Ik ben een laag niveau hé mam?!

Het nieuwe schooljaar staat voor de deur en nu Zinsy volgend jaar naar groep 8 gaat is een veel gestelde vraag aan haar en mij, of ze al te horen heeft gekregen welk niveau ze na de basisschool gaat doen.

Zinsy interesseren zulke dingen vrij weinig. Leren gaat haar gemakkelijk af ondanks het feit dat ze niet alles meekrijgt door de kleine aanvallen (epilepsie) die ze gedurende de schooldag heeft.

Ze antwoord iedere keer als iemand het vraagt "Het advies wat gegeven wordt is HAVO/VWO. We zullen zien wat het uiteindelijk zal gaan worden".

Ook hier thuis hebben ze gemerkt dat het een veel gestelde vraag is. De twee oudsten maken zich er niet druk om. De twee jongsten hebben er nog geen interesse in maar Joshua des te meer.

"Wat is dat dan precies? HAVO of VWO?" hoor ik hem vragen aan Zinsy.

"Oh dat is een naam voor het niveau wat je doet. Ieder niveau heeft een naam"

Vanaf de bank buiten hoor ik de oudste de afkortingen verklaren. Een exacte uitleg, de manier waarop hij graag vragen beantwoord ziet maar een uitleg waar Joshua niets mee kan. Kyana legt daarna uit "het zijn gewoon niveaus, het een is hoger dan het andere. Zinsy is slim dus die gaat naar een hoog niveau". Kort en bondig, hij snapt het maar het laat hem niet los.

School komt Joshua niet aanwaaien. Taal vind hij niet moeilijk en gaat hem dan ook goed af maar rekenen is voor hem zoals Arabisch voor mij is.

De logica ontbreekt hem geheel. De cijfers dansen hem voor de ogen. Een tafel leren is een complete worsteling en lijkt hij het net door te hebben, dan is hij het spoor vijf minuten later compleet bijster.

Ondanks dat het hem enorm veel moeite kost en het resultaat uit blijft, gaat hij stug door met leren.

Hij is een enorme doorbijter en wil het zo graag, ook kunnen.

Het zweet staat op zijn voorhoofd als hij gebogen over de tafel heen, voor de 100ste keer de tafel van 7 zich eigen probeert te maken. Ik hoor hem in zichzelf mompelen "ooit, ooit dan kan ik jullie dromen!"

Een vriendin van mij komt langs en vraagt hoe hun rapporten waren.  Zinsy pakt achteloos haar rapport en legt het op tafel neer, om vervolgens het boek waarin ze bezig is erbij te pakken en nestelt zich op de bank. Op mijn vraag of ze niet even samen haar rapport met mijn vriendin kan bekijken, kijkt ze even op van haar boek en zegt "Kijk maar, als je het wil zien, mij zegt zo'n ding niets. Als er echt iets was hadden we het wel eerder gehoord, toch? ".

Ook Joshua vraagt ze of ze zijn rapport mag in zien. Zijn gezicht betrekt en dan spreekt hij de woorden die mijn hart breken "Er is niets te zien hoor. Niets om blij van te worden, als ik naar groep 8 ga moeten we iedereen vertellen dat ik een laag niveau ben".

Zinsy blijkt minder diep verdiept in haar boek als dat ik dacht. Ze veert op van de bank en staat direct naast hem.

Ondanks het feit dat ze enorm goed ruzie kunnen maken zijn het twee handen op één buik en dat blijkt nu ook weer.

"Joshua dat is wel de grootste onzin die je ooit hebt gezegd"

Inmiddels na zo veel jaar en zoveel situaties die zijn voorgevallen weet ik dat het soms beter is om een situatie op te laten lossen door de kinderen onderling.

Of zoals Zinsy ooit zei "Mam, geef jij maar geen antwoord. Ik wil niet horen hoe het hoort maar wat werkt"  nadat ze ruzie had. 

"Het is toch zo, ik heb zelf gezien dat jij alleen maar rondjes aan de linker kant hebt staan. Ik heb er ook heel veel rechts. Dat is onvoldoende, ik ben dus gewoon dom, een laag niveau. Ik ben niet zoals jij, jij bent slim en ik niet!".

Ze kijkt hem aan en ik zie aan haar blik dat er een heel pleidooi gaat komen. 

"Jij hebt misschien rondjes aan de rechterkant, dat is voor rekenen omdat je daar niet goed in bent maar dat zegt helemaal niets over je niveau. Er zijn super veel mensen die heel slim zijn maar die niet kunnen rekenen. Heb je wel gezien op hoe weinig dingen een rapport test en hoeveel dingen je kan? Jij hebt talenten in dingen die voor een rapport niet te meten zijn. Niemand kan zeggen of je goed bent in knutselen want we hebben allemaal een eigen mening over kunst. We hebben geen eigen mening over wat 1+1 is en daarom testen ze daar wel op"

Er valt een enorme stilte. Een stilte, die in een huis met zes kinderen, nog meer opvalt als ergens anders.

Een stilte waarbij iedereen, datgene wat net gezegd is, op zich in laat werken.

Ik zelf heb op het Montessori onderwijs gezeten en dus veel minder te maken gehad met cijfers. Tijdens mijn basisschoolperiode ontving ik geen rapporten, ik ontving verslagen.

Verslagen waarin uitgebreid werd geschreven over wie ik was, hoe ik was gegroeid, waar ik tegen aan liep, waar mijn interesses lagen. 

Een compleet beeld van mij, geen cijfertjes.

Ik heb om eerlijk te zijn, eigenlijk nooit echt stil gestaan met wat cijfertjes met kinderen kunnen doen.

Hier in de omgeving is geen Montessori onderwijs dus de keuze voor regulier onderwijs was snel gemaakt. 

Ondanks het feit dat het merendeel van de rondjes toch echt ruim voldoende en goed laten zien, ziet Joshua vooral de rondjes, die "aan de verkeerde kant staan".

Dan is het Jeremiah die de stilte doorbreekt "Joshua je kunt toch heel goed op de ipad dan moet je daar gewoon je sommen op uit rekenen later, dan is er helemaal geen probleem!".

"Ja, lekker makkelijk. Ik moet het nu eerst zo kunnen!

Laten we het gewoon zeggen zoals het is. Ik ben dom"

Ik wil van wal steken dat hij dat absoluut niet is en dat hij perfect is zoals hij maar Zinsy is mij voor.

"Zo, jij bent inderdaad dom als je dat over jezelf zegt zeg!

Je weet dus blijkbaar niet hoe goed je bent in lezen, tekenen, skeeleren, knutselen, voetballen, verhalen bedenken, skateboarden, grappen maken, dansen, hoe goed je oplossingen kunt bedenken, hoe hard je, je best kunt doen voor iets, hoe goed je al kunt koken, hoe je geheimen kunt bewaren en nog zoveel meer.

Dat je dat niet weet is inderdaad dom! 

Er zijn zoveel dingen die jij fantastisch kan en een ander totaal niet. Die kan misschien rekenen maar heeft wel jou nodig omdat je goed een oplossing kunt bedenken of iets dergelijks.

Dat we niet allemaal hetzelfde kunnen, is omdat we op die manier wel met zijn allen aardig tegen elkaar moeten zijn. Want uiteindelijk heeft iemand, de ander altijd nodig. 

Het is gewoon stom dat je die andere dingen niet kunt terug zien op een rapport maar ik beloof je één ding. Als ik later groot ben dan zal ik er alles aan doen dat, dat er anders uit zal zien. Zodat geen enkel kind ooit nog hoeft te denken dat hij dom is, want geen kind is dom! Het is nu enkel nog niet mogelijk voor scholen om alle talenten te meten maar geloof mij je hebt er zoveel!.

Een innige knuffel met zijn zus volgt en hij kijkt mij tevreden aan. 

"Ze heeft gelijk hé mam?!"

"Dat heeft ze zeker, schat".

Hoe trots kun je op je kinderen zijn als ze elkaars angsten en verdriet wegnemen. Als ze zo op de ander durven te vertrouwen dat angsten weggenomen kunnen worden door de ander.

Zinsy was slechts drie toen ze andere mensen al aansprak op gedrag, dingen die ze niet door de beugel vond kunnen.

Gekscherend zeiden familie en vrienden toen al, die gaat de politiek in. 

Ze doet het altijd met respect, blijft altijd netjes maar laat weten wat haar mening is.

Haar eigen mening is vaak niet die van de rest. Ze luistert naar de ander, staat open voor andere meningen maar als ze ergens achter staat dan staat ze er ook voor. Vastberaden. 

Het maakt haar niet uit wat een ander er van denkt. Ze blijft altijd trouw aan wat ze gelooft en zal er alles aan doen om onrecht uit de wereld te verbannen.

Een eigenschap waar ik best een beetje van zou willen hebben. Want zo dapper als zij is dat ben ik in de verste verte niet.