Zij en ik, twee totaal verschillende reizigers

In een groot gezin ligt altijd "het gevaar" op de loer dat je de kinderen te weinig, één op één aandacht, kan geven.

Juist die één op één momenten vind ik ook zo waardevol. Daarin vinden die gesprekken plaats, die ze anders niet delen, want je broer of zus hoeft tenslotte niet alles van je te weten. Even niet hoeven wachten op de ander die ook net wat wil vertellen of laten zien.

Nee, het draait dan echt even helemaal enkel en alleen om hun.

 

Opgroeien tussen een broer met autisme en een zusje met epilepsie vraagt soms best wel iets van een kind. Zeker toen er veel ziekenhuisopnames enz. waren. 

Die bezoeken zijn er de laatste jaren gelukkig veel minder en de rust daarmee is ook teruggekeerd.

Het was in de tijd van veel ziekenhuisopnames,  dat ik besloot een paar dagen alleen met Kyana op pad te gaan. 

Inmiddels is het een traditie, dat zij en ik, eens per jaar samen op pad gaan.

Ieder jaar is er weer die vraag "waar gaan we dit jaar naar toe?".

Voor Sinterklaas mocht ze van opa en oma een cadeautje uitkiezen. Ze ploos uren het internet af, tot ze een ticket voor het juiste bedrag vond. Op zich een hele prestatie want het budget was voor een ticket zeer beperkt.

Opa en oma hadden meer gedacht aan een nieuwe mascara, nagellak of een geurtje maar Kyana dacht daar anders over.

Een vliegticket moest het worden.

De keuze was dit jaar dus afhankelijk van het bedrag dat ze had. 

Madrid werd het. Een stad waar we beide nog nooit waren geweest, in een land waar we zo graag komen. 

Reizen doen we allebei heel graag. Toch is er een enorm verschil in haar en mij.

Ga ik ergens heen, dan lees ik van te voren alles wat ik maar kan vinden, zowel in boeken als online. Maak hele overzichten van wat ik allemaal wil gaan zien en wat ik dan per dag zou kunnen combineren. Voor ik vertrek bezit ik bijna net zoveel kennis over de bestemming als de gemiddelde reisleider.

Kyana is het tegenovergestelde, ze pakt haar koffer in en weet naar welke plaats ze gaat. Daar stopt haar gehele voorbereiding.

Op mijn vraag wat ze graag zou willen zien of doen, volgende dan ook het antwoord "geen idee, dat merk ik dan wel".

Zij kan zich compleet overgeven aan een stad, er leven alsof ze er al jaren woont. Zich de tijd gunnen om op het oog onbelangrijke details in zich op te nemen. Een gave die ik graag zou willen hebben. Ik ben altijd "bang" dat ik net datgene mis wat je toch echt gezien moet hebben.

Het is een beetje zoals toen je vroeger op stap ging en er eigenlijk niet zo veel aan was maar je toch tot het einde bleef, want wat als je maandag te horen kreeg, dat het net nadat jij vertrokken was, echt super gezellig was geworden.

We hebben in Madrid prachtige dingen gezien. Binnenkort lees je in een nieuwe post wat wij de mooiste en leukste dingen vonden, om te doen en zien.

 

Toch zijn het niet die prachtige gebouwen, het heerlijke eten of dat leuke park, die mij het meeste zullen bij blijven van deze trip.

Nee, dat waren absoluut de ontmoetingen die ik had.

 

We hadden net het paleis bekeken en waren aan het wachten op de bus. Er stond nog een jonge vrouw te wachten.

Eerst dacht ik, dat ze in zichzelf aan het praten was maar ze bleek te bellen. Ik werd afgeleid door alles om mij heen en zat ondertussen op de kaart te kijken hoe we moesten lopen vanaf de volgende halte.

Kyana zat gebiologeerd de vrouw te volgen. In de bus kwamen we achter haar te zitten. Ze begon meer dan fanatiek te vloggen (tenminste dat dacht ik, in eerste instantie). Ze was zo enthousiast dat het mijn aandacht trok en ik luisterde naar wat ze zei. Ze bleek helemaal niet te vloggen. Ze was aan het videobellen. Aan de andere kant van de telefoon, zat (naar later bleek) haar terminale vriendin. Ze liet haar de stad zien.

Het was de grootste wens van haar vriendin om ooit Europa door te reizen.

Veel te snel en veel te jong was ze daar door ziekte niet meer toe in staat. Haar vriendin had zich geen seconde bedacht, had haar vrije dagen opgenomen en liet haar zieke vriendin al video-bellend Europa doorreizen.

Zo mooi en puur kan vriendschap zijn Een vriendschap met een gouden rand en een moment dat ik nooit meer zal vergeten. 

 

Iedereen kent ze wel de straatverkopers. De mannen die daar staan met hun namaak-merktassen, zonnebrillen en shirts.  Sommige mensen kopen wat, andere lopen er met een boog omheen. 

Vanaf een terrasje sloeg Kyana het hele "spel" van weggaan als de politie langs rijd en terugkomen zodra de politie verdwenen is gade.

De ene na de andere vraag kwam in haar op. Waarom zou iemand dit werk doen, waar kwamen ze vandaan, wat zouden ze eigenlijk omzetten op een dag.

Ik gaf aan dat ik haar er geen antwoord op kon geven.

Oh, wat herkende ik op dat moment veel in haar van mezelf.

Die vraag naar wat er achter iets zit, het verhaal van de man of vrouw die je ziet, was dat niet het meest intrigerende wat er was.

Vroeger vroeg ik het gewoon, stapte ik op iemand af om het antwoord te krijgen. In de loop der jaren is dat op de achtergrond geraakt.

Er waren heel veel mensen die hun verhaal aan mij vertelde maar op iemand afstappen dat deed ik al heel lang niet meer. Waarom niet, geen idee. Zonde, ja absoluut.

Zo kwam het dat we in gesprek raakte en een verhaal hoorde dat we niet snel zullen vergeten. Wat een optimist. Een leven getekend door verkeerde keuzes en deze durven te benoemen, er voor in staan en weten dat je er alles aan gaat doen om toch een diploma te halen. Geen "ik ben zo zielig" verhaal maar een verhaal dat hoe hard je ook valt en het opstaan misschien heel langzaam gaat, het niet onmogelijk is. Gewoon doorgaan zoals hij zelf zei.

Het waren drie heerlijke dagen in Madrid. Waarin we enorm veel gezien hebben.

We ruim 70 kilometer gelopen hebben.

Eten toch ook wel een hele belangrijke rol speelde want met een ijsje in je hand, loop je toch een stuk fijner en als je dan eindelijk bij je hotel komt en je neerploft op het dakterras, dan hapt zo'n cheesecake van de Starbucks toch wel heel lekker weg.

Waarin we enorm gelachen hebben, goede gesprekken hadden en het zo opviel hoeveel ouder ze was geworden in één jaar tijd. 

Niet alleen ouder maar ook zo wijs. Een dochter om trots op te zijn. Bij mijn volgende trip ga ik in ieder geval één dag haar advies uitvoeren en alles gewoon overlaten aan het moment. Ja, ze heeft mij overtuigd.

Mochten jullie nog een echte aanrader hebben, stad of land, die we absoluut een keer bezocht moeten hebben dan hoor ik het graag!