Wat deel je wel en wat deel je niet

Privacy is iets waar iedereen recht op heeft. Door dingen te plaatsen op internet vervalt die privacy voor een gedeelte. Mensen zullen een mening hebben over wat je schrijft, over je foto enz.

Ik vind het heerlijk om ergens "onzichtbaar" aanwezig te zijn. Genieten van alles om je heen zonder dat iemand je achtergrond kent, weet waar je vandaan komt of wat je doet in het leven.

Het is één van de redenen waarom ik zo intens kan genieten van vakanties.

Mijn gezin is niet een gezin dat je direct vergeet, het komt dan ook regelmatig voor dat mensen ons aanschieten en zeggen "wat leuk ik ken jullie".  Kennen is uiteraard een groot woord maar herkennen is het zeker en door de vele foto's en de blogs zullen ze inderdaad een beeld hebben van wie wij zijn.

Vind ik dat prettig, dat mensen ons herkennen?

Soms is het leuk en ontstaan er super gezellige gesprekken en soms is het niet leuk omdat ik even anoniem wil zijn of omdat wat ze zeggen niet zo aardig is.

Waarom ik de keuze, tot nu toe heb gemaakt om dingen te plaatsen, is net zo ingewikkeld als dat hij simpel is.

Het internet bracht mij prachtige contacten. Leerde mij mensen kennen die ik anders nooit ontmoet had. Maar bovenal bracht het de biologische familie van mijn drie jongste kinderen in mijn leven. Zonder Facebook hadden we nooit de zus van Joshua leren kennen. Was er geen contact geweest met de broertjes van River en Jeremiah en was Jeremiah nooit in mijn leven gekomen.

Had je dat contact dan niet in privé-berichten kunnen onderhouden?

Ja, dat had gekund en gebeurt ook voor een heel groot gedeelte maar het eerste contact was dan niet ontstaan. Ik heb (zoals veel mensen weten) heel goed contact met beide biologische moeders. Met één van hen had ik het er over. Wat plaats je wel en wat plaats je niet.

Ik gaf aan dat ik soms twijfel of ik iets moet delen. Vooral als het aankomt op emoties, omtrent de adoptie.

Zij was er heel stellig in en zei mij "ik vind dat je het juist wel moet delen. Het is een stukje van hun leven, net zoals ze zenuwachtig kunnen zijn voor de eerste schooldag. Daar hoeven ze zich nu niet en later ook niet voor te schamen. Het hoort bij hun. Dat ze boos kunnen zijn, verdrietig kunnen zijn, vragen en twijfels kunnen hebben over hun adoptie en wat daar bij hoort is ook iets waar ze zich nu niet en later ook nooit voor hoeven te schamen. Dit zijn zij, dit hebben ze "helaas" als pakket in het leven er bij gekregen. Er zal later nooit een werkgever zijn die op internet leest dat toen ze zes waren ze vragen hadden omtrent hun adoptie en daarom afzien van het aannemen van hen. Het is juist belangrijk dat ze zullen zien dat we beide altijd open zijn geweest over hoe het zat en zit. Ik hoop dat je het wel wilt blijven delen, juist hun verhalen, er hoeft maar één iemand het te lezen en te denken, hier moet ik eens bij stil staan. Het kan voor degene het verschil betekenen hoe hij aankijkt tegen biologische moeders en adoptiekinderen. 

Je plaatst enkel foto's die mooi zijn, niet de momenten dat ze intens huilend in bed liggen met buikpijn, niet de momenten dat ze boven een bak aan het spugen zijn. Het zijn herinneringen die je deelt, met mij, mijn familie, vrienden en de mensen die mee willen delen. Het feit dat het openbaar is maakt het ook toegankelijk voor mensen die zich nog niet durven te laten zien, maar ik weet dat de biologische vader "stiekem" mee geniet.

Charlotte, twijfel niet!

Zoals je zult begrijpen, las ik haar reactie met een brok in mijn keel. 

Het bewijst zoveel. Het afstaan van je kind, is niet het doorsnijden van banden. Het is het aan elkaar vastknopen van banden. Samen de dingen bespreekbaar maken. 

Ze heeft gelijk dat het, het beeld van mensen kan veranderen. Ik heb het afgelopen half jaar zoveel berichten, mailtjes enz. mogen ontvangen van mensen, met vragen, opmerkingen. 

Maar "zet" ik mijn kinderen dan in, om een beeld, te veranderen? Nee, absoluut niet!.

Ik dacht er verder niet echt bij na, door wie mijn blog gelezen werd. Dat mensen het er over konden hebben. Dat iemand het echt zag als een welkome aanvulling. Want wie ben ik nu helemaal?!

Het vliegtuig vanuit Rome had vertraging, terwijl wij al in het toestel zaten.

Samen met Djimon zat ik naast een dame, van rond de zestig. We raakten aan de praat en met enige omwegen kwamen we op wat we deden voor werk enz. Ik dacht dat ze zonder te weten dat ik geadopteerd had een verhaal over haar ervaringen in de rechtbank vertelde.

Ze vertelde over dat ze veel jong volwassenen tegenkwam die met zoveel vragen rondliepen, die zo weinig antwoorden kregen, puur uit bescherming. Dat ze kinderen met zoveel woede tegen kwam omdat ze dachten dat ze hun ouders moesten sparen voor hun werkelijke gevoelens. Omdat ze zich schaamde voor wat ze voelden, terwijl dit de mensen waren die altijd voor hun hadden klaar gestaan.

Ik luisterde ademloos en toen keek ze op en zei terwijl het vliegtuig begon met opstijgen "daarom is het zo fijn dat er mensen zien die "taboes" doorbreken en er over schrijven op een blog. Maak adoptie iets om trots op te zijn, niet alleen als adoptieouders, maar ook als kinderen, als biologische families, vrij van schaamte voor de achtergrond. Die achtergrond is iemand die zielsveel van het kind hield en er het beste voor wou. Vrij van schaamte voor gevoelens die er bij komen kijken, want houden van en rouw, voor dat wat er is en niet is, mag en zal er zijn. Blijf schrijven, je weet niet half waar jouw blog allemaal gelezen wordt".

Daarna verdiepten ze zich in haar boek en ik sloot mijn ogen om alles nog eens te overdenken. 

Ik zal blijven schrijven zoals ik altijd deed. Blijven delen wat ik wil delen.

Er zijn dingen die blijven enkel tussen de kinderen en mij. Die zijn van mij en hen. Mochten zij het later wel willen delen, dan is dat aan hun.

De oudste vier weten wat ik schrijf en lezen de tekst (als het over hun gaat) voordat ik het plaats. Willen ze het niet geplaatst hebben dan zal ik dat nooit doen.

Voor foto's geld dat je ze ook in commercials, films, shoots enz. tegenkomt. Het hoofd van Jeremiah is een hoofd dat veelvuldig, op Alie, gebruikt wordt boven diverse kleding. Het niet plaatsen van foto's zal dus niet betekenen dat hun hoofd niet meer op internet te vinden zou zijn. Dan zouden ze ook moeten stoppen met shoots enz. en daar hebben ze juist enorm veel plezier in. 

Je zult echter geen foto's zien waarop ze huilen, waar ze naakt zijn, waar ze extreem boos zijn en alle dingen die je ook van jezelf liever niet op internet terug ziet.

Deze vakantie heb ik diverse gesprekken gehad met de kinderen en één daarvan zetten mij over de streep over het blijven schrijven, over wat wij persoonlijk meemaken.

De vraag waar ik vreselijk tegen op zag.

De vraag waarvan ik wist dat hij zou komen, deed zich voor.

Alle scenario's had ik de afgelopen jaren er voor bedacht, mij ingelezen, er gesprekken over gehad, want dit zou haar toch wel vormen. Het liep allemaal anders en zoveel beter als dat ik ooit had kunnen bedenken. Het eerste wat ik dacht was toen, had ik maar ooit gelezen dat het antwoord zo simpel was.

Tot snel xx

Charlotte