Grote hobbels, lange adem.

30% van de vrouwen is binnen 3 maanden zwanger,

70% van de vrouwen is binnen 6 maanden zwanger,

80% van de vrouwen is binnen een jaar zwanger,

90% van de vrouwen is binnen 2 jaar zwanger.

 

Bij mij kwam dat moment nooit.

Niet na maanden, niet na jaren. Never Ever.

 

Eerlijk is eerlijk: Ik had het me niet zo voorgesteld.

Na een jaartje oefenen (blergh! De term oefenen) en 9 maanden zwangerschap-ben je normaal gesproken met een kleine 2 jaar toch wel een flink eind op weg naar het moederschap.

 

Het duurde iets langer.

Het duurde 2095 dagen. Dat is 299,43 weken, 68,8 maanden en dus 5,74 jaar om precies te zijn, voordat ik eindelijk moeder mocht worden.

 

Was het makkelijk?

Zeker niet.

Zou ik het weer doen?

Meteen.

Mijn plan stond als kind al vast: Ik wil later adopteren.

Ik zal het uitleggen hoe dit zit:

In de jaren 90 was mijn moeder een groot fan van het tv programma De Bevalling.

Op een avond zat ik naast mijn moeder op de bank. Ik keek recht tegen de kapotte brievenbus aan van een mevrouw die gilde als een speenvarken.

"Mam, wat is dit?" vroeg ik verwonderd.

"Zo worden kindjes geboren, schat" sprak mijn moeder.

Meen je dit nou serieus? Dacht ik. "Okay mam, ik weet genoeg. Dat hoef ik later echt niet hoor. Ik ga wel adopteren" riep ik vastbesloten.

 

Heerlijk leek me dat. Als klein kind fantaseerde ik er op los en in gedachten zag ik mezelf later al op Schiphol staan, met in de ene hand een groot welkomstbord en in de andere hand een bos ballonnen.

 

Ik was een jaar of 6. Ik wilde de wereld niet verbeteren. Het leek me alleen een veel fijnere optie. 

Wist ik destijds veel.

 

Vele jaren en vele lessen later is het - weliswaar met een omweg - inderdaad zo gegaan.

 

Okay- het bordje op Schiphol natuurlijk niet, maar adoptie werd het!

En zo zat ik, een jaar of 3o na het zien van dat TV programma, met mijn pasgeboren baby op schoot.

In Florida, USA. Zonder tepelkloven, zonder lekkende memmen, zonder ontplofte brievenbus.

Het klinkt bijna sprookjesachtig.

Is het dan zo makkelijk?

Niet helemaal!

 

Ik was tegen de 30, toen het huisje, boompje, beestje leventje zich aandiende.

Het adoptieplan was in de vergetelheid geraakt en het leek een logischer idee om op de gebruikelijke weg te proberen om zwanger te raken.

 

Als een zwangerschap uitblijft, dan slaat toch de twijfel toe.

Want: Wat zou er mis moeten zijn?

Dus we helpen de natuur een handje en gaan het fertiliteitstraject in.

 

Mensen denken vaak dat dit inhoudt dat je een prikje zet. Je slikt wat hormonen, je laat je even behandelen. Je houdt de kalender gewoon wat beter in de gaten. Kwestie van gewoon vaak seks hebben, en dan op het juiste moment.

 

Je houdt met 1 hand de zwangerschapstest vast terwijl je met je andere hand vast de slingers ophangt. Want- als er niks mis is, dan kan het toch niet misgaan?!

 

Helaas....

 

Er waren periodes dat er in mijn badkamer meer injectienaalden te vinden waren dan in het atelier van Herman Brood.

Dit proces heeft ruim jaar geduurd. 9 Behandelingen. 9 Teleurstellingen.

 

9 x opklimmen uit de bodem van de diepste put, vervlogen hoop en toekomstplannen die op de badkamervloer uit elkaar spatten als een zeepbel in de wind.

Het traject heb ik gehaat. Ik heb elke seconde er van gehaat, tot op het bot.

Het was zonder twijfel de meest zwarte bladzijde uit mijn leven, ooit.

De dag dat dit ophield, was dan ook de dag dat wij de adoptiepapieren op de bus deden, en dat was het begin van het avontuur.

Voor ons persoonlijk was deze stap een logisch vervolg.

Het was snel, dat is waar. Maar voor ons was het heel duidelijk.

 

We hadden een kinderwens. Niet perse een zwangerschapswens, bleek.

 

Dat het krijgen van een kindje normaal gesproken begint met een zwangerschap, was voor ons logisch, maar niet noodzakelijk.

En dus zetten we onze nieuwe route naar het ouderschap in.

 

Dat het geen kwestie is van "even een kindje adopteren" was me al duidelijk. Er komt nogal wat bij kijken. 

Kort samengevat: Het proces bestaat voor een heel groot gedeelte uit wachten.

 

Aanmelden voor de adoptiebijeenkomst. Daarna wachten.

Oproep voor het volgen van verplichte informatie bijeenkomsten. Daarna wachten.

Uit laten voeren van medische keuring(en). En weer wachten.

Onderzoek door de Raad van Kinderbescherming. Wachten.

Wachten op beginseltoestemming. Wachten.

Inschrijven bij een adoptiebureau. Wachten.

 

Daarna volgt een periode op de wachtlijst totdat je wordt uitgekozen, althans, zo gaat het in Amerika. En ja, je raad het al: dit bestaat voornamelijk uit wachten.

Dat was wat ik binnen dit proces dan ook het lastigst vond. Het wachten.

De wereld draaide door. Maar die van ons stond stil.

Kindjes werden geboren, leerde lopen, praten, fietsen, gingen naar school. En wij zaten daar maar...op de reservebank.

 

Alles stond On Hold, want het kon immers ieder moment gebeuren. Maar het gebeurde maar niet...Talloze vriendinnen raakten zwanger, waar ik gelukkig geen moeite mee had.

Maar er waren wel periodes dat ik de zin "en, heb je nou nog niks gehoord?" echt niet meer kon horen.

Voor mijn gevoel stond mijn leven in de koelkast.

 

Maar dan is het eindelijk zo ver.

En dat moment komt, hoe vreemd ook, totaal onverwachts.

 

Ik herinner me als de dag van gisteren dat mijn vriend en ik op de bank zitten.

We zitten een nietszeggende serie te kijken.

De moed zat onder in mijn schoenen. 's Morgens, zodra ik wakker werd, pakte ik mijn telefoon: is er al mail? Het was ook het laatste dat ik deed als s'avonds mijn bed instapte.

Vanavond niet, de moed lag onderin mijn schoenen en mijn telefoon lag onderin mijn tas.

 

"Schat, we hebben mail van het adoptiebureau" zegt hij ineens, terwijl hij rechtop gaat zitten.

 

"Hoezo? Missen ze nog gegevens? Is er iets verkeerd gegaan? Ze zijn toch niet failliet he?" 

Zijn de eerste dingen die bij mij opkomen.

"Nee", antwoord hij met grote ogen. "We hebben een match!".

 

En zo begon voor ons de reis van ons leven.

Onze officiële "zwangerschap" was begonnen.

En deze zou slechts 28 uur duren, tot onze Bram geboren werd.

Als wij ons zoontje dan eindelijk in de armen mogen sluiten, na weer een aantal spannende en lange dagen, gaat er een wereld van nieuwe gevoelens voor ons open.

 

Zijn er helemaal geen verschillen?

Ik denk van wel.

 

Wij zijn uitgekozen.

De vrouw die ons kindje 9 maanden in haar buik heeft gedragen, die heeft ons gekozen, om ouders te worden van haar kindje.

Zij is er van overtuigt dat wij de allerbeste ouders zijn, voor haar kindje.

Dat is een verwachting die best een druk op je schouders legt.

Zij is van mening dat wij beter voor haar kindje kunnen zorgen dan zij zelf.

 

Dat is nogal wat. Daarnaast heeft een kindje dat geadopteerd is, een heftige scheiding achter de rug, dit kindje is namelijk gescheiden van de ouders.

Hoe klein ze ook zijn. Dat is heftig.

 

Ondanks dat Bram 12 dagen was toen wij hem voor het eerst zagen, waren wij ons enorm bewust van het feit dat we hem uit zijn geboorteplaats, land en zijn vertrouwde omgeving haalden.

Ik wilde het dan ook extra goed doen.

 

Ik herinner me als de dag van gisteren, hoe ik hem voor het eerst zag liggen, in zijn ziekenhuisbedje. Natuurlijk was ik blij en dolgelukkig. Maar de allereerste gedachte die door mij heen ging, toen ik dat kleine hummeltje, daar zag liggen, was "wat moet jouw moeder dit moeilijk vinden, wat zal zij het zwaar hebben". Ik voelde haar verdriet, alsof het tastbaar in de kamer hing.

 

Het was pas de volgende dag, toen ik op een schommelstoel in zijn kamertje in het ziekenhuis zat, dat het besef kwam.

 

Ik keek naar het kleine mannetje dat tegen me aan lag, met zijn zwarte haartjes. Zijn warme hoofdje in mijn nek. En toen drong het door, dit is MIJN kindje.

Hij hoort bij ons. Voor de rest van ons leven. Wij mogen voor hem zorgen.