dat het adoptietraject leuk en makkelijk is.

Dat het een kwestie van inschrijven en uitzoeken is.

 

Zo werkt het niet in de adoptiewereld.

Dit moet iedereen die adoptie overweegt, zich heel goed realiseren. Bij adoptie worden de perfecte ouders voor een kindje gezocht. En nooit andersom.

 

Denk je dat wij moeilijke keuzes hebben moeten maken?

Dat klopt.

Deze vallen echter in het niet bij de keuzes die zijn gemaakt aan de andere kant van dit traject, namelijk de keuze die de biologische moeders hebben moeten maken.

Deze moeders zijn vaak in situaties terechtgekomen, Ze hebben regelmatig foute of onhandige beslissingen genomen in hun leven.

Soms zijn deze beslissingen niet voor te stellen en soms zijn ze juist pijnlijk goed voor te stellen.

Wat deze dames gemeen hebben, is de dappere beslissing die zij genomen hebben, door te kiezen voor adoptie.

 

Hiermee hebben deze moeders bewust gekozen voor een betere toekomst, een beter leven voor hun kindje.

En die beslissing is vele malen moediger en hartverscheurender dan elk hokje dat wij moesten aankruisen in dit traject.

 

Wij geen wereldverbeteraars, geen hulpverleners, en we zijn zeker geen helden. Wij zijn ouders,

In onze ogen zijn deze dappere geboortemoeders en hun families de echte helden in dit verhaal. 

Ongeacht hun achtergrond, hun leven of hun issues en vooral ongeacht onze oordelen hierover.

 

Liefs,

Natasja.