Je bent jarig en dat brengt zo veel herinneringen met zich mee. Er is niets mis met mijn geheugen maar zo sterk als mijn herinneringen zijn aan die weken voor en na jouw geboorte is geen enkele herinnering.
Ik weet het allemaal nog exact. Waar ik was, wat ik deed, wat ik dacht...tot daar het bericht was, dat je mijn zoon zou zijn!.
Het bericht.
Ik wist al heel lang dat je misschien mijn zoon zou worden. Hoe dat voelt is niet uit te leggen. Ik wou mij niet teveel aan het idee hechten dat ik er een zoon bij zou krijgen. Het zou namelijk ook kunnen dat je moeder uiteindelijk besloot je zelf op te voeden of een andere oplossing zou zoeken.
Dat niet hechten aan het idee werkten niet zo goed, Enkele weken voor de uitgerekende datum was ik met je broer en zussen in Frankrijk op vakantie. Ik had toen nog geen mail op mijn telefoon en het internet in het appartement was zo slecht dat ik aangewezen was op een internetcafé.
Ik was zo bang om een belangrijk mailtje te missen of te laat te zien, dat die vakantie zich vooral in en in de buurt van het internetcafé zich afspeelden.
We kwamen terug van vakantie en een enorme schoonmaakwoede maakte zich meester van mij. Net één dag thuis van vakantie besloot ik de schuur op te ruimen. Daar trof ik ook mijn "oude" trouwjurk aan. Wat hadden je broer, zussen en ik een lol erom. Hij paste nog perfect bleek en gehuld in mijn trouwjurk werd ik naar de computer getrokken. Ik moest en zou op dat moment de mail checken en ja hoor, net twee minuten daarvoor was er een mail binnen gekomen dat je buikmama naar het ziekenhuis was gegaan want ze ging bevallen, vier weken te vroeg.
Het bericht.
Om 10.12 uur werd je geboren en om 10.30 uur zag ik de eerste foto van jou. Je was toen nog niet mijn zoon maar je zat wel al direct in mijn hart. Het niet kunnen hechten terwijl iets al zo in je verstrengeld zit, is onmogelijk. Hoe hard ik ook mijn best deed om niets te voelen, ik hield vanaf de eerste foto van je.
Die nacht kon ik niet slapen en schreef ik je buikmama een hele lange brief waarin ik alles schreef wat ik voelde. Hoe moeilijk ik het vond om mij niet aan jou te hechten maar dat, dat uiteraard niets voorstelde bij de beslissing die zij moest nemen. Ik schreef haar dat ik zoveel respect heb voor haar, hoe krachtig ik haar vind en dat ik hoopte dat we hoe dan ook contact konden houden. Ik eindigde de brief met, dit moment voelt als een echte achtbaan waar ik in ben gestapt. Mijn emoties slingeren alle kanten op. Ik gun het hem en jou zo dat jullie samen kunnen opgroeien, van het leven kunnen genieten en schaam mij eigenlijk dat hij al zo in mijn hart zit.
De dag daarna leek niet voorbij te gaan en toen was daar die volgende dag het bericht dat je naar een kindertehuis was overgebracht en dat daar in een bedje MIJN zoon lag.
Ik heb gegild, gehuild, kreeg de slappe lach en wist niet wat ik moest voelen.
Dit was wat ik zo graag had gewild maar dit geluk betekende het verdriet en verlies van een ander.
Toen kwam daar het bericht van een van de medewerksters van het kindertehuis. Bij je spulletjes was een briefje gevonden. Een briefje geschreven door je buikmama. Een brief die ik zorgvuldig voor je bewaar. Ze schreef de brief aan mij en het was net alsof ik mijn eigen brief las alleen dan geschreven aan de adoptiemoeder.
Ik was niet de enige die niet goed wist wat ze moest voelen. Ook zij schreef als laatste zin dat haar emoties alle kanten op gingen en dat ze hoopten dat ik jouw moeder wilden zijn want ook al wist ze dat niet zeker in haar hart zat al het plaatje dat jij en ik, moeder en zoon zouden zijn.
Vanaf dat moment kon ik gaan genieten en hoefden ik mij niet langer schuldig te voelen. Dit is wat jouw buikmama wilde.
De ontmoeting.
Ieder jaar, de avond voor je verjaardag, liggen we samen in bed nog even te kletsen en dan vraag je mij iedere keer te vertellen over onze ontmoeting.
Je weet woord voor woord al wat er gaat komen maar dit verhaal is zowel voor jou als mij onlosmakelijk verbonden met je verjaardag.
De nacht dat ik aankwam in Fort Lauderdale. Het appartement dat vreselijk bleek en ik nog snel een andere zocht. De nacht dat ik geen oog dicht deed want ik kon alleen maar denken aan de ontmoeting die, die volgende ochtend zou plaats vinden.
Daar zat ik op die bank, de papieren net getekend. Ik hoorde voetstappen in de gang en iemand zacht zingen "Twinkle, twinkle little star. Toen stond ze daar in de deuropening met een heel klein mannetje in haar armen. Met de woorden "he is all yours" legde ze hem in mijn armen. Vanaf dat moment weet ik hoe het is als je hart van liefde overstroomt. Mensen vragen vaak of het anders voelt als een kind niet uit je buik komt maar uit die van een andere vrouw. Ik kan enkel voor mezelf spreken maar voor mij zit er geen enkel verschil in, vanaf het eerste moment.
Nu ben je 9 jaar.
Time flies when your having fun zeggen ze en dat klopt. Je bent nu al weer negen jaar.
Een heerlijk kind waar ik iedere dag van geniet. Je grootste wensen stonden vanochtend op de tafel klaar.
Een skateboard en een duikbril.
Vandaag nog trakteren op school en daarna gaan we genieten van de vakantie. Terwijl de kinderen op school je op het schoolplein feliciteren, vertel je aan je vrienden dat de hele eetkamer versierd was met Marvel om daarna vol trots te zeggen en weet je, mijn buikmama heeft mij ook al gefeliciteerd. Ze is daarvoor opgebleven! Je gezicht straalt van oor tot oor.
Een moeder vraagt mij, of mij, dat geen pijn doet, dat hij zo blij is met een berichtje van haar.
"Nee, dit doet geen pijn, dit maakt mij trots. Hij heeft twee mama's. Één die hem het leven schonk, de ander die hem opvoed en samen zijn wij, zijn mama's en houden wij zielsveel van hem en hij houd van ons. Zo simpel is het! ".
De komende dagen vieren we niet alleen jouw verjaardag maar ook de dag dat je mijn zoon werd, de dag dat ik je in mijn armen sloot en de dag dat we samen thuiskwamen want stuk voor stuk zijn dat dagen die ons, ons hebben gemaakt en die ik niet zo maar voorbij kan laten gaan want wat ben ik blij dat er een ons is.
Reactie schrijven