Vind je dat jij veranderd bent door het moederschap?

Om te beginnen, ben ik opgevoed met het idee: Als je je best doet, dan kun je alles. Een mooi principe. Wat heel vaak goed kan werken, maar niet als je met zaken te maken krijgt die je zelf totaal niet in de hand hebt, zoals zwanger raken.

Toen bleek dat dit voor ons niet was weggelegd (zie eerder verschenen blog: van kinderwens naar kinderloos) voelde dit in eerste instantie best wel als falen.

 

Ik wilde het toch graag? Wat had ik nog meer kunnen doen om het te laten slagen?

Had ik me meer moeten verdiepen in de homeopathische of alternatieve manieren? 

Toch een ziekenhuis in het buitenland? 

Kwam het omdat ik die zware migraine medicijnen slik, al jaren?

Had ik niet beter met mijn lijf moeten omgaan in de jaren voor mijn kinderwens?

Hoe ik het ook wend of keer, of ik nou op mijn kop ging staan of niet. Het maakte geen verschil.

Het feit lag er, en daar mocht ik het dan mee doen.

Ik ben ongeduldig. Als ik iets wil, dan wil ik het nu.

Liever gisteren al. Dus na het fertiliteitstraject besloten wij over te gaan tot adoptie.

Mijn naïeve gedachte was, dat de weeshuizen, tehuizen en ziekenhuizen in heel veel landen vol zitten met kindjes die helaas geen liefdevol huis en gezin hebben, dus dat wachten zou wel meevallen.

 

Little did we know.

In september 2012 hebben we de aanvraag op de bus gedaan.

Stap 1 is dan het volgen van (verplichte) voorlichtingbijeenkomsten bij Stichting Adoptievoorzieningen.

 

En dat duurt 'even'.

13 maanden om precies te zijn.

En in die tijd gebeurde er helemaal niets.

De jaren ervoor hadden we op onze agenda geleefd. Prikken, meten, testen; van afspraak naar afspraak.

 

Nu was er niets. Een lege agenda. Maar ook nog steeds lege handen en een lege wieg.

Je zou denken dat dit voelt als een opluchting. Die lege agenda.

Dat was het ook, de eerste weken.

 

Daarna werd ik er bloednerveus van.

De kinderwens was sterker dan ooit.

Alles om ons heen ging door, en onze wereld stond weer stil. Weer zaten we op die reservebank, en er was wederom niets dat we daaraan konden doen.

 

Daarnaast wisten we dat er verschillende landen een leeftijdsgrens hanteren.

We worden er niet jonger op, dus Hallo! We zijn er klaar voor! Mag er wat gas bij misschien?

 

Na het volgen van deze voorlichtingsbijeenkomsten, waren we weer 5 maanden verder en was het wachten op het onderzoek van de Raad van de Kinderbescherming.

 

Ook dit duurde weer een maand of 5, daarna konden we ons dan eindelijk inschrijven bij het adoptiebureau (in ons geval A New Way) en de spullen in orde maken; referentiebrieven, financiële verklaringen, medische keuring, het rapport van de Kinderbescherming, lijsten met wensen en grenzen en stapels papier werden gekeurd, gestempeld, verzameld en verzonden.

 

Tenslotte moest er een profielboek gemaakt worden van ons, om te laten zien aan de geboortefamilie, wie zijn wij en wat mag men verwachten van ons.

 

Toen dat er op zat, begon er weer een lastige periode.

WACHTEN.

15 maanden duurde het, voordat wij uiteindelijk werden uitgekozen door Brams geboortefamilie. In deze periode hoorden wij vrij weinig, want ja, er was ook weinig te melden.

Er was nog geen geboortemoeder die ons had uitgekozen.

Wederom kwam ik mezelf behoorlijk tegen. 

 

Ik ben een controle-freak to the max.

Ik houd de touwtjes graan in handen. En strak ook.

 

Nu moesten wij er maar op vertrouwen dat deze mensen van het adoptiebureau in NL en de USA hun werk zo goed doen, en ons zo kunnen doorgronden, dat er een goede match gemaakt kan worden.

Jemig, wat was dat lastig.

Vaak heb ik dan ook gevraagd of er iets is wat we kunnen doen.

Nieuwe foto's sturen? Nieuwe info geven? Eisen en wensen in heroverweging nemen?

 

En hoe langer het duurde, des te onzekerder ik werd.

Het ene na het andere koppel mocht afreizen om hun kindje in de armen te sluiten.

Bij ons kwam geen mail, en de telefoon rinkelde niet.

 

Hoewel je het elk wachtende koppel zo enorm gunt, en dus oprecht blij bent als er een stel is 'uitgekozen' maakt het je (of mij in ieder geval) enorm onzeker.

Want-zo voelt het-deze mensen zijn dus allemaal leuker en beter dan jij.

 

Super lastig om niet overal aan te gaan twijfelen.

Toch maar een nieuw profielboek maken misschien? Moeten we die foto niet weglaten? Toch maar mijn haar vast doen op die grote foto? Overal, bij elke foto: twijfel, twijfel, twijfel.

Naast mijn ouders, reisde er ook nog een televisieploeg mee voor het TV programma Met Open Armen met Natasja Froger, die ons gevolgd hebben tijdens onze reis naar Bram.

 

Well Hello End of your comfortzone!

 

Net als waarschijnlijk ieder ander was ik van te voren best bezorgd over mijn hoofd op TV.

Voor ongeveer een miljoen kijkers, terwijl de snottebellen over je lip glijden en je mascara over je kin druppelt.

Gek genoeg interesseerde het mij geen moment toen het eenmaal zo ver was. Het was leuk, maar een bijzaak.

Ook op het moment van de uitzending, zo'n 5-6 maanden later was ik behoorlijk kalm. Natuurlijk zat ik Twitter+Facebook+Insta in de gaten te houden met een schuin oog. Er waren namelijk ook een miljoen mensen die een mening hebben, over jou.

En door de social media is iedereen ook geneigd om deze mening met je te delen, al dan niet anoniem.

 

Het is nogal wat, als heel Nederland je op jouw meest kwetsbare moment ooit ziet, hoort en volgt. Ik voelde me net alsof ik met blote billen op de tram werd gezet. In de spits. In Rotterdam.

Ik zette me schrap maar het viel erg mee.

 

 

Dit is denk ik de grootste persoonlijke verandering geweest, vertrouwen hebben dat zelfs als je zelf niet alle touwtjes in handen hebt, en je totaal geen invloed hebt op zaken, het toch goed kan komen.

Dat het soms zo heeft moeten lopen.

 

Dit is een les die ik geleerd heb, op de harde manier, maar deze les heeft mij zeker verandert, als mens en moeder.

 

Uiteraard heeft ook het moederschap mij verandert.

 

Het moederschap heeft mij kwetsbaarder en sterker gemaakt.

 

Kwetsbaarder omdat ik me meer dan ooit besef hoe kwetsbaar we zijn, altijd is er een angst aanwezig. De angst dat jouw kind iets kan overkomen, maar ook de angst dat jou iets overkomt. 

Hoe moet het dan?

 

Ook tijdens de zwangerschap is dit soms even schakelen. Jullie baby groeit in iemands buik.

Je hoopt dat zij goed voor zichzelf zal zorgen en voor de baby.

Maar je kunt niets anders dan hopen.

 

Ook het tekenen voor afstand door de geboortemoeder.

Het wachten hierop. In alles ben je afhankelijk en heb je 0 invloed.

Het moederschap relativeert enorm.

 

Vroeger had ik 4 a 5 banen, werkte ik met gemak 60 uur per week en pakte ik elk feestje mee dat voorbij kwam. Lachend. Ik maakte me druk over alles. Ben ik leuk genoeg? Vind men mij aardig? Ben ik genoeg?

 

Tegenwoordig heb ik 1 baan. 32 uur, en dat is meer dan genoeg.

Instinctief staat het belang van Bram bovenaan bij alles wat we doen.

 

Hoe slecht je dag ook is verlopen. Waarover ik me ook kan opwinden. Files, meningen, onenigheid, tegenslagen. Zaken waar ik me vroeger (en nog) enorm over kon opwinden.

 

Als de kleine met uitgestrekte armen op me af komt rennen en breed lacht, gewoon omdat ik er weer ben, laat nagenoeg elke frustratie als sneeuw voor de zon verdwijnen.

 

Het is zeker niet zo dat ik me nergens meer over op kan winden.

Nog steeds kan ik enorm vloeken en schelden en me enorm opwinden over allerlei grote en kleine zaken. Natuurlijk word ik nog steeds graag aardig gevonden. En het liefst door iedereen.

 

Maar een leuke moeder zijn is het mooiste geschenk en tegelijk de grootste uitdaging die ooit op mijn pad zijn gekomen.