Verdiept in een zoekboek zit ze daar op de bank.
Zitten is trouwens een groot woord. Ze hangt meer ondersteboven.
Een houding die er niet prettig uitziet maar die haar uitermate goed bevalt.
Ze zit al enkele minuten zo en zingt zachtjes in zichzelf. Het zijn deze momenten die wat mij betreft uren mogen duren.
Ik sta in de deuropening naar haar te kijken. Ze heeft niet door dat ik er sta, anders zou ze stoppen met zingen.
Ik vind haar stem prachtig klinken maar zij wil niet dat iemand anders haar hoort zingen, dit doet ze echt als ze zich alleen waant.
Opeens rolt ze van de bank en huppelt richting de wc. Ik duik snel nog even achter de laptop om wat laatste klusjes voor die dag af te maken.
Dan staat ze naast mij, haar handen in haar zij. "Ik vind adoptie stom".
Dat wordt geen laatste klusjes afmaken.
Ik draai mij naar haar om en kijk haar aan waarna ze mij direct toeschreeuwt "echt heel stom!".
Van het intens tevreden meisje dat net op de bank zat is niets meer te zien.
Wat doet het mij pijn haar zo te zien.
Ik wil haar in mijn armen nemen maar daar heeft ze geen behoefte aan.
"Wat vind je dan zo stom?" probeer ik voorzichtig.
Terwijl ze een schop tegen mijn bureau aangeeft zegt ze "het slaat gewoon helemaal nergens op".
"Juf zegt dat God voor ons zorgt, nou waarom brengt hij dan sommige kinderen eerst bij andere ouders die er niets mee kunnen. Doordat hij dat heeft gedaan ben ik altijd anders als de andere kinderen. Zie ik er anders uit dan jij en hoor ik niet hier en niet daar.....dat is gewoon heel erg STOM!"
Inmiddels is ze neergeploft op de grond.
Ik plof naast haar neer en zeg haar dat, dat inderdaad allemaal erg stom klinkt maar dat ik wel erg blij ben dat zij bij mij hoort.
Ze doet nog een paar keer een schopbeweging naar voren en kruipt dan tegen mij aan.
"Is God dan soms zijn TomTom kwijt als hij kinderen bij de verkeerde ouders brengt?"
Ik moet moeite doen om niet te lachen.
"Lieve schat, je bent nooit ergens verkeerd gebracht. Je buikmama kon niet voor je zorgen en ik mocht dat toen gaan doen en daar ben ik nog iedere dag heel erg blij om"
"Toch is het stom!. Ik wil op jou lijken, net zoals de andere kinderen op hun mama lijken. Ik wil dat mensen zien dat jij en ik bij elkaar horen. Ik wil niet anders zijn".
Het hoge woord komt er uiteindelijk uit. Ze hebben het in de klas er over gehad op wie je leek en dat was blijkbaar enorm confronterend voor haar.
We pakken er een foto van buikmama bij en zoeken samen de gelijkenissen tussen haar en River.
"Zie je, je bent niet anders. Ook jij lijkt op je mama".
Een diepe zucht volgt en er lijkt een last van haar schouders te zijn gevallen.
Ze huppelt weer bij mij vandaan maar staat binnen twee minuten naast mij met onze twinning truien.
"Zullen we deze morgen aandoen mam, dan zien we er hetzelfde uit!".
Reactie schrijven
Nicole Orriëns (donderdag, 17 mei 2018 13:03)
Mooi beschreven. En ook mooi hoe een kind weer terug kan veren : )
Manon (donderdag, 17 mei 2018 14:04)
Wauw ... heel mooi geschreven en een heftig onderwerp wel ook lijkt me, om mee te handelen. De gedachtegang van kinderen is zo mooi en puur, maar ook lastig om mee om te gaan misschien ...
Jouvence (donderdag, 17 mei 2018 16:04)
Erg mooi geschreven en wat mooi om te lezen op welke manier je ermee om gaat.
Joanne (donderdag, 17 mei 2018 16:08)
Ah wat mooi om dat te lezen en ook hoe je ermee om gaat!
Jamey (donderdag, 17 mei 2018 18:54)
Wat heb je dat mooi geschreven zeg! Ik zou het om zetten tot een mooi boekje voor kinderen!
Laura / fitfunfab.nl (donderdag, 17 mei 2018 20:42)
Prachtig omschreven... en volgens mij ga jij hier op de enige goeie manier mee om (zeg ik als leek). Af en toe kunnen wij nog een voorbeeld nemen aan kinderen, gewoon er uitgooien wat je dwars zit en als je er dan even over kunt praten, valt er letterlijk een last van je schouders.
Sylvahna.nl (donderdag, 17 mei 2018 21:46)
Mooi stukje tekst geschreven! Zielig dat ze er zoveel moeite mee heeft, maar ergens is het toch ook wel weer ontzettend lief dat ze graag op jou wilt lijken :-)
Melissa (donderdag, 17 mei 2018 22:27)
Oeh dat lijkt mij wel een moeilijk onderwerp. Fijn dat je zo goed mee omgaat
Fleur (vrijdag, 18 mei 2018 08:00)
Ach arme, ik snap de frustratie, maar wat fijn dat ze bij jullie een warm nest gevonden heeft
Eke (vrijdag, 18 mei 2018 09:29)
Och jeetje, het komt waarschijnlijk door de zwangerschapshormonen, maar de opmerkingen van je dochter komen goed binnen. Je kunt je gewoon geen voorstelling maken hoe dit moet voelen. Ik vind je een prachtmoeder hoe je haar op haar gemak probeert te stellen!
Mariëlle (vrijdag, 18 mei 2018 10:58)
Zo mooi hoe je ermee omgaat en haar op haar gemakt stelt. Tja, soms is het gewoon wat het is
Hippiemeisje (vrijdag, 18 mei 2018 17:26)
Zit ik hier tot tranen toe bewegen, ik ga voor embryodonatie... Mijn kind zal schijnbaar ook nooit op mij lijken. het raakt me...
bedankt! <3
Esther (vrijdag, 18 mei 2018 22:57)
Oh wat moeilijk maar wat integer en mooi geschreven. Goed hoe je hiermee omgaan en de manier waarop je het bespreekt!
judith (woensdag, 23 mei 2018 00:56)
Dat heb je mooi omschreven zeg. Mijn dochter heeft die moeite met haar stiefvader. Haar zusje lijkt daar sprekend op en zij natuurlijk niet. Best verwarrend