Waarom mag ik niet meedoen?

Morgen is het verkeersexamen, één van de hoogtepunten uit leven van een kind in groep 7.

Hier thuis is het een groot dieptepunt.

Niets liever wilde Zinsy dan ook mogen fietsen. Zo'n simpele kinderwens, die op het eerste oog zo makkelijk te vervullen lijkt. Helaas is dat niet het geval.

De artsen besloten na de laatste epilepsie onderzoeken dat het niet mocht. 

Op de stoep, dat zou wel een keer mogen maar welke tien-jarige wil op de stoep fietsen.

"Geef mij dan ook maar direct een tattoo op mijn voorhoofd dat ik daar moet fietsen. Ik fiets dan toch al voor gek", was haar eerste reactie.

Daarna volgde groot en intens verdriet.

Verdriet dat je als moeder zo graag wilt overnemen, oplossen of verzachten maar waar je enkel bij kunt toekijken en er voor haar kan wezen.

Na een zeer moeizame zwangerschap waarbij de weeën begonnen met 24 weken en ik maanden lang in het ziekenhuis verbleef werd Zinsy tijdens een geplande keizersnede geboren.

Ik was net terug op de kamer toen ze blauw aanliep, een raar geluid maakte en simpelweg leek op te houden met leven. 

Nog duf van de narcose kreeg ik de grote paniek niet helemaal mee maar er rende allemaal mensen mijn kamer in en griste mijn kind mee.

Mijn vader bleef in de kamer achter. Hij stond aan de grond genageld en bleef maar  "ik weet het niet" als een soort mantra herhalen.

Na enige tijd kwamen de artsen aan mij bed, ze wisten niet wat er gebeurt was maar uit zichzelf was ze weer helemaal bijgekomen. Onderzoeken moesten meer duidelijkheid geven. Later zou blijken dat dit onlosmakelijk met Zinsy verbonden is.

Jarenlang gingen we ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Allerlei onderzoeken passeerde de revue. Iedere keer dacht een arts het gevonden te hebben maar helaas bleef een diagnose uit.

Helaas, want als iets een naam heeft, hoe vervelend die dan ook is, dan kan er een behandeling gestart worden.

Iedere keer werden "de aanvallen" wel geregistreerd en ook het zakken van de saturatie werd bij iedere opname gesignaleerd maar waardoor, dat wist niemand.

Er werd gestart met Depakine en een wereld ging voor haar open.

Niet meer om 14 uur doodop zijn, ipv acht "aanvalletjes" per dag naar slechts twee.

Alle bijwerkingen nam ze graag op de koop toe. 

De werking werd na een jaar stukken minder en ook na het ophogen van de dosering bleef het gewenste effect, dat er eerder wel was, uit.

Er werd gestopt met de Depakine en we gingen opnieuw de molen in. 

Zinsy zou weer bij SEIN opgenomen worden en er is geen plek ter wereld die Zinsy zo erg vind als daar. Voor haar, de bevestiging dat ze anders is.

Toch ging ze er huppelend heen, met een doel voor ogen, ik wil fietsen want in groep 7 moet je op de fiets naar gymles en doe je fietsexamen.

Direct al tijdens de gesprekken geeft de arts aan dat naar gym fietsen er niet in zit, in september 2017.

Zinsy verbijt zich en slikt de tranen weg. "Dan gaan we gewoon regelen, dat ik wel aan het fietsexamen kan meedoen". 

De arts belooft haar best te doen maar we moeten de uitslagen van de onderzoeken afwachten.

Ondertussen wordt Zinsy iedere vrijdag door mij afgezet bij de gymzaal en gaat ze achterop de fiets bij meester mee terug naar school.

Iets wat ze vreselijk vind maar ze blijft hoop houden.

Ze houd zichzelf voor 'Dit is niet voor eeuwig, straks fiets ik zelf overal heen'.

De uitslagen komen binnen en het zwaard valt.

Geen fietsexamen voor Zinsy. 

Nooit eerder zag ik iemand zo uit het veld geslagen. De wanhoop, het intense verdriet, de woede, de onmacht, het enige wat ze kon was huilen.

Dikke grote tranen en ik huilde mee.