Zondagskind

Het einde van het schooljaar is altijd een drukke periode waarin het lezen een beetje op de achtergrond verdwijnt (iets wat in de zomervakantie weer ruimschoots ingehaald word) maar toen ik Zondagskind van Judith Visser in de boekhandel tegen kwam kon ik hem niet laten liggen.

Het beschrijft haar eerste twintig levensjaren. Jaren waarin ze worstelt met  "anders" zijn. Judith Visser heeft er voor gekozen om haar verhaal te vertellen door de personage Jasmijn Vink in het leven te roepen. 

Alles wat Jasmijn meemaakt heeft Judith ook meegemaakt en zo ervaren. 

De reden dat ik het boek zo graag wou lezen, ondanks dat de tijd er voor eigenlijk ontbrak is het feit dat ik meer dan benieuwd was of ik Djimon er in zou herkennen, of het wellicht op sommige vragen antwoord zou geven, of ik het een aanrader zou vinden voor mensen werkzaam met kinderen met autistische stoornissen.

Na het lezen van het boek is het woord respect, het best op zijn plaats. Judith Visser neemt de lezer op een vlotte, makkelijk te lezen wijze mee in het hoofd van Jasmijn. In de wereld die voor haar soms zo logisch is en dat dan voor de buitenwereld totaal niet is en andersom. De emoties die Jasmijn voelt komen binnen bij je als lezer en je gaat gedurende het boek echt om haar geven. Je voelt de onmacht en ziet de groei die ze doormaakt om zich genoeg aan te passen zodat ze kan functioneren in de maatschappij.

Je voelt de onvoorwaardelijke liefde van haar moeder, die voelt en accepteert dat haar dochter "anders" is zonder dat ze enige kennis heeft wat dat "anders" zijn dan precies inhoud. 

De echte vriendschap die ze ontwikkeld met Kirstin. Een vriendin die haar accepteerde zoals ze was en door er voor haar te zijn, eigenlijk de beste hulp is die op dat moment beschikbaar was.

Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme.

Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.

Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter te begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Het boek was één en al herkenning voor mij. Kleine Jasmijn loopt weg van de basisschool. Djimon deed dat destijds al van de peuterspeelzaal. Zich totaal niet bewust van de paniek die bij mij en de juffen was uitgebroken verklaarde hij "ik ging naar school maar leerden helemaal niet lezen, iedereen maakten alleen maar lawaai".

Het boek is zo'n boek dat je niet meer weg kunt leggen. Je wilt weten hoe het verder gaat en dat is ook het gevoel nadat het boek uit is. Het boek stopt op het moment dat Jasmijn nog geen diagnose heeft gekregen. Stiekem hoop ik dan ook dat er een vervolg zal komen op Zondagskind. 

Het boek is een aanrader en eigenlijk vind ik dat iedereen die met mensen werkt of omgaat die een aan autisme verwante stoornis hebben, dit boek zou moeten lezen. Deze mensen doen iedere dag zoveel moeite om ons "normale" mensen te begrijpen, dat we het hen eigenlijk verschuldigd zijn om ons ook een keer te verdiepen in hoe hun de wereld ervaren. Hoe mensen met autisme die wereld ervaren heeft Judith Visser op een ongekend goede en integere wijze weten neer te zetten.