DNA testen, wie ben ik echt

Ik had een tijdje terug een gesprek met iemand, dat ik mij nooit had gerealiseerd hoe veel en hoe vaak er (ook onbewust) gediscrimineerd word.

Ik ben opgegroeid in Bussum en op Ameland en merkte daar weinig van discriminatie.

Misschien kwam het door de plekken waar ik opgroeide, misschien lag het aan mijn huidskleur of misschien had ik gewoon een roze bril op. 

Ik dacht en ging er zelfs een beetje van uit dat iedereen net als mij mensen beoordeelde op wie ze zijn, wat ze doen en niet op wat voor kleur hun lichaam heeft. 

Dat discriminatie wel degelijk bestaat merkte ik al snel na de komst van Joshua.

Mensen bleken iemand af te kunnen keuren op basis van hun huidskleur. Ik begreep en begrijp dat nog steeds niet. 

Het klopt dat ik een beetje naïef in stond maar nog steeds kan ik er niet bij wat die eerste keer dat ik keihard met racisme te maken kreeg gebeurde.

Samen met de kinderen was ik naar een subtropisch zwemparadijs gegaan om een leuke dag te hebben. Dat hadden we ook zeker, tot een meneer naar mij toe zwom keer en tegen mij zei " Gatver, daar drijft een drol"

Ik dacht nog oprecht "He bah wat goor", om al vrij snel daarna tot de ontdekking te komen dat die man, mijn zoon bedoelde.

Er volgde nog regelmatig incidenten maar deze gebeurtenis en de keer dat een ouder het stoeltje van haar kind uit de kring haalde, want haar kind zat niet naast een zwarte, staan in mijn geheugen gegrift. 

Het was alsof iemand een mes in mijn hart stak. Alsof er een gordijn open werd getrokken. "Welkom in de boze wereld die discriminatie heet". Het deed pijn omdat het mijn kind was die niet beoordeeld werd op wie hij is maar enkel en alleen om zijn huidskleur. Direct was daar ook het besef, dit is iets wat hij nog veel vaker gaat meemaken in zijn leven en het enige wat ik daaraan kan doen is mijn kinderen weerbaar maken en ze laten zien dat het maar een heel klein select groepje is dat niet verder kan en wil kijken dan een huidskleur.

Tijdens het gesprek, dat ik laatst had, sprak ik mijn ongeloof uit.

Hoe kunnen mensen zo makkelijk iemand wel of niet leuk vinden, enkel gebaseerd op iemands afkomst, huidskleur of geloof.

Ik vind heus ook niet iedereen leuk maar mijn keuze of ik iemand wel of niet leuk vind laat ik van hele andere zaken afhangen.

De ander keek mij aan en vroeg mij toen "durf jij het aan?"

Ik had geen enkel idee wat hij bedoelde maar mijn interesse was gewekt.

"Durf jij het aan om een DNA test te doen en te zien wie je echt bent. Te kijken uit wat voor culturen jouw DNA is opgebouwd. Niemand is immers geheel Nederlands".

Ik kon direct volmondig antwoorden dat ik dit maar al te graag deed. 

Na drie weken vond ik de test in de brievenbus. 

Ik had er eigenlijk niet meer bij nagedacht maar nu ik het pakketje zo voor mij had liggen vond ik het om eerlijk te zijn, best wel een beetje spannend.

Niet dat ik niet graag wil weten hoe mijn DNA is opgebouwd maar je hebt toch een bepaald beeld wie je bent.

Stel je voor dat dat toch totaal anders is dan blijf ik uiteraard gewoon mezelf maar toch deed mij dat wel even slikken.

Iets wat ik mij van te voren helemaal niet had bedacht. Regelmatig vragen mensen mij of ik een Spaanse achtergrond heb of dat er Indonesisch bloed in de familie zit. Ik heb daar geen antwoord op. Voor zo ver ik weet ben ik een "echte" Nederlandse.

De test afnemen is enorm simpel en snel gebeurt.

Je haalt een wattenstaafje langs de binnenkant van beide wangen. De wattenstaafjes breek je daarna af zodat ze precies passen in de 2 potjes die je in de verpakking vind.

Die potjes leg je op een gaasje in een plastic ziplock zakje. Dat zakje stop je vervolgens in de meegeleverde envelop. Die envelop gaat vervolgens richting Amerika.

Daarna duurt het ongeveer 4 weken voordat je de uitslag toegestuurd krijgt.

Zodra ik de uitslag heb breng ik jullie zeker op de hoogte.

Tot die tijd ben ik wel enorm benieuwd wat jullie denken dat de uitslag zal zijn. Hoe denk jij dat mijn culturen DNA opgebouwd zal zijn?