Geen beachbody maar hij doet het wel.

River is een enorm vroege vogel en vanaf het moment dat ze wakker is, staat ze ook volop aan.

Haar fluisteren is nog steeds vrij luid.

Dit en haar enorme enthousiasme om naar het strand te gaan zorgden er op Ibiza voor dat ik al om 6.15 uur op het strand zat.

Op dit tijdstip kom je eigenlijk vrijwel niemand tegen. Een enkele verdwaalde feestganger die nog met een blikje bier in de hand richting de strandopgang loopt, daar blijft het wel bij.

Ik moet stiekem bekennen dat ik het eigenlijk wel heerlijk vond. Zo met zijn tweetjes een hele baai alleen te "hebben" voelde als complete vrijheid.

We speelden samen aan de waterkant, renden door het water, aten grote bakken fruit als ontbijt en speelden wel tien potjes kwartet achter elkaar.

Geen moment maakten ik mij druk om hoe mijn lichaam er uit zag. 

Tot het moment dat de eerste vrouw met perfect lichaam en dito haar, het strand op kwam. Ze liep met een yogamat tot vlak achter mij en al snel volgden er nog een stuk of tien dames met allemaal een perfect lijf, perfect kapsel en een duur uitziende outfit.

Opeens was ik mij bewust van mijn lichaam dat ver verwijderd is van dat perfecte lichaam. 

Geboren met een open rug, lijkt mijn onderrug meer op een landkaart en aan de voorkant zit een groot litteken van de keizersneden. Niet zo'n mooi, klein, subtiel litteken als je wel eens ziet maar een flink litteken waar ook nog eens een stuk vel in vast zit omdat het litteken na de bevalling nog een keer geknapt is en met spoed gehecht moest worden.

Mijn navel is niet veel meer dan een klein rood stipje op de plek waar ooit een normale navel met navelpiercing zat. De piercing is al jaren weg en nadat ik drie jaar geleden met enorme buikpijn en grote ontstekingen in mijn buik opgenomen werd in het ziekenhuis, is mijn navel steeds verder dichtgegroeid. 

En dan hebben we het nog niet gehad over de vele littekens van al die cystes die verwijderd zijn en dat lijf dat echt niet meer zo strak is al twintig jaar geleden. Door die dames vlak achter mij was ik mij daar opeens bewust van en voelde ik mij ronduit lelijk en probeerde ik op allerlei manieren, zo te zitten op mijn handdoek, zodat het er allemaal iets minder "lelijk" uitzag.

Uiteraard zijn het niet de dames die mij dit gevoel geven en doe ik dit zelf.

Ook ik zou voor dag en dauw kunnen gaan sporten (al moet ik dan even bedenken waar ik de kinderen laat. Zie het al voor mij dat ik in één of andere onmogelijke yogahouding sta terwijl er net een te diep de zee in ga en ik er rennend achter aan kan. Lastig dus maar het kan). Die littekens gaan daar niet mee weg maar die moet ik dan maar op de koop toenemen.

Ik zit mij net te realiseren dat dit gedrag absoluut mijn plezier met River in de weg zit en dat het een stuk leuker was toen ik nog nergens mee zat.

Voor haar is dit gewoon het lijf van haar moeder, het lijf waar ze zich tegenaan kruipt als ze moe of verdrietig is, waar ze mee knuffelt en die haar optilt als ze valt. Bij haar komt het geen enkel moment op om te denken dat het allemaal niet perfect is. 

Dan staat ze daar naast mij. Een tas over de schouder een kleuter aan de hand. Ze legt haar handdoek neer en draait haar, haar snel in een knot. Dan kleed ze haar kleuter uit en geeft hem een emmer en schepje. Daarna kleed ze zichzelf uit. Ondanks dat ik haar niet aanstaar of iets dergelijks kan je dit niet missen. Ze heeft maar een borst en waar de ander zat zit geen mooi litteken maar een ruige streep. Op haar buik zit een stoma.

Wie ben ik om mij druk te maken over mijn lichaam is het eerste wat door mijn hoofd schiet terwijl ik enigszins opgelaten mijn hoofd de andere kant op draai. 

River rent inmiddels richting de zee en ik ren haar achterna. De andere vrouw loopt net iets voor mij. Op haar rug blijkt ze een enorme tattoo te hebben met de tekst "Proud to be alive".

Die tekst komt zo binnen dat ik even moet slikken. Ze heeft zo gelijk, geniet van ieder moment, je weet nooit hoe lang je dat kan.

Terwijl we tegelijkertijd het water uitlopen zeg ik enkel "Thanks" richting haar. Haar stralende glimlach en haar woorden zal ik nooit meer vergeten "Just remember it is beautiful to be alive".

Dus als je mij van het zomer tegen komt op het strand dan ben ik wellicht niet trots op hoe mijn lichaam er uit ziet maar wel enorm trots op dat het alles het doet en ga ik (proberen) van ieder moment te genieten zonder dat ik mij daarin laat remmen door te denken wat een ander er wel of niet van denkt.