In een minuut voorbij.
"Wij kunnen niets meer voor u doen, het spijt me"
Ze gaf ons een hand. En daar stonden we dan.
Onze jas was niet eens uit geweest. Het gesprek had nog geen minuut geduurd.
Anderhalf jaar. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Prikken, meten, testen, janken en weer doorgaan.
En dat alles was voorbij in één minuut.
Ons fertiliteitstraject. Het traject dat elke dag, van uur beheerste kwam met het dichtslaan van een deur tot einde.
Onze hoop.vervlogen. Geen baby. Geen dikke buik. Geen gezin. Niks. Einde.
Geen vuiltje aan de lucht.
Toen we begonnen met het vervullen van onze kinderwens, was er geen vuiltje aan de lucht.
Alles was "normaal"- niets wees er op dat de natuur zijn werk niet zou kunnen doen.
Toch ergens, voelde ik dat dit weleens een hobbelige weg zou kunnen worden.
Ik herinner me goed, dat ik tegen mijn vriend zei "We kunnen ook voor adoptie gaan".
Ik had de anticonceptiepil in mijn hand, klaar om in de prullenbak te gooien. We waren er klaar voor, kindjes, familie, the whole shaBam.
Mijn vriend keek me verbaasd aan en vertelde dat hij het heus niet erg vond om een keer dingen te doe die logisch zijn. Ergens had hij gelijk natuurlijk, het is wel de meest voor de hand liggende manier.
Een jaar was snel voorbij. Er gebeurde niets.
Ik had niet de illusie dat het meteen de eerste maand raak zou zijn, maar na 12 maanden gingen we toch twijfelen. Er is toch niets mis?.
Er is niks mis.
Op naar de dokter dan maar. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis.
Iets dat ik haat. Met elke vezel in mijn lijf. Ik haat ziekenhuizen. Dus met knikkende knieën en een tollend hoofd hebben we de eerste checks doorlopen.
"Er is niets mis met jullie, we gaan de natuur gewoon een handje helpen, want er is geen enkele reden waarom dit niet zou lukken" sprak de arts hoopvol.
Van te voren hadden we gezegd dat de medische molen niets voor ons is. Niet dat geknutselde, dat verplichte. Dan maar een ander pad bewandelen. Maar IUI, IVF, ICSI, nee dat was een stap te ver.
Maar ja, even de natuur een handje helpen. Het klinkt zo logisch en vanzelfsprekend. Waarom niet?
En zo belandde wij in de wereld van de behandelingen.
Zaad, bier en bitterballen.
Van te voren dacht ik heel naïef, dat het beter was om vrijwel niemand op de hoogte te brengen. 2x per maand naar het ziekenhuis, en verder zo normaal mogelijk je leven leiden. Moet te doen zijn, toch?
Buiten dat, vonden wij het ook erg plezierig om het niet over zaadproductie, eierstokken etc. te hebben als we met onze vrienden of familie waren.
Ik zag al voor mij hoe ik ongemakkelijk aangekeken zou worden en vreemde gesprekken zou moeten voeren tussen de kaas en de bitterballen op de verjaardag van tante Thea.
"Hoe is het op je werk? Ja zijn gangetje.
Fijn, en het sperma van je vriend?
Zwemmen ze een beetje? Ja hoor, gaat lekker, we moedigen ze ook aan. Vlaggen, toeters, alles.
En je eierstokken?
In volle bloem ja dank je. Ik heb ze ook versierd afgelopen weekend, bijna Pasen he, staat toch feestelijk".
Opvliegers en injectienaalden.
Wat ik van te voren niet had gerealiseerd had, is het feit dat het geen kwestie van 2x per maand naar het ziekenhuis. Er waren weken dat ik er 4 of 5 dagen per week moest zijn.
De eerste keer dat ik éven mijn medicatie ging ophalen bij de apotheek, was ik verbaasd over het feit dat ik 2 boodschappentassen vol met prikjes, naaldjes, stofjes, spulletjes en kuurtjes mee kreeg,
Meten, testen, prikken, insinueren, afwachten en weer met de predictor midden in de nacht jankend in de badkamer zitten, met de zoveelste negatieve test.
Het prikken op feestjes (stiekem), op toiletten, in parkeergarages in de auto tijdens een concert.
Ik had het allemaal niet verwacht.
Opvliegers, nachtmerries, overgang. Ik was 30 en mijn lijf voelde als 60, als ik de zweetdruppels weer langs mijn rug voelde lopen en mijn wangen rood voelde aanlopen.
Onze badkamer had het meeste weg van het atelier van Herman Brood. Overal injectienaalden, gele bussen en medicijnen. Mijn buik was beurs en blauw van het vele prikken. Altijd de klok in de gaten houden. Moet ik al prikken? Waar kan ik prikken? Wat ga ik zeggen, wat voor smoes verzin ik? Waar moet ik de naald laten?
Meer dan 74 ziekenhuisbezoeken.
Het was een alles overheersend proces. Waar ik lichamelijk veel ongemakken van had, waar ik mentaal bijna aan onderdoor ging.
De constante spanning, elke dag was er wel iets.
Is het eitje gegroeid? Kan ik prikken? Ziet het er wel goed uit? Kan de behandeling plaatsvinden? Gaat het goed? Word ik niet ongesteld? Mag ik al testen?
En de alles verwoestende teleurstelling bij elke negatieve test.
Weer niet gelukt. Waarom dan niet? Is er dan toch iets mis?
We zagen na elke behandeling onze kansen afnemen. Onze kansen waren op. We hadden het hele traject doorlopen. Onze stempelkaart was vol Meer dan 75x zijn we in het ziekenhuis geweest in anderhalf jaar tijd. Alles gedaan. Alles stond in het teken van de behandeling, de kinderwens.
Vakanties, vrije tijd, afspraken, alles.
Anderhalf jaar lang. Ieder uur. En dat was nu dus voorbij.
Op een blinde muur afrijden.
We keken elkaar verdwaasd aan in de auto op weg naar huis. Ik voelde me leeg. Nog voordat we de stad uitgereden waren begonnen mijn hersenen weer te kraken. Adoptie. Toch?
Mijn vriend keek me aan en vroeg of dit gesprek op zijn minst tot thuis kon wachten. Hij moest het even verwerken.
Ik voelde eigenlijk niks. Inmiddels hadden we zoveel teleurstelling te verwerken gekregen, dat je ook naar dit moment toeleeft, op een gekke manier.
Het was alsof je met 150 km per uur op een blinde muur afrijdt, hij komt steeds dichterbij. Sturen en remmen kon niet meer, dus dan maar wachten op de klap. En daar was hij dan.
Het was niet zo dat een gezin me op zich wel leuk leek. Nee ik wilde moeder worden, als kind al. Het was een vanzelfsprekendheid. Een must.
Met lege handen.
Nu leek dit dus onmogelijk. Je leest genoeg over fertiliteitsbehandelingen.
Bekende Nederlanders worden er (gelukkig) steeds meer open over, maar niemand vertelt je dat het ook allemaal voor niets kan zijn. Meestal zijn het toch de dames met een dikke buik, die glunderend van trots vertellen dat het "allemaal niet voor niets geweest is", als ze vertellen over het traject.
Maar dat je ook met lege handen kan eindigen, dat is een nachtmerrie die minder vaak besproken wordt.
Helder.
Toen het stof die de bom achterliet een beetje neergedwarreld was, begon ik het weer helder in te zien.
We wilde toch ouders worden? Ik wilde moeder worden. Dat was het plan.
Dat dit biologisch een grotere uitdaging werd dan verwacht, wil niet zeggen dat het onmogelijk is. Heb ik gedroomd van een dikke buik? is het vereist dan mijn kind onze genen heeft om van te houden?
Deze vragen werden snel beantwoord.
Nog voordat we thuis waren zei Arjan, mijn vriend al "Dat adoptieplan van jou, dat is helemaal geen dom idee.
Ik had gedacht dat de negatieve uitslag van het gesprek de bodem onder onze voeten vandaan zou slaan. Ik durfde al die tijd niet eens na te denken over het Wat Als. Ik dacht dat ik letterlijk dood zou gaan van verdriet.
En nu, ik voelde me nog enigszins verdoofd, maar ik wist dat dit geen einde was, maar een eerste stap op een nieuwe route.
Nooit een dikke buik.
Ik zou niet zwanger worden, hoogstwaarschijnlijk nooit. Nooit zou ik met een dikke buik rondlopen, maar was dat dan het einde van de wereld?
Maar het wil niet zeggen, dat ik nooit moeder zou worden-besloot ik.
En heel eerlijk, nooit meer die prikken, nooit meer die testen. Ik zag ook wel voordelen.
Het gesprek was hard en het was pijnlijk. Maar goed, het was in ieder geval duidelijkheid en een antwoord. En dat waren dingen die ik al anderhalf jaar niet had.
Leven.
Op een rare manier voelde dit ook als een opluchting, een bevrijding.
Die avond hebben we de map geopend, die al maanden in huis was: De Adoptie Aanvraag.
Onze grootste nachtmerrie was uitgekomen, alles was voor niets. Maar intussen voelde wij de zon weer een beetje schijnen.
En vanaf dat moment konden we weer verder met iets dat we voor ons gevoel al die tijd niet hadden gedaan: LEVEN!
Reactie schrijven
Marieke (zondag, 08 april 2018 15:02)
Ik herken dit als geen ander! En nu 2 Black Beauties van kindjes rijker, al 10 jaar, maar als ik dit lees springen de tranen me weer in de ogen over dat vreselijk machteloze gevoel, IVF ICSI, de weg naar de adoptie, het voelt als de dag van gisteren! Maar als je vastbesloten genoeg bent dan gaat het zeker lukken. Ook al is ook de weg naar adoptie vaak gekmakend, en denk je dat het nooit gaat gebeuren, in the end komt het helemaal goed! Sterkte en hou vooral vol!X
Marieke (zondag, 08 april 2018 15:15)
Oh nu pas dat dit niet recent is �anyway, niet minder gemeend X
Maddy (maandag, 09 april 2018 11:45)
Lijkt me ontzettend heftig, bij ons in de omgeving zitten familieleden ook in een proces met testen in het ziekenhuis. Zenuwslopend en zwaar om te zien wat het met ze doet. Ik hoop dat de adoptie jullie gaat lukken en jullie weer kunnen genieten van het leven! Heel veel sterkte! X
Femke (dinsdag, 02 oktober 2018 21:30)
Tjonge, alweer zo raak. Je omschrijft hiermee eigenlijk ook precies hoe het bij ons is gegaan. Bijzonder zeg!!! Respect!
Ellen Baer (dinsdag, 02 januari 2024 20:58)
Wat heb je dit prachtig geschreven! En zó gruwelijk, pijnlijk herkenbaar… Precies om de reden die jij noemt (er wordt wel over gesproken als het gelukt is, maar een onvervulde kinderwens na een fertiliteitstraject is een stil verdriet), heb ik een boek geschreven. Wellicht vind je het interessant om me te volgen op Insta: https://www.instagram.com/watikmijwens?igsh=MTE4dDZ0dWt6N2p0cA%3D%3D&utm_source=qr