Aan tafel bij ons

Tijdens het eten, lijkt het hier vaak zo'n echt Italiaans tafereel, uit een film.

Schalen vol eten, een grote tafel met daar om heen allemaal kinderen die hun verhaal willen doen.

Ik geniet ervan, al is een maaltijd in alle rust eten inmiddels iets waar ik ook echt van kan genieten.

 

Een gemiddelde maaltijd ziet er namelijk toch wel als volgt uit.

"Nee, niet met je handen eten"

"Ja, ik weet dat je geld mee moet voor school"

"Wauw, wat een goed cijfer voor dat proefwerk"

"Hé, wat doe je nu! Je weet best dat, dat niet mag"

"O, ja wat leuk. Ik ben benieuwd naar het resultaat"

"Nee, die mop ken ik nog niet"

"Wat willen jullie morgen eten?"

"Het nieuwe nummer van Famke Louise, nee dat heb ik niet gehoord"

"Er werd gevraagd of ik het gehoord had, niet of jij je mening erover wilden geven".

 

En ondertussen genieten we van elkaar, echt waar !

 

Zo zaten we laatst ook aan tafel.

Iedereen was weer thuis na school, BSO, stage en werk.

De borden waren vol geschept en daar stak River van wal. 

 

"Als ik in Amerika nog broertjes en zusjes heb, dan zijn dat ook broertjes en zusjes van Jeremiah, toch?

"Ja dat klopt"

"Maar Djimon, Kyana, Zinsy en Joshua zijn ook mijn broers en zussen en de broers en zussen van Jeremiah, toch?

"Ja dat klopt"

 

In plaats van het door elkaar gekakel dat normaal tijdens een avondmaaltijd plaatsvind was iedereen nu stil. Je zag de radartjes draaien bij jong en oud. 

River kauwde nog snel een hap van haar spaghetti weg en vervolgde haar verhaal.

 

"Okay, als je uit dezelfde buik komt ben je broers en zussen. Als je in hetzelfde gezin woont, ben je ook broers en zussen, toch?"

Ik antwoordde bevestigend.

"Een zus van mij, is dus niet een zus, van mijn zus? Hoe heet dat dan, want het is toch dan ook niet haar stiefzus ofzo?"

 

Tja, wat was hier een goed antwoord op. 

Langer dan nodig kauwde ik op mijn eten, zodat ik enige bedenktijd had.

Net voordat ik iets wilden gaan zeggen, begonnen ze zich aan tafel er mee te bemoeien. 

 

De oudste ging voor de nuchtere aanpak.

De tweede voor de uitleg.

Joshua zei "Ik heb ook nog een zus in Amerika, is die ook iets van jullie? 

River besloot toe te voegen dat ze die broers en zussen best wou delen met de rest, want ze had er toch genoeg!

Jeremiah ging onverstoorbaar door met eten en leek er weinig van mee te krijgen.

Ook Zinsy die normaal overal een mening over heeft, hield zich stil.

Ze zat een beetje bedremmeld voor zich uit te staren terwijl ze haar eten van links naar rechts schoof.

 

Op eens liet ze haar mes en vork op haar bord vallen en zei toen "Dat zijn je buikbroertjes en buikzusjes daar deel je mee dat je dezelfde buikmama hebt. Zij zijn niets van mij. Ik vind het fijn voor jou dat je ze kent maar ik ben nog veel blijer dat jij mijn echte zusje bent. Wij groeien samen op en doen samen iedere dag dingen. Lol maken, ruzie maken, knuffelen enz. Ik wil geen titel. Ik ben gewoon je zus en daar ben ik trots op en als iemand je ooit vraagt wat ik van je ben dan moet je antwoorden "dat is mijn zus". 

 

Het is met stip op nummer 1 Zinsy haar grootste frustratie.

Mensen die aan haar vragen hoeveel echte broertjes en zusjes ze heeft. Deze vraag wordt vaker gesteld dan je, je kunt voorstellen. 

 

Ze snapt dat het voor een arts belangrijk kan zijn om te weten wie er biologisch aan elkaar verwant zijn maar gebruik dan niet het woord echt, als je biologisch bedoeld. 

 

Ze is er een keer zo kwaad om geworden bij een professor dat ze op stond en in één adem het kamertje verliet.

Hij vloog er achter aan om te zien wat ze van plan was.

In een overvolle wachtkamer stond ze daar.

"Zo lang als u niet weet dat ik enkel echte zussen en broers heb, ga ik niet meer naar binnen.

Iemand die niet snapt dat ze allemaal echt zijn, want toen ik vertrok waren het geen poppen of iets dergelijks, vertrouw ik niet dat hij mij beter kan maken".

 

Ik voelde alle ogen van de wachtenden uit de wachtkamer in mijn rug prikken, het zweet droop daar inmiddels overheen maar wat was ik trots op mijn meisje. Zij stond voor haar mening en ging daar geen concessies aan doen. Niet zoals ik zou doen. Ik had het aangehoord en had het jammer gevonden dat iemand het zo bracht maar had niets gemeld.

Zij liet het direct weten en hoe.

 

De professor ging op een stoel in de wachtkamer zitten en met zijn hoofd tussen zijn handen gaf hij toe dat er inderdaad alleen echte kinderen bestaan. Hij had een grote fout gemaakt en was blij dat Zinsy hem er op had gewezen.

Dat was voldoende voor haar om zich om te draaien richting de spreekkamer terwijl ze zei "Dan kunt u mij misschien ook wel beter maken"