Zo speciaal

Ik zeg heel eerlijk dat ik tijdens het gehele proces van adopteren eigenlijk nooit heb stil gestaan bij de biologische opa's en oma's. 

Altijd heb ik gezegd dat contact, met de biologische moeder of nog mooier met de biologische ouders, mij een enorm voorrecht leek.

Geen spoorloos verhalen maar van beide kanten weten wat er speelt. 

Uiteraard bestaat een familie uit meer dan ouders en kinderen en heeft een beslissing als je kind afstaan, op al die mensen binnen die familie een enorme impact. 

Ik stond daar alleen niet echt bij stil.

Ik was vooral bezig met die dappere vrouw die zich in een situatie bevond, waarbij ze voor een besluit kwam te staan om haar kind een beter leven te gunnen dan dat zij het zou kunnen geven. 

Mijn hart was bij haar.

Het brak mijn hart als ik dacht aan al die gedachten die door haar hoofd moesten spelen.

Die momenten waarop de dingen even mee zaten en ze dacht, misschien, heel misschien kan ik het toch wel, om vervolgens weer in een situatie te belanden waardoor ze wist, nee, er is geen andere mogelijkheid dan adoptie. Mijn gedachten waren bij haar en niet bij de familie die er verder bij betrokken was.

Nadat River geboren was wilde haar tante ons eerst zien via Skype. Ze wilde weten dat het goed zat.

Ik kan niet beschrijven hoe het voelt. Daar in een ziekenhuis aan de andere kant van de wereld zit een mevrouw die je nog nooit gezien of gesproken heeft.

In haar armen heeft ze haar nichtje, jouw dochter.

Na een voorzichtig hi van beide kanten blijft het stil en kijken we elkaar via een computerscherm aan. 

Ik stamel nog "wat is ze prachtig". 

Dan word de verbinding verbroken. Van alles gaat er door mijn hoofd.

Deed ik iets fout, wat had ik moeten zeggen, had ik soms heel raar gekeken.

Voor dat ik verder in paniek kan raken komt er een Skype verzoek binnen. 

Het is haar tante. 

Ze heeft River niet meer op de arm. Indringend kijkt ze mij aan en lacht dan "ik weet het zeker, jij gaat een goede moeder voor haar zijn. Welkom in de familie. We zijn nu zussen".

Tijdens ons verblijf in Florida hebben we ze helaas niet kunnen ontmoeten en daarna hadden we heel af en toe contact via Facebook.

Tot het moment dat de biologische moeder zwanger was van Jeremiah. Als een echte familie vonden we elkaar en spraken af, dat we elkaar dit keer zeker zouden ontmoeten.

De dag nadat we Jeremiah hadden opgehaald bij het gezin waar hij verbleef tot dat wij er waren, reden we de oprit op van hun tante.

Ik liep naar de voordeur, die direct open vloog. Een innige omhelzing volgde en het zat direct goed. Het voelde echt vertrouwd doordat we zo regelmatig contact hadden.

Niet veel later kwam hij binnen. 

Hun opa.

Ik wist dat hij ziek was en had dan ook niet verwacht hem te ontmoeten. Via de achterdeur kwam hij naar binnen.

Rustig geschuifeld. Een man die op geleende tijd leefde.

Een man waaraan je zag dat hij ziek was.

Hij nam plaats en wenkte dat hij Jeremiah wilde vasthouden. 

Ik had begrepen dat praten heel moeilijk voor hem was dus zonder enig gesprek legde ik Jeremiah in zijn armen.

In plaats van de zieke, kwetsbare man, zat daar een trotse opa.

Een opa die zijn kleinzoon voor het eerst vasthield.

Wat was en ben ik dankbaar voor dit moment.

Een enorme bak vol met foto's kwam tevoorschijn en ik kreeg allerlei foto's te zien en mee. Foto's van hun biologische moeder uit haar jeugd. Foto's van de familie. 

Het zijn echte schatten voor mij.

Ik koester ze en het zijn een van de eerste spullen die ik zal redden mocht het nodig zijn.

Zo kreeg ik ook een foto te zien van opa. Een foto zoals hij was. Op dat moment begon hij te praten. Langzaam en moeilijk te verstaan maar met een enorm heldere boodschap.

"Ik was tegen de adoptie. Je geeft geen kinderen weg. Als je er niet zelf voor kunt zorgen dan los je dat als familie op. Nu werd er voor gekozen om ze naar het buitenland te sturen, waardoor ik ze kwijt raakten. Dat deed pijn. Het is mijn vlees en bloed. Nu weet ik dat we het toch in de familie hebben opgelost. Ik wist alleen nog niet dat je bestond."

Het was de mooiste boodschap die hij mij kon geven. Dat hij vrede had met de adoptie was enorm belangrijk voor mij. 

Terwijl we in Spanje op vakantie waren, 2 jaar geleden, kwam het bericht dat hij was overleden. Het zal dus altijd bij één ontmoeting blijven. Een met een onuitwisbare indruk.

Gisteren was het nationale opa en oma dag. River kwam bij mij en vroeg om de foto van opa Amerika, "Doe maar die ene waar hij stoer is, mam"

Stoer dat was hij zeker. Dat heeft hij gedurende zijn leven altijd laten zien. Ik zag er maar een heel klein stukje van maar wat ben ik blij dat ik dat stukje mocht zien.