Mama, heb jij mij gekocht?

Terwijl ik de kinderen net bij de BSO heb opgehaald, een bij zwemles heb gebracht en de ander, bij dansen heb afgezet, rijd ik met Joshua naast mij, weer terug richting het zwembad. 

Hij is erg stil en bij iemand met volume standje hard, valt dat extra op.

Terwijl ik de auto parkeer, kijkt hij mij aan met hele grote ogen.

"Mam, P zegt dat jij mij hebt gekocht en omdat ik bruin ben en jij wit, ben ik dus een soort slaaf".

Ik weet niet wat ik hoor en kan dan ook eerst alleen maar uitbrengen, "natuurlijk niet mannetje".

Er moet iemand uit het water gevist worden dus meer aandacht (die het zeker verdient), kan ik er op dat moment niet aan geven.

Met hem stevig tegen mij aangedrukt, loop ik naar de kleedkamer.

Hij blijft wat bedrukt tegen de muur geleund wachten. Wat breekt deze situatie mijn moederhart.

Ik kan het, dat kindje, die hem dit gezegd heeft, niet kwalijk nemen.  Dat jongetje heeft vast diverse gesprekken, die hij heeft opgevangen, aan elkaar geplakt.

Ik besef mij weer eens, dat je alle pijn bij je kind weg wil houden maar hoe hard je ook je best doet, dit nooit gaat lukken.

Thuis neem ik hem apart en vraag hem hoe hij er bij komt.

"P zegt dat je mij gekocht hebt, mama is dat waar?".

"Nee, ik heb je absoluut niet gekocht. Je weet toch hoe het is gegaan. Buikmama had een kindje in haar buik en kon daar niet voor zorgen. Zij heeft toen bij een bureau allemaal boeken ingekeken met mama's en papa's en heeft mij toen als je mama gekozen".

"Heb je daar dan voor betaald! ". De wanhoop klinkt in zijn stem door.

Ik leg hem uit dat het klopt dat je voor adoptie betaald maar dat je dan betaald voor de procedure enz. Je betaalt niet voor het kindje.

"Als je geld kon betalen waarom gaf je dat dan niet aan buikmama. Als zij dat geld had. had ze toch voor mij kunnen zorgen".

Die opmerking komt binnen.

Hoe vaak heb ik mij dat zelf niet afgevraagd tijdens de procedure. Is het geen egoïsme om een kind hierheen te halen, kan je niet beter een moeder in nood, financieel sponsoren.

Na de ontmoeting met Joshua zijn biologische moeder, wist ik, dat geld geen oplossing was geweest. Zoals ze zelf zegt "Geld is maar zo'n klein onderdeel van wat een kind nodig heeft. De rest lukt mij ook niet maar ik weet wel, dat ik het hem geef, door jou te kiezen".

Ik leg hem uit dat ik dat ook wel eens heb gedacht maar dat ik toen geleerd en gezien heb, dat het soms niet anders kan en dat adoptie dan de beste en mooiste oplossing is. 

"Jouw buikmama is een echte held, zij keek niet naar wat zij nodig had maar wat jij nodig had en alleen al daarom is ze de beste en liefste mama die je maar kunt hebben".

Hij kruipt bij mij op schoot en nestelt zich helemaal tegen mij aan. Met tranen in zijn ogen kijkt hij mij aan en zegt "Mama, toen hij zei dat ik gekocht was, voelde ik mij net een brood. Iets wat iemand anders niet wou en verkocht aan iemand die het wel wilden". 

Tegen mijn tranen slikkend geef ik hem een kus, praten zonder niet te moeten huilen, lukt nu even niet.

Dan veert hij op en slaat zijn armen om mij heen "maar eigenlijk is het juist anders hé mam, buikmama zocht een andere mama omdat ze heel veel van mij houd en jij vond het helemaal niet erg dat je voor alle papieren en dingen moest betalen want jij wist dat we heel veel van elkaar zouden houden. Ik ben niet gekocht, ik ben gegeven door mijn buikmama, aan de mama die zij het beste vind". 

Zo is het schat, zo is het!